FILM
Hollywood werkt graag in genres omdat het weet dat het publiek dan een gemakkelijk houvast heeft als het in de lobby van de bioscoop of in de videotheek een keuze maakt over welke film die avond op het menu zal staan. Maar feitelijk is dat slechts de halve waarheid: de studiobonzen denken eerder in "sub"-genres. Niet in termen van actiefilm, maar van rampenfilm of buddy cop movie; niet in termen van oorlogsfilm, maar van duikbootfilm of Vietnam-prent. Veel van die subgenres overspoelen aan de lopende band de bioscoopcomplexen, maar sommige zijn zeldzamer. Neem bijv. de circusfilms. Die spelen zich af in een heel speciaal, filmisch bijzonder interessant milieu, dat talloze dramatische mogelijkheden biedt. Toch is het jaren (zo niet decennia) geleden dat er nog eens een bona fide circusfilm is gemaakt. En als we mogen afgaan op Trapeze is dat een spijtig gemis voor de filmliefhebber.

In Trapeze reist de jonge acrobaat Tino Orsini (Tony Curtis) naar Parijs om er Mike Ribble op te zoeken (een prima rol van Burt Lancaster). Ribble was vroeger de partner van Tino's vader, tot hij aan een ongeluk een kreupel been overhield. Hij staat dan ook niet te springen om de jonge hond de kneepjes van het vak bij te brengen uit vrees dat hém hetzelfde overkomt. Maar Tino's ongelooflijke talent overtuigt Ribble. Hij denkt zelfs dat de jongeman in staat is, als een van de weinigen, een drievoudige salto uit te voeren in de lucht. En dus slaan ze de handen in elkaar. Maar hun groeiende vriendschap wordt ondergraven door Lola (de sexy Gina Lollobrigiada), een ambitieuze artieste die met bluf en romantische gewriemel een plaats aan de trapeze afdwingt.

De resulterende driehoeksrelatie vormt de basis van de plot en dat is zowel de kracht als de zwakte van de film. De kracht, omdat het uitmuntende acteerspel van de drie protagonisten de goed geschreven rollen perfect complementeert. Curtis is ideaal gecast als de wat naïeve Tino, die zijn grote droom wil realiseren, maar die niet door heeft dat hij langs alle kanten gemanipuleerd wordt. Vooral dan door Lollobrigida die in haar eerste Amerikaanse film een onvergetelijke indruk maakt. Zij is nu eens sexy, dan weer venijnig, maar overtuigt het meest door de diepgewortelde onzekerheid die steeds voelbaar is onder haar pose. De twee jonge acteurs worden perfect aangevuld met Lancaster, die oud genoeg is om respect af te dwingen, maar jong genoeg om een geloofwaardige romantische antiheld te zijn.

Dit trio blijft de kijker constant fascineren, maar zorgt er ook voor dat de rest van de cast naar de achtergrond gedrukt wordt. Nochtans was daar veel potentieel aanwezig om een treffende blik in de microcosmos van het circus te werpen. Katy Jurado komt te weinig in het stuk voor als de ex van Mike Ribble die zelf in een ongelukkig huwelijk is beland. Circusdirecteur Thomas Gomez blijft grotendeels een enigma waarover je meer te weten wilt komen, net als John Puela die als dwerg-van-dienst niet zozeer voor de komische noot zorgt, dan wel de mening van het publiek vertolkt. Regisseur Carol Reed had van Trapeze dus een grootse ensemblefilm kunnen maken, maar kiest voor het intieme. Misschien zat het feit dat enkele jaren eerder Cecil B. DeMilles The Greatest Show on Earth wél voor een ensemble koos daar voor iets tussen.

Niettemin drukt de regisseur zijn stempel op de prent. De actiescènes zijn bijv. adembenemend gefilmd, dankzij een uitmuntend gebruik van het brede beeld, uitgekiende camerastandpunten en (vooral) een naadloze overgang tussen acteurs en stuntmensen. Reed werkte dan ook opnieuw samen met de man die ook al bij het visueel iconische The Third Man achter de camera stond: de legendarische Robert Krasker. De montage is eveneens van het allerhoogste niveau, niet enkel in de actierijke scènes, maar ook in de stillere scènes, die steeds de essentie van de plot vatten. Dat draagt ertoe bij dat wat dé grandiose climax van Trapeze moet zijn - een poging om de drievoudige salto uit te voeren - niet extatisch maar ambigu is. De ontknoping was in de handen van minder begaafde cineasten wellicht in een gemakkelijk happy end geëindigd, maar hier zijn er echo's van The Third Man, met een laatste shot dat onmiskenbare parallellen vertoont met de climax van die parel. De impact van Trapeze mag dan net wat minder zijn, de prent blijft in het subgenre van de circusfilms de primus inter pares.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van de film laat te wensen over op deze disk. De scherpte is het grootste probleem: gedurende de ganse prent is er niet één scène die de contouren van de personages of de set perfect weergeeft. Dit kan ook te maken hebben met de grain en printbeschadigingen die geregeld de pret verstoren en met de onevenwichtige tinten die al te vaak buiten de lijntjes kleuren. Het contrast is het enige aspect van de beeldweergave dat enigszins overeind blijft. De soundtrack bestaat uit een monospoor dat al bij al degelijk is, maar met een wisselvallige geluidssterkte en dat bovendien bijzonder weinig dynamiek bevat, zelfs voor een monotrack.

EXTRA'S
De enige extra's zijn een prima Trailer (3 min.) en een Fotogalerij.

CONCLUSIE
Trapeze is een film die van alle circusfilms die ooit zijn gemaakt (en dat zijn er niet veel) waarschijnlijk de beste is. Verantwoordelijk hiervoor zijn een trio uitmuntende acteurs en de visuele kunde van regisseur Carol Reed en zijn cameraman Robert Krasker. Toch zat er nog meer in de prent, mochten de nevenpersonages en de setting beter tot hun recht zijn gekomen. De beeldkwaliteit is helaas nauwelijks een voldoende waarde, terwijl ook de soundtrack steken laat vallen. De bonussectie is karig gevuld.