FILM
Een dikke vijftigtal jaren vóór de vernietigingspoging van de Cylons wordt op Caprica een aanslag gepleegd op een trein. De terrorist is een schooljongen, Ben Stark (Avan Jogia), die zich samen met zijn vriendinnen Zoe Graystone (Alessandra Torresani) en Lacy Rand (Magda Apanowicz) heeft ingelaten met een gevaarlijke sekte die in tegenstelling tot de gangbare stroming een monotheïstische godsdienst bepleit. De vader van Zoe, de wetenschapper annex multimiljonair Daniel Graystone (Eric Stoltz) ontmoet op een herdenkingsplechtigheid de advocaat Joseph Adama (Esai Morales), verenigd door het feit dat ze allebei een dochter bij de aanslag verloren zijn. Zoe hield zich nogal eens op in schimmige virtuele chatrooms waarin jongeren samenkomen om zich te buiten te gaan aan orgieën en geweld. Er is echter nog een avatar, een virtuele afdruk van Zoes persoonlijkheid in één van de chatrooms achtergebleven, en Daniel is geobsedeerd door het idee om de persoonlijkheid van zijn dochter te kunnen downloaden in een virtueel lichaam. Hij is bij de overheid in de running voor een defensiecontract om een soort van gevechtsrobotten te leveren, maar heeft in de laatste rechte lijn een zekere afstand moeten prijsgeven op zijn concurrenten. Joseph Adama, die nogal wat connecties heeft in de georganiseerde misdaad, kan voor hem een vitale computerchip stelen, maar de poging om de persoonlijkheid van zijn dochter in één van de cybernetische organismen te laden draait op een mislukking uit. Maar hij heeft daarbij wel het overheidscontract in de wacht gesleept en mag een stel uiterst gevaarlijke battle droids aan de overheid leveren. De naam van zijn uitvinding? Cylons.




De pilootaflevering van dit vervolg op de uiterst succesrijke sciencefictionreeks Battlestar Galactica, waarin we onder andere deelachtig worden aan de jeugdjaren van het personage dat de brug tussen de twee reeksen maakt, William Adama (Sina Najafi), steekt vol goede bedoelingen, maar is compleet anders van opzet, en we nemen na deze eerste pilootaflevering liefst maar even een afwachtende houding aan. De kern van het conflict is nog altijd echter, net zoals in de originele reeks, een godsdienstoorlog tussen de mainstream die een polytheïstisch pantheon van goden aanbidt die erg op die uit de oude Griekse mythologie lijken, en een kleine religieuze minderheid die tegen de stroom van het aanvaardbare in slechts één almachtige god, in deze reeks gesymboliseerd door het wiskundige oneindigheidsteken, vereert, én bereid is om daarvoor te sterven. De apocalyptische kantjes zijn in deze prequel uiteraard grotendeels verdwenen, en voor een sciencefictionreeks die wordt geacht zich honderdduizenden jaren voor onze tijdrekening af te spelen ziet Caprica er bedriegelijk veel uit als onze eigen wereld, min de alomtegenwoordigheid van recreatieve virtual reality-brillen en papieren computers. Alhoewel we onder meer de Cylons in hun beginstadium van concept zien, er wordt afgevloekt met woorden als frak en één van de personages een jonge versie van William Adama is, valt de reeks qua cool vliegspul een beetje tegen, wat nog enigszins begrijpbaar is, maar ook het poignante van de dialogen en de bijna onheilspellende sfeer die tussen de personages hangt, waarbij je van elk karakter kan verwachten dat die om geen enkele goeie reden plots een mes trekt en iemand de keel oversnijdt, is afwezig. Het is dus best om niet te hard op voorhand door te trappen en naar een vervolg van de illustere space war soap te hunkeren, dan kan het alleen maar meevallen. Het gaat er beslist een stuk wilder aan toe, qua gehalte aan ontblote vrouwenborsten was The Plan in verhouding tot Caprica blijkbaar maar een vingeroefening. Toch zijn er ook zaken die blijven hangen: om te beginnen een soort onderhuids racisme dat blijft hangen tussen de mensen die van Tauron afkomstig zijn, onverbeterlijk uit de sloot gekropen mafiatypes, en de Capricans, meestal welgestelde industriëlen die allemaal een graantje meepikken van de technologische vooruitgangsgolf.




BEELD EN GELUID
De beeldregie van Caprica is iets gestroomlijnder dan die van de moederreeks Battlestar Galactica. Er wordt niet echt met een hele grove korrel geschoten, wat als resultaat een redelijk rustig en stabiel beeld geeft met wat lauwe kleuren die er voor de rest vrij natuurlijk uitzien, en een bevredigend contrast. Er worden nog altijd kleurenfilters gebruikt om de verschillende milieus van elkaar te scheiden: de hightechwereld van Graystone is er één met veel koude blauwtinten en heldere, egale oppervlakken, terwijl het onderwereldje waarin Adama zich beweegt meer naar oranje en rood neigt, en er wat grover en ongepolijster uitziet. De audiotrack valt een beetje tegen: de openingsscène waarin Zoe Graystone zich in een virtuele seksclub vol pompende technomuziek bevindt kan anderzijds wel tellen, maar naarmate de rest van de aflevering begint te meanderen in rustiger vaarwater, valt er op audiogebied niet veel te beleven. Uitzondering zijn de scènes waarin het prototype van de Cylon wordt getest, en eerst op zijn vijanden schiet met verfbommetjes om daarna echte munitie onder de arm te nemen. De dialogen zijn duidelijk en helder, de muziek is van dezelfde kwaliteit als Bear McCreary ons voor de hoofdreeks serveerde, maar nu we stilaan gewoon worden om van Battlestar Galactica op high definition in DTS-HD te genieten is deze Dolby Digital 5.1-track een beetje licht uitgevallen.




EXTRA'S
Voor alleen maar een pilootaflevering te zijn krijgen we toch een paar stukjes extra mee. Hoofdmoot is een audiocommentaartrack waarin regisseur Jeffrey Reiner de degens kruist met het dynamische duo dat het hele Galacticaverse heeft uitgetekend, Ronald D. Moore en David Eick. De track heeft alvast de verdienste van het gat tussen Battlestar Galactica en Caprica vanuit het standpunt van de makers een beetje op te vullen, en er wordt enorm veel gespeculeerd over wat de toekomst van deze reeks zou kunnen brengen. Dan volgen er zeven minuten aan verwijderde scènes, waarin we niet echt veel onmisbaar materiaal aantreffen. Net zoals bij de Battlestar Galactica-releases krijgen we ook een reeks videoblogs, vier in totaal, met wat materiaal van achter de camera. De vier filmpjes zijn getiteld What The Frak Is Caprica?, The Director's Process, The V-Club en The Birth Of A Cylon, belichten enkele van de sleutelscènes en klokken samen rond de dertien minuten af.

CONCLUSIE
Caprica houdt beloften in voor de toekomst, maar de pilootaflevering alleen is te licht om de gehele reeks op te kunnen beoordelen. We houden het in het oog.