FILM
De jonge uil Soren (Jim Sturgess) wordt samen met zijn broer Kludd (Ryan Kwanten) na een ongelukkige val uit het nest ontvoerd door een groep kerkuilen, die onder leiding van hun verminkte leider Metalbeak (Joel Edgerton) een machtsgreep voorbereiden om voor eens en altijd hun positie te laten gelden als de regerende klasse uilen. Voor Kludd klinkt het militaristische discours als sirenenzang, Soren blijft echter geloven in zijn vrijheid en gaat met een paar mede-onsnapten op zoek naar de krijgers van Ga-hoole, legendarische ridders uit de verhalen van zijn jeugd. Na lange omzwervingen wordt hij de pupil van Ezylryb (Geoffrey Rush) die als de legendarische krijger Lyze of Kiel zijn naam heeft gemaakt, en die Soren op pijnlijke wijze leert dat hij nog een lange weg te gaan heeft. De uilen zijn echter nog niet waar ze moeten zijn, want onder de krijgers van Ga-hoole schuilt er een verrader, en de krijgers lopen als een blinde in de val. Tenzij Soren hen nog op tijd kan waarschuwen.

Het vriendelijke kindersprookje over de sprekende uilen, naar het eerste boek uit een reeks van auteur Kathryn Lasky die intussen al meer dan tien titels telt, is helemaal een andere stijl dan van wat we van Zack Snyder, met op zijn palmares o.a. 300 en Watchmen, gewoon zijn. Dit soort van (dieren)fantasyfilm die wat doet denken aan Christopher Paolini's Eragon doet het nog altijd goed bij jongvolwassenen, en is mooi episch verhalenwerk, maar mist op elk vlak originele inbreng: de oude mentor en de jonge pupil, de verrader, de "raszuiveren" die hun heerschappij willen vestigen ten koste van diegenen die lager op de evolutionaire ladder staan, de funny sidekicks,... de lijst opnoemen van alle films waaruit één of meerdere concepten gepikt zijn zou deze bespreking nodeloos lang maken. Zij het dat het kidnappen van jonge uiltjes om ze vervolgens in een leger in te lijven enkele nare associaties oproept aan de praktijken van kindsoldaten, en dat dat een thema is dat we in een op kinderen gerichte films nog niet vaak hebben zien aansnijden. Wat de film moet onderscheiden van de rest is dat de animatie verzorgd is door hetzelfde team achter de milieuparabel Happy Feet, zij het dat de pinguïns hebben moeten plaatsmaken voor uilen. Het verhaal voelt soms wat afgeraffeld, zo worden er tal van nevenkarakters geïntroduceerd, zoals Sorens compagnons de route, waarvan de bijdrage aan het verhaal minimaal is of zichzelf beperkt tot één gimmick - één van de uilen propt zichzelf uitsluitend vol met voedsel, de andere meent tegen alle indicaties in dat hij over enige vorm van zangtalent beschikt - en een female love interest luisterend naar de naam Otulissa (Abbie Cornish). Verhaalsmatig bekruipt de hele tijd het gevoel je dat je stukken mist, ellipsen die ongetwijfeld de lezers van de boeken zullen kunnen aanvullen - als die er zijn, want ik heb er geen flauw idee van hoe groot ik de fanbase van deze film moet indenken. Visueel is Legend Of The Guardians: The Owls Of Ga-hoole echter een zeer nette en afgewerkte film met prachtige decors, prachtige kleuren en een indrukwekkende muziekscore - de songs zijn overigens uitgevoerd door Owl (!) City. En aan uilen uitgedost in metalen harnassen vol messen die elkaar in slow motion te lijf gaan is er iets ondefinieerbaar cools. De computeranimatie is gedetailleerd en smaakvol, de uilen hebben een scala aan gelaatsuitdrukkingen die de emoties zeer goed weergeven, en ze beschikken over genoeg onderscheiden uiterlijken opdat je ze niet met elkaar zou verwarren, met de natuurlijke uitzondering van Soren en Kludd die broers moeten voorstellen. Nog een pluspunt is dat de grootste, epische en ronduit pathetische verhalen die meestal dit soort films doorspekken grotendeels aan de kant worden geschoven. Lasky gebruikt nogal wat neologismen en fantasiewoorden die enkel in de wereld van de uilen voorkomt, zoals tal van omschrijvingen voor de verschillende soorten wind, en ook hier wordt niet te lang stil gestaan bij het herhaaldelijk uitleggen van de betekenis ervan totdat die op de laatste rij het ook begrepen hebben. Dit komt allemaal het verteltempo ten goede, iets té veel zelfs, want het gaat allemaal nogal redelijk goed vooruit en even de aandacht laten verslappen is genoeg om iets essentieels gemist te hebben. Het maakt de film ook iets minder toegankelijk voor de kleinere kinderen of volwassenen met een slecht kortetermijngeheugen. Veel tijd om je tijdens de film te vervelen krijg je niet. Uiteindelijk zou ik ervoor pleiten dat de positieve punten voor de vorm tegen de negatieve punten voor het gebrek aan originaliteit, doorwegen. Ook is het verfrissend om eens een film in dit genre te mogen beoordelen waarbij men helemaal niet tracht te teren op populaire cultuur. Het enige echt spijtige is dat de makers niet goed wisten of ze hier een volwassen of een jeugdig publiek mee zouden willen bekoren, en uiteindelijk een beetje tussen de twee stoelen zijn gaan zitten.

BEELD EN GELUID
D'r valt heel weinig te zeggen over de beeldtransfer van Legend Of The Guardians dan de open deur intrappen dat dit beeld perfect is. Uiteraard speelt het digitale bronmateriaal hierbij een rol, maar zelfs dan nog zijn de rijk aanwezige details, de rijke schakeringen aan kleuren en de diepe zwarttinten met niet veel te vergelijken. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is al nagenoeg even perfect: de geluidseffecten zijn luid en zeer geprononceerd aanwezig, en luisteren naar bijvoorbeeld de uilen die hopeloos tegen de wervelwind trachten op te boksen is een zalige ervaring. De surroundkanalen komen bijna nooit tot rust, en toch is dit een film waarbij de soundtrack zeer evenwichtig is. Het bos, de boom en de eilanden waarin en -op de uilen leven zijn doordrongen van leven: de blaren van de bomen knisperen over elkaar en de golven breken tegen de rotsen.

EXTRA'S
Ook bij de extra's wist men blijkbaar niet goed welk publiek men trachtte te bereiken; het resultaat is voor een film met een dergelijke technische complexiteit bedroevend. Het filmpje "True Guardians Of The Earth" (15 min.) is een belerend stukje ecologische propaganda over de rol van de uil in het ecosysteem, en daar houdt het verband met de film dan ook op. Ook de Picture in picture-track "Maximum Kid Mode: Explore The World Of Ga'Hoole" is duidelijk op minderjarigen gericht: uil Soren vergast de kijker op een hoop trivia die meer educatief dan creatief zijn. Dan volgen niet één, maar maar liefst twee spelletjes, "Legend Of The Guardians: Suit Up With Soren & Eglantine" waarin je de uilen in een harnas mag steken en "Match The Owl Treats" waarin je ze te bikken mag geven. Fun voor ongeveer vijftien seconden, ongeveer een kwart van de tijd die de feature nodig heeft om op te starten. Legend of the Guardians: Rise of the Guardians (2 min.) kan je ongeveer nog het beste beschouwen als een alternatieve openingsscène, waarin de legende van de Guardians wordt getoond in plaats van naverteld. De leukste toevoeging aan het bonusmateriaal is een nieuwe, computergegenereerde short uit de Looney Tunes-collectie, "Fur Of Flying" (3 min.), met in de hoofdrollen Roadrunner en Wil E. Coyote, die naar goede gewoonte alweer brute pech heeft bij het in gebruik nemen van zijn pas door AMCE geleverde hulpstukken. De disk bevat verder nog vier redelijk mooie galerijen met artwork, voornamelijk pre-productietekeningen met een hoge kwalitatieve standaard, en afsluiten doen we met een videoclip van het nummer "To the sky" van Owl City (4 min.).

CONCLUSIE
Legend Of The Guardians: The Owls Of Ga-Hoole heeft plus-en minpunten, en het bonusmateriaal is wat aan de magere kant. Qua beeld- en geluidskwaliteit haalt u echter hier een disk van demokwaliteit in huis.