FILM
Last Action Hero opent als een doordeweekse actiefilm van Arnold Schwarzenegger uit het begin van de jaren negentig met talloze schietpartijen, grootse ontploffingen en tenenkrommende oneliners. Tot blijkt dat we kijken naar de film-in-de-film Jack Slater III door de ogen van een superfan, de 12-jarige Danny Madigan, die zo vaak in de bioscoopzaal zit dat hij bevriend is geraakt met de bioscoopoperateur. Die beloont hem voor de vriendschap met een nachtelijke voorpremière van Jack Slater IV. Tijdens de voorstelling wordt Danny met behulp van een magisch ticket letterlijk in het scherm gezogen waardoor hij zelf deel neemt aan de avonturen van zijn favoriete actieheld. Het plezier maakt echter al snel plaats voor angst wanneer slechterik Benedict Danny gelooft als die zegt dat hij en Slater slechts fictieve personages zijn. Want met het magische ticket in zijn hand zou Benedict een heel stel filmmonsters op de échte wereld kunnen loslaten.

Zeventien jaar na z'n release is Last Action Hero nog steeds in staat de gemoederen te verhitten en het kijkerspubliek in twee kampen te verdelen. Voor de één is de prent een leuke (zelf)parodie op domme, explosieve actiefilms, voor de ander een mislukt experiment dat het niveau van dergelijke films nooit overstijgt. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden. Globaal gezien kan je de film onmogelijk geslaagd noemen: de plot rammelt aan alle kanten, de dialogen variëren van degelijk tot rotslecht en de regie oogt te gelikt. Bovendien vindt men in het scenario nooit het goede evenwicht tussen actie en parodie. Het ene moment waant de kijker zich in een gewone Schwarzenegger-film, het andere moment lijkt hij in The Naked Gun te zijn beland. Die verwarring lag waarschijnlijk aan de basis van het min of meer floppen van de prent aan de kassa's, hoewel Last Action Hero tegenwoordig een zekere cultstatus heeft verworven.

En dat is niet onterecht, want je kan veel bedenkingen formuleren bij de film, maar entertainen doet hij zonder meer. In scènes die wél geslaagd zijn, ben je volledig mee met de actie, terwijl de sequenties die op hun gezicht gaan even hard fascineren als bijv. een gruwelijk auto-ongeluk op een andere rijstrook. Daar komt bij dat Last Action Hero een aantal geïnspireerde scènes bevat. Wat bijv. te denken van Schwarzenegger als een allesbehalve laffe Hamlet? Ook een weinig subtiele kritiek op de tolerantie voor geweld in de hedendaagse samenleving die zo lijkt weggelopen uit Network, staat als een huis, net als de invulling van de personages in het politiekantoor waar Jack Slater werkt. Leuk zijn eveneens een aantal intrigerende cameo's. Joan Plowright (ooit echtgenote van Laurence Olivier) leidt het Hamlet-fragment in, Danny De Vito leent zijn stem aan een kattige cartoondetective en Ian McKellen laat De Dood uit Ingmar Bergmans Zevende Zegel door New York dwalen.

Maar Last Action Hero rust natuurlijk voornamelijk op de schouders van Arnold Schwarzenegger. De acteur heeft de moeilijke taak een gulden middenweg te zoeken tussen zijn geijkte schermpersoonlijkheid en een persiflage daarop en hij is duidelijk niet uit het juiste hout gesneden om dat geloofwaardig te doen. Zijn performance is houterig, ambitieloos en wellicht daarom perfect voor deze film. Hetzelfde kunnen we helaas niet zeggen van Austin O'Brien, die veel te ergerlijk is als Danny. Bovendien amuseert het personage zich veel te weinig wanneer hij doorheeft dat hij zich in zijn favoriete film bevindt, waardoor we nooit in zijn emoties geloven. Mercedes Ruehl en Tom Noonan maken daarentegen het beste van hun veredelde cameo's als respectievelijk een hardwerkende moeder en een door bijlen geobsedeerde seriemoordenaar. Maar de show wordt ontegensprekelijk gestolen door de Britse karakteracteur Charles Dance. Zijn Benedict valt visueel op door het met intrigerende motieven versierde glazen oog (o.a. een smiley en een schietroos), maar het is Dance's sympathieke arrogantie en belezenheid die het meest bijblijven.

Niettemin zal Last Action Hero wel altijd bekend blijven als de film die de solide boxofficecarrière van Arnold Schwarzenegger voor het eerst een knauw gaf en zo zijn val als Hollywood-held inzette. De film is echter lang niet slecht genoeg om die repuatie recht aan te doen. Toegegeven, tien jaar eerder maakte Woody Allen met The Purple Rose of Cairo een oneindig superieure en veel charmantere film met een soortgelijke premisse, maar wie uit is op een zorgeloos avondje voor de beeldbuis zal het zich zeker niet beklagen wanneer hij Last Action Hero in de Blu-rayspeler stopt.

BEELD EN GELUID
Speciaal voor deze release kreeg Last Action Hero een nagelnieuwe transfer die er uitstekend uitziet. De duistere scènes hebben te lijden onder een licht gebrek aan contrast, maar voor het overige ziet de film er uit alsof hij gisteren gedraaid is. Enkel de speciale effecten komen niet goed uit de verf omwille van de helderheid van het beeld. De soundtrack krijgt nog betere punten. Het DTS-MA 5.1-spoor laat alle boxen knallen tijdens de actiescènes, maar creëert ook de juiste sfeer in kalmere momenten.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Last Action Hero probeert een slimme parodie op de actiefilm te zijn. De prent slaagt niet in haar opzet, maar hapt niettemin lekker weg, ondanks een overdaad aan ongeloofwaardige plotpunten. Beeld en geluid halen een uitstekend niveau op Blu-ray, maar Sony vond de film geen bonussectie waard.