SERIE
"Zonde Van De Zendtijd, het programma waarin méér zever zit dan in het glas waar koningin Fabiola 's avonds haar valse tanden instopt." - Bert Gabriëls

Wat hebben Gerolf Annemans, Jean-Marie De Decker, Martine Tanghe en Herman Van Rompuy gemeen, alsook een willekeurig van straat geplukt groepje kandidaten voor een straatinterview? Wel, ze kruipen allemaal in elkaar als ze belaagd worden door Henk Ryckaert en Bert Gabriels, want als die twee in de buurt zijn, hangt er een grap in de lucht die niet tegen te houden valt. De Decker begint zelfs wild om zich heen te trappen als een buffel. We vroegen na de compilatie van het eerste seizoen een volledig seizoen, en nu op vrijdag 30 april was het eindelijk zover: het eerste deel van seizoen 2, de eerste vier afleveringen, zat bij De Morgen tegen een paar euro, en het tweede deel van het seizoen zal er volgende zaterdag bijzitten. Steunbetuigingen om het eerste seizoen ook integraal uit te brengen kunnen nog steeds via deze facebookgroep.




Henk en Bert zijn nog altijd niet zo bekend als ze graag zouden willen. Althans, dat waren ze zeker niet vooraleer de tweede serie werd uitgezonden. De heren namen de proef op de som, en nadat een fragment uit het eerste seizoen als vraag in Blokken opdook, stoomden ze zich klaar om in het Waasland Shopping Center een meet & greet met hun fanbasis te organiseren. De opkomst was bedroevend laag, handtekeningen konden ze alleen maar slijten aan bakvissen die weliswaar een handtekening wilden, maar absoluut niet wisten wie de twee heren waren of wat ze daar kwamen doen.




De komende weken zouden de heren niet onopgemerkt blijven. Weliswaar dient vermeld dat ze van de bevriende zenders wat hulp kregen; zo mochten ze een MIA uitreiken op de Nacht van de Vlaamse Music-Awards. Hun drie voornaamste doelgroepen slachtoffers zijn: Bekende Vlamingen van het niveau dat "de boekskes" haalt, politici (ieders geliefde doelwit) en de man in de straat. In deze reeks zien we bijvoorbeeld een schitterende persiflage op de diverse talentenjachten van VTM. Alleen heet deze Underdog 2010 en gaat de award naar degene die tijdens de audities en rechtstreekse uitzendingen zo veel mogelijk verprutst heeft. De reeks kent enkele schitterende hoogtepunten, vooral naar het einde toe: d'r is die éne scène waarin ze zichzelf in de plaats van de lijpe marketing-boys plaatsten en een kindervariant van cocaïne op de markt trachten te brengen, compleet met een hip tekenfilmfiguurtje en een fruitsmaakje, waarbij één en ander zo goed in scène is gezet dat het met een verborgen camera gefilmd publiek niet altijd onmiddellijk doorheeft dat het om een grap gaat. Vlak daarna volgt de persiflage op Kinderen voor Kinderen, in de versie van Bert en Henk 'echte kindertelevisie', waarin kan gepraat worden over de allerdaagse belevenissen van jongeren, zoals daar zijn: alimentatie, pedofilie op internet, ongewenste kinderen en als klap op de vuurpijl breezersletten.

Daarnaast valt hun blik genadeloos op enkele fenomenen die het niet beter verdienen dan in het belachelijke getrokken te worden. Wat te denken bijvoorbeeld van de reclameschermpjes bij tankstations van Q8 waarbij de kijker verplicht wordt om naar reclame te kijken wanneer hij tankt? Of het vreselijk flashy filmpje waarin een fossiel dat naar schatting al dertig jaar dood is door de overheid is ingehuurd om de mensen aan te manen om hun belastingsformulier via internet in te vullen. Ook zaken als product placement tijdens een fictieserie als Witse en al te gretige signeersessies op de boekenbeurs moeten eraan geloven. Eén van hun favoriete doelen is overigens Studio 100, want er gaat geen aflevering voorbij vooraleer Bumba, Plopsaland, Samson of K3 het moeten ontgelden. Maar Henk en Bert blijven twee piekfijne heren die weliswaar de vinger op de zere wonde durven leggen, maar er zeker nooit zout in zouden strooien.




Bij volledige afleveringen blijft er bovendien nog meer hangen dan de som van de samenstellende delen. Zo is er in één van de afleveringen een running joke over het feit dat er zoveel zaken gratis worden weggegeven bij het magazine Humo, dat de grap nog stukken verder reverbereert, en in een compleet ongerelateerde sketch waarbij Henk en Bert op zoek zijn naar BV's die hun naam willen verbinden aan een reclamecampagne voor aambeienzalf (!) plots terug opduikt. De afleveringen in hun geheel en achter elkaar zien, heeft dus wel degelijk meerwaarde.

Volgende week, op 8 mei 2010 precies, verschijnt het tweede en laatste deel van Zonde Van De Zendtijd, weer bij de krant De Morgen tegen een schappelijk prijsje. Voor een avondje lachen is het zeker zijn geld waard, maar we blijven nog eens hameren dat we een belangrijk deel van de ZVDZ-anthologie missen, met name een volledige uitgave van seizoen 1. Met zijn allen de facebookpetitie tekenen zou ik zo zeggen.




BEELD EN GELUID
Zonde Van De Zendtijd blijft in een zelfde kwaliteit opgenomen als de uitzendingen in het voorjaar reeds deden vermoeden. De binnenopnamen zijn schitterend en gedetailleerd, maar een deel van het programma is moeten opgenomen worden met een verborgen camera en/of in de niet al te beste omstandigheden, zoals bij straatinterviews. De vooraf gemaakte filmpjes zijn natuurlijk prima in orde; de beetje chaotische stijl waarin het geheel baadt, komt in elk geval de inhoud te recht. Het geluid werd nog steeds uitgevoerd in 2.0, die nagenoeg gelijk is aan de televisieuitzending; wie er behoefte aan mocht hebben kan wel beroep doen op een Nederlandse CC-track.

EXTRA'S
Bonusmateriaal is er niet.




CONCLUSIE
Zonde Van De Zendtijd staat gelijk met een avondje lachen, gieren en brullen met de soms wel bekrompen instelling van de mensen, van Jan met de pet tot en met de Europese president, die het blijkbaar niet leuk vinden dat hen een spiegel werd voorgehouden. Op de middeleeuwse stoeten waren de narren altijd de meest geanticipeerde artiesten, en dat is na zovele honderden jaren nog niet veranderd. Doe zo voort, jongens! En denk nog eens aan dat eerste seizoen!