De Waalse cineast Frédéric Dumont debuteerde in 2009 met zijn film Un Ange à la Mer. Vóór die tijd maakte hij vooral kortfilms en documentaires, maar schijnbaar beschikt hij inmiddels over genoeg vertrouwen om z’n talent ook via een bioscoopfilm te ventileren. Hij schreef het scenario voor de film zelf en hoewel Un Ange à la Mer nooit een prettige ervaring wordt en Dumont duidelijk in dezelfde vijver vist als de gebroeders Dardenne, zijn er voldoende redenen om deze productie onder de aandacht te brengen, want deze regisseur heeft wat te vertellen en z’n verhaal is hartverscheurend en blijft nog lang door het hoofd spoken.
 

 

De vader van het gezin komt thuis na een reis naar Rome en vermoeiende onderhandelingen over een voedselprogramma voor Marokko, het land waar hij met z’n gezin sinds lange tijd woont. Hij is moe en uitgeput. Z’n collega Pierre heeft het tegen z’n vrouw over uitgeblust en zegt dat het moeilijk werken is, want dat haar echtgenoot steeds verwarder reageert. Die sluit zich op in z’n bureau op de eerste verdieping, raakt de maaltijden die z’n jongste zoon Louis voor de deur zet nauwelijks aan, brult tegen z’n medewerkers via de telefoon en zit vaak met het hoofd in de handen voor zich uit te staren. Het gaat niet goed met het hoofdpersonage dat gestalte wordt gegeven door de Waalse acteur Olivier Gourmet en dat merk je aan de rimpels rondom z’n kleine muisachtige oogjes en z’n verkrampte mondhoeken. Ook beneden valt het op dat echtgenoot en vader vooral afwezig is, maar veel lijkt er niet aan te doen.

 

Op een middag tijdens een voetbalpartijtje op straat, roept de vader z’n jongste zoon Louis - een jongetje van een jaar of tien – naar boven en deelt hem een geheim mee dat hij aan niemand mag vertellen. Vervolgens stuurt hij Louis weer naar buiten om het uitgestelde doelpunt alsnog te maken, maar bij het kleine jongetje komt de mededeling aan als een mokerslag en hij zal er de dagen nadien op school en op de terugweg naar huis mee bezig zijn en thuisgekomen klimt hij in de vijgenboom voor het huis en houdt het raam van z’n vaders werkkamer in het oog. Als een engelbewaarder houdt hij daar de dagen en weken die volgen de wacht, wachtend op wat staat te gebeuren maar niet gebeurt en wat uiteindelijk ook de aandacht van z’n moeder trekt. Ze wil dat hij uit de boom komt en ze confronteert vader en zoon om uitleg te geven, maar ze zwijgen allebei, de ene omdat hij niets te vertellen heeft, de andere omdat hij gezworen heeft z’n mond te zullen houden.
 

 

In Un Ange à la Mer vertrouwt een vader z’n tienjarig zoontje een geheim toe waarvan je je als redelijk denkend individu niet kan voorstellen dat een volwassene dat doet, ook niet als die volwassene gestrest of depressief is en vooral niet als die volwassene – zoals in deze film – een intellectueel is. Er zij nu eenmaal onderwerpen waarvoor kinderen te klein zijn om ze te bevatten, laat staan ze een plaats te geven. Dat is m.a.w. een hindernis die elke kijker voor zich moet nemen en die rechtstreeks verband houdt met de geloofwaardigheid van de premisse van de auteur. U kan de gedachtegang van Frédéric Dumont evenwel ook gewoon volgen zonder u vragen te stellen over de authenticiteit of redelijkheid van de premisse en dan is Un Ange à la Mer een film over de psychische mishandeling van een kind. Hoe de vader ertoe komt om die stap te zetten, het blijft een raadsel en Dumont geeft er ook geen bruikbare verklaring voor, maar het biedt u als kijker wel de mogelijkheid om u in de problematiek in te leven.

 

 

Dat gezegd zijnde is de manier waarop het scenario wordt uitgewerkt dramatisch, spannend en intrigerend, vooral omdat Olivier Gourmet (de vader) en de jonge Martin Nissen (Louis) heel sterk acteren en de toeschouwer zonder meer meezuigen in het drama. Dumont gebruikt talloze flashbacks om het verhaal te stofferen, waaruit we o.a. leren dat de vader z’n zoontje eerder van de verdrinkingsdood heeft gered. De beelden zijn poëtisch en soms dromerig en eigenlijk vallen ze een beetje uit de toon bij de rest van het materiaal, maar het is een verdedigbare keuze. Anne Cosigny, die u eerder aan het werk zag in John Rabe (2009) en die een aantal succesvolle filmtitels achter haar naam heeft staan, neemt de rol van de moeder voor haar rekening en doet dat op een intense wijze, waardoor de sfeer alleen maar beklemmender wordt in de loop van de film. Uit de houding van Louis en diens onbespreekbare overeenkomst met z’n vader concludeert ze zeer terecht dat er haar een levensbedreigende situatie boven het hoofd hangt, maar ze slaagt er niet in om hun beider stilzwijgen te doorbreken.

 

Un Ange à la Mer is finaal een beetje een zwaarmoedige, maar ook een spannende psychologische thriller die zich als een drama presenteert en die heel lang op de huid blijft zitten.
 

 

Frédéric Dumont kiest voor een veelkleurig palet en dat hoeft niet te verbazen gezien hij z’n camera voor de gelegenheid in Marokko heeft opgesteld. De tocht naar de woonplaats van het gezin loopt via dorre paden door een woestijnachtig gebied met een felle zon, heel weinig begroeiing en veel tinten van bruin en beige. In de interieuropnamen valt de keuze op bruinachtig en vooral veel donkere kleuren en krijgen de opnamen af en toe Hitchcockiaanse trekjes als de camera wegglijdt van de gesloten deur van de werkkamer van de vaderfiguur, takes vanuit kikkerperspectief die hun effect niet missen. Het beeld is netjes zonder storende ongerechtigheden.

De geluidsband is minimalistisch met voornamelijk de dialogen als auditief effect, ondersteund door aangepaste muziek van de hand van de voor de rest onbekende componist Luc Sicard.

Op de recensiedisk die we van de dvd-releaser ontvingen konden we de Extra’s niet controleren, maar naar verluidt gaat het om Interviews, een Audiocommentaar en een aantal Andere Trailers die u beslist op de koop-dvd wél kan bekijken.

 

 

Regisseur Frédéric Dumont maakt van Un Ange à la Mer een beklemmende film, want het geheim dat een vader zijn tienjarige zoon toevertrouwt, het is van die aard dat het de kleine knaap volledig ontregelt, terwijl geen van beide ouders in staat lijkt (of geneigd is) om een einde te maken aan een heersende chaos die naar alle waarschijnlijkheid desastreuze gevolgen heeft. Technisch is de dvd helemaal in orde.