FILM
Wanneer een jonge vrouw, Brenda Martin (Julianne Moore) 's avonds met bebloede handen arriveert in het politiekantoor gaan in de overwegend zwarte woonwijk Armstrong, New Jersey, de poppen aan het dansen. Brenda getuigt dat ze slachtoffer was van een carjacking door een zwarte, waarbij haar vierjarig zoontje Cody op de achterbank van de wagen is blijven zitten. De draconische maatregelen waarmee de zwarte wijk hermetisch afgesloten wordt, wekt - niet geheel onterecht - de verontwaardiging van de gemeenschap, die de afgelopen jaren ook een drietal onrustwekkende verdwijningen van kinderen heeft te verwerken gekregen, maar waarbij de politie telkens omdat het "maar" zwarte kinderen waren, de zaak op zijn beloop liet. De politie arresteert een zekere Rafik (Fly Williams III), een derdeklas drugdealertje, die met de ontvoeringszaak niets te maken heeft, maar de bewoners zijn er niet bepaald blij mee. De zwarte politieman Lorenzo Council (Samuel L. Jackson), een wijkagent die toevallig degene was was die de verklaring van Brenda heeft afgenomen, wordt door de buurt waaruit hij zelf afkomstig is uitgescholden voor verrader. Een comité van ouders van verdwenen kinderen biedt hulp aan bij het zoeken naar de kleine Cody, maar de ontvoerder geeft geen teken van leven meer. En als klap op de vuurpijl begint er aan Brenda's verhaal plots vanalles te rammelen...

D'r vallen bij ons op de redactie al eens reviewexemplaren binnen van films waar we geen viewings van hadden aangevraagd, meestal omdat we de film in kwestie niet kennen - wat u hopelijk niet ziet als een verwijt dat we achterop blijven. Er zijn zoveel films en er is maar zoveel tijd, als u begrijpt wat ik bedoel. Freedomland bleef op die manier een tijdje onder de radar; de film is wat onopvallend in zijn eenvoud en gebrek aan spektakel, maar dat hoeven niet dadelijk als gebreken afgedaan te worden. Samuel L. Jackson speelt voor de verandering eens geen superflik die gangsters bij bosjes neermaait, maar een gewone wijkagent die van zijn leven waarschijnlijk nog geen pistool heeft getrokken, feitelijk niet bij de politie zou mogen zijn omdat hij nogal fel aan astma lijdt, en zich toch met een zekere verbetenheid vastzet op de zaak van het vermiste zoontje van Brenda Martin. Op affectioneel vlak zoekt Lorenzo zeker naar compensatie voor het feit dat hij er niet altijd was voor zijn zoon Jason (Dorian Missick), die nu twee tot vier jaar uitzit in de cel, maar blijkbaar toch zijn gevangenschap met de nodige dagelijkse portie cynisme overleeft.

Er bubbelt wel eens een rechtsreligieus en compleet misplaatst keteltje over, waarvan de grootste blunder is stellen dat Wzelfs als Brenda's zoontje verdwenen is, het waarschijnlijk is omdat god het zo heeft gewild, maar toch is Lorenzo nog min of meer rechtschapen en wil hij zijn best doen om ondanks het duidelijk gebrek aan back-up van zijn departement een ernstige poging te doen de kleine terug te vinden. Daarbij wordt hij geconfronteerd met de onwil van zijn dorpsgenoten, en loopt het mis; hij krijgt niets dan minachting voor zijn rechtlijnige houding, neemt een paar keer een verkeerde beslissing en wedt uiteindelijk op het verkeerde paard; pas op het laatste nippertje kan hij met zijn vasthoudende stijl de waarheid naar boven spitten. Jackson doet dat niet in een superheldenstijl, maar in een hoop machinaties die veel van hem fysiek en geestelijk van hem vergen, en het gaat dan ook voortdurend slechter met hem. Parallel daarmee gaat het ook in de grauwe, godvergeten wijk, zo'n sociaal woonproject waar twintig jaar geleden veel van werd verwacht en intussen niet meer naar is omgezien door de verantwoordelijke overheid, van kwaad naar erger. De spanning waarbij de zwarte bevolking hoe langer hoe meer de beschuldiging voor de voeten geslingerd krijgen dat ze tenminste de kindermoordenaar bescherpen, wordt ten top gedreven, en je moet geen geoefende kijker zijn om te weten dat dat uit gaat monden in rassenrellen. Op het einde trekt regisseur Joe Roth dan zijn valscherm open: alhoewel het geen doetjes zijn, hebben de inwoners van Armstrong toch echt niets te maken met de ontvoering, en als apotheose wordt ook Brenda Martin zelf gearresteerd, omwille van een onduidelijk manoeuvre met een al dan niet te hoge dosis hoestsiroop die ze de kleine zou hebben toegediend. Maar, en dat is het voornaamste thema van de film - is ze alleen schuldig omwille van wat ze gedaan heeft, of is haar omgeving medeschuldig omdat ze het tenminste hebben zien aankomen en niets hebben gedaan om het te vermijden. Een zelfde vraag kan worden gesteld aan de inwoners van Armstrong. En waarschijnlijk heeft Lorenzo op dat moment, bij het geconfronteerd worden met zoveel miserie, toch wel een heel klein beetje spijt van zijn beroepskeuze.

Het mankeert de film zeker aan ruggengraat: als thriller is 'ie niet sterk genoeg, als psychologisch drama zijn de personages niet genoeg uitgewerkt, en het enige wat dan nog overblijft is de morele boodschap dat bad things happen to good people en racism sucks. Voorwaar geen gegeven om een hele film aan op te kunnen hangen. Voor de lokaties van de film is men op zoek gegaan naar een paar troosteloze wijken, maar ook naar onder meer het vervallen weeshuis uit de titel, waar de zoekactie zich op toespitst, en die eigenlijk als katalysator dient om bij de diverse hoofdrolspelers hun emoties naar boven te laten borrelen. Toch zitten er een paar rare keuzes in de cast. Wat te denken van Julianne Moore bijvoorbeeld, die in een wijk als Armstrong terecht komt, waar normale blanke middenklassevrouwen nog niet eens willen doorrijden met een wagen met gesloten deuren? Met Freedomland probeert regisseur Joe Roth zich het imago van een provocatieve regisseur aan te meten. De screenwriting had echter daarvoor wat beter moeten zijn, want de film provoceert niet genoeg. Ook het feit dat Julianne Moores personage hoe langer hoe geestelijk instabieler wordt, werkt maar tot op een zekere hoogte, en we hebben de actrice al betere rollen zien vertolken.

BEELD EN GELUID
Freedomland kreeg op Blu-ray een goeie behandeling. De kleuren zien er gedempt en aan de bleke kant uit, maar zit zorgt voor een koele atmosfeer die goed bij de sfeer van de film aansluit, onder meer wanneer de groep ouders van vermiste kinderen het bos gaat uitkammen. In een paar iets scherpere scènes zien we onder meer hoe er relletjes in de wijk gestookt worden en de betogers de confrontatie aangaan met de oproerpolitie. De zwarttonen zijn goed en accuraat, en in de nachtelijkste scènes is er toch nog genoeg zin voor detaillering. De film is een klein beetje korrelig geschoten, wat de film ten goede komt en zeker te prefereren valt boven het overmatig afschaven van de scherpe kantjes. De Dolby TrueHD 5.1-track is goed gebalanceerd, alhoewel de nadruk in de film toch eerder bij dialogen en muziek ligt dan bij hevige actiescènes. Ook met de subwoofer wordt eerder spaarzaam omgesprongen.

EXTRA'S
De sectie bonusmateriaal valt zwaar tegen. In de documentaire Adapting Himself - Writing Freedomland (9 min.) vernemen we dat de film op ware feiten is gebaseerd, alhoewel de feiten zelf al 15 jaar oud zijn. In Race On The Job (12 min.) vertellen enkele blanke en zwarte politieagenten hoe ze met raciale vooroordelen te maken krijgen tijdens de uitoefening van hun job. Tenslotte toont The Look Of Freedomland (12 min.) ons het design van de film. Daarmee is de sectie documentaires afgerond; we krijgen nog wel een verwijderde scène met als voornaamste thema vrouwenmishandeling, die misschien terecht uit de film is verdwenen omdat het nu al een redelijk kluwen van taboeonderwerpen is. Tot slot krijgen we nog wat cross-promotionele trailers en een BD Live-optie.

CONCLUSIE
Freedomland is een film die tussen twee stoelen zit, en moeite moet doen om niet op zijn achterwerk terecht te komen. Het centrale uitgangspunt is solide, maar aan de uitwerking zijn kosten. De disk heeft een waardige transfer maar een geintje aan bonusmateriaal meegekregen.