Ze wordt de Godmother of Punk genoemd en ze heeft een indrukwekkende collectie albums achter haar naam waarvan minstens twee à drie de titel klassieker verdienen. Ze werd geboren in Chicago, sleet een groot deel van haar jeugd in New Jersey en ging na haar schoolopleiding in een fabriek werken. Thuis kreeg ze een strenge christelijke opvoeding, want haar ouders, zij een dienster en hij een werkman bij Honeywell, waren lid van Jehova’s Getuigen. In 1967, op 20-jarige leeftijd, verruilt de jonge Patti Smith het platteland voor New York City alwaar ze de zwarte fotograaf Robert Mapplethorpe leert kennen met wie ze een onstuimige relatie begint, want Mapplethorpe is homoseksueel en zal later aan de complicaties van aids overlijden (1989). In 1975 breekt ze wereldwijd door met haar debuutalbum Horses en in 1978 heeft ze in Amerika een top 20-hit te pakken met Because The Night dat ze in samenwerking met Bruce Springsteen schreef. Tussen 1975 en 2000 verschijnen niet minder dan tien album van haar hand. Haar werk is een mengeling van rock en poëzie waarin sociale betrokkenheid en politiek activisme de boventoon voeren. Qua muzikale stijl is ze verwant aan The Velvet Underground en zelf noemt ze Bob Dylan als een van haar grote voorbeelden.
 

 

Behalve een begenadigd muzikant is Patti Smith echter ook een boeiende dichteres. Namen als Blake, Shelley en vooral Rimbaud wurmen zich als onkruid tussen haar discours en lijken perfect aan te sluiten bij haar eerder pessimistische kijk op de wereld en de paradox van het bestaan waarmee ze schijnbaar voortdurend worstelt. Het vindt allemaal z’n neerslag in diepzinnige en rauwe teksten en wordt kracht bijgezet door de stuiterende en pulserende ritmes van haar livemuziek, want terwijl er op haar albums vaak sprake is van een evenwicht tussen de instrumentale begeleiding en de songteksten, groeien voornamelijk haar concerten in de jaren 70 en 80 vaak uit tot bonkende punkperformances waarin het gezongen woord het voortouw neemt, waarbij de teksten naar believen aangepast werden in functie van recente of latente politiek ontwikkelingen, de sfeer in de zaal en/of het engagement van het publiek.
 

 

Na een lange relatie met toetsenist Allen Lanier trouwt Patti Smith in het begin van de jaren 80 met Fred ‘Sonic’ Smith. Het grapje gaat dat ze dat deed omdat ze dan haar naam niet hoefde te veranderen.Het stel heeft twee kinderen, Jackson en z’n jongere zus Jesse, en woont in Freds geboortestad Detroit, een periode waarin Patti’s carrière op een laag pitje staat. In 1988 maakt ze haar comeback met het album Dream Of Life en met de single People Have The Power: Patti Smith was terug en hoe. Op de periode tussen 1988 en 2000 kijkt ze met verdriet terug: al mijn vrienden van vroeger zijn dood, zegt ze in de documentaire, waarmee ze doelt op William Burroughs die ze in de jaren zeventig in New York leerde kennen in het Chelsea Hotel waar ze met Mapplethorpe woonde, en die ze als een god vereerde. Burroughs stierf in 1997. Veel ingrijpender was evenwel het verlies van haar echtgenoot Fred ‘Sonic’ Smith na een korte ziekte in november 1994 en van haar jonger broer Todd, die haar altijd had bewonderd en gestimuleerd, een maand later. Op aanraden van haar vrienden Allen Ginsberg en Michael Stipe (R.E.M.) gaat ze weer toeren, in december 1995 o.a. met Bob Dylan.
 

 

Patti Smith: Dream Of Life is regisseur Steven Sebrings eerste grote productie. Hij noemt z’n documentaire over de artieste een ontdekkingsreis doorheen haar privéleven en haar carrière sinds de late jaren zeventig tot nu aan de hand van teksten, gedichten, foto’s, home movies, interviews, optredens, schilderijen en hij laat Patti Smith haar eigen verhaal vertellen. Ik blijf hier in m’n hoekje zitten tot de film helemaal af is, zegt Smith tegen de camera terwijl ze vooral bezig is met haar fototoestel of teksten voorleest van Blake en Rimbaud, gehuld in donkere tweedehandspullen en bijna altijd met een oude hoed over haar wilde haardos, want ondanks de roem is ze haar punkimago altijd trouw gebleven. Sebring filmt z’n onderwerp grotendeels in zwart-wit met een stevige Anton Corbijn-korrel, kwestie van nieuwe opnamen en oude footage naadloos opeen aan te laten sluiten. Het visuele resultaat is vrij homogeen, beslist artistiek verantwoord, maar voor de kijker vaak een beetje saai. Gelukkig zijn er af en toe korte fragmenten in kleur en zorgt de afwisseling van concertfragmenten, opnamen in de coulissen, interviews en ander verwant materiaal voor voldoende visuele impulsen. Wat niet betekent dat Patti Smith: Dream Of Life een vrolijke ervaring zou zijn; een leerrijke en interessante, dat wel, maar de algemene toon van de documentaire is té donker om echt te genieten van de liveconcertinserts of de soms toch wel grappige amateuropnamen. Het heeft allemaal te maken met de mentaliteit van Patti Smith, haar schijnbaar levenslange existentiële zoektocht naar het waarom en hoezo van ons bestaan op aarde en haar politiek activisme dat zich meer richt tégen onrecht dan vóór positieve actie. Maar de wat deprimerende sfeer die Sebring in z’n film stopt, sluit wel perfect aan bij de gevoelswereld van zijn onderwerp, wat hem tot eer strekt en waardoor Patti Smith: Dream Of Life een zeer eerlijk en realistisch portret wordt van het punkicoon.
 

 

Het beeldmateriaal is van gemiddelde kwaliteit en dat heeft te maken met de amateurvideo’s en de keuze van de regisseur om z’n eigen materiaal dezelfde toon en sfeer te geven: korrelige zwart-witopnamen, troebele kleurenfragmenten, een vaak zwiepende en niet stabiele camera, onscherpe beelden en beschadigingen (op de footage). Het geluid heeft vergelijkbare beperkingen en de 5.1-track is in de meeste gevallen niet veel meer dan een opgeblazen mono- en in het beste geval stereotrack. Er is bovendien sprake van ruis en kraakjes.

 

De dvd bevat de Originele Trailer.

 

Patti Smith: Dream Of  Life lijkt meer op een cultfilm dan op een biografisch portret, maar dat laatste was wellicht helemaal niet de bedoeling van regisseur Steven Sebring, noch van de artieste zelf. Technisch gaat het om een productie met een gemiddelde technische kwaliteit en een hoge instapdrempel, want Patti Smith legt de lat in haar eigen leven altijd vrij hoog.