FILM
Margaret Flore is een bikkelharde en succesvolle zakenvrouw. De bovenste lade van haar bureau is gevuld met foto’s van vrouwen die het gemaakt hebben en aan wie Margaret zich maar wat graag spiegelt. Alles wat ze doet, het staat in het teken van het binnenhalen van een nieuwe zakendeal, en om hogerop te geraken wil ze over lijken gaan. Haar leven is één hectische aaneenschakeling van vergaderingen, dinertjes en besprekingen.


Maar exact op de dag dat ze veertig wordt, komt een gepensioneerde notaris uit Saoû – het dorpje waar Margaret of Marguerite zoals ze vroeger heette – haar opzoeken op haar werk waardoor haar leven ineens lijkt stil te staan. Hoewel notaris Mérignac haar nog wel herkent, kan Margaret zich niet herinneren de man ooit al gezien te hebben. Hij komt haar een brief brengen die Margaret, toen ze zeven was, aan zichzelf schreef. Via een serie brieven komt Margaret opnieuw in contact met haar kindertijd. Doordat ze zichzelf jaren voordien had voorgenomen haar kindertijd te vergeten, komen de brieven hard aan. Margaret wordt herinnerd aan de mooie momenten, aan de spelletjes die ze speelde en de verhalen die ze bedacht, maar ook de pijnlijke herinneringen komen terug. In de brieven wil het kindje Marguerite haar toekomstige ik herinneren aan de beloftes die ze gemaakt heeft en aan de dromen die ze toen koesterde. Hoe hard Margaret ook probeert, ze kan de brieven maar moeilijk uit haar hoofd zetten. Gaan ze effectief haar leven veranderen?


De regie van L’Age De Raison was in handen van Yann Samuell, die duidelijk een grote interesse heeft voor de kindertijd en de jeugdjaren. Vóór deze film regisseerde hij ook al Jeux D’Enfants waarin eveneens een spel uit de kindertijd een blijvende invloed heeft op het leven van volwassenen. In L’Age De Raison zien we Sophie Marceau als Margaret Flore. De actrice, die al heel wat titels achter haar naam heeft staan, doet het niet slecht in deze film. Enige minpuntje is dat je als kijker wel af en toe wat inspanning moet leveren om sympathie op te brengen voor het hoofdpersonage. Soms komt ze immers iets te arrogant en iets te hard over.

BEELD EN GELUID
Beeld en geluid zitten goed in deze film. Wat erg mooi is, is het contrast tussen de harde zwart-grijze zakenwereld en de kleurrijke kindertijd en de fleurige brieven die ermee verbonden zijn. De beelden zijn voldoende scherp. Ook het geluid is goed. De titelsong, waarvan de clip bij de extra’s staat, past overigens perfect bij deze film.


EXTRA'S
Bij de extra’s vinden we in de eerste plaats het korte filmpje Filmmagie in het dorp waarin we een kijkje nemen op locatie in het dorpje Saoû. We vernemen hoe er gefilmd werd en hoe de buurtbewoners het hele gebeuren ervaren hebben. Naast een aantal inwoners, komt ook de regisseur aan het woord. De avant-première van L’Age de Raison vond overigens plaats in Saoû in open lucht. De Verwijderde scènes stellen niet al te veel voor aangezien het maar om twee fragmenten gaat. De Making-of is een zeven minuten durend filmpje waarin de regisseur en de acteurs vertellen hoe zij het verhaal en het filmen ervaren hebben en waarom ze het een waardevol project vinden. Voorts is er nog de clip van de titelsong Neopolitan Dreams van Lisa Mitchell. Op de dvd staat ook nog de trailer van L’Age De Raison en van drie andere Franse films, namelijk Jeux D’Enfants, La Tête En friche en Le Petit Nicolas.


CONCLUSIE
Het opzet van L’Age De Raison klinkt interessant, maar uiteindelijk voldoet de film toch niet helemaal aan onze verwachtingen. Als je de hoes bekijkt, oogt de film heel vrolijk, maar dat valt toch wel wat tegen. Uiteindelijk is het allemaal wat dramatischer dan gedacht en eigenlijk ook te ver gezocht. Maar als je daar voorbij kan kijken of als je dat niet zo erg vindt, dan kan L’Age De Raison nog wel meevallen.