FILM
De titel van de film laat het niet vermoeden, maar It's Kind Of A Funny Story is een verhaal over depressie. Hoofdrolspeler Craig is amper 17 maar speelt al een tijdje met het theoretische idee van zelfmoord. Hij kan zelf niet verklaren waarom (hij zit in een topschool, heeft goede vrienden en een ondersteunende familie) maar de depressie is er en wil niet wijken. Aan het begin van de prent heeft hij een angstdroom over hoe hij zich van de Brooklynn Bridge smijt en hij besloot zich te laten colloqueren in de vleugel voor mentaal zieken in het plaatselijke ziekenhuis. Al snel bedenkt Craig zich dat dit misschien toch niet zo slim was (hoe zouden bijv. zijn vrienden en familie reageren?) maar het is te laat. Hij zal minstens vijf dagen in psychiatrische behandeling moeten blijven. Tegen zijn verwachtingen in leert Craig er niet enkel een aantal bijzonder interessante mensen kennen, hij komt er ook achter welke richting hij uit wil met zijn leven.

Vernieuwend kan je It's Kind Of A Funny Story niet noemen, maar entertainen doet de film zeker. Meer dan je zou verwachten zelfs. In de handen van minder begaafde filmmakers hadden we wellicht een flauw tienerafkooksel van One Flew over the Cuckoo's Nest op ons bord gekregen, maar Funny Story heeft zonder meer een eigen, unieke stem. En dat is vooral omdat de prent zichzelf niet te serieus neemt. Ook al is depressie het overkoepelende thema, in de dialogen en de actie wordt er verrassend weinig naar verwezen. Mocht de prent zich in een legerbarak of een school afspelen, dan zou dat relatief weinig aanpassingen aan het script vereisen. Daarmee wil ik vooral zeggen dat de maker de nadruk legt op de karakters en niet op de situatie. In een film waarin de protagonist problemen heeft met zijn psyche is dat een goede zet.

Dat neemt niet weg dat de prent ook een aantal kansen laat liggen door mentale gezondheid nooit direct op de voorgrond te brengen. Op het 'wat' van de depressie gaan de makers immers ampel in, maar het 'waarom' is iets elusiever. Bij Craig valt dat al bij al nog mee, maar bij de karakters die hem omringen is het gebrek aan diepgang een groter probleem. Met name het meisje dat hij in de ziekenhuisvleugel leert kennen en dat er genoegen in schept in haar huid te kerven, komt er qua karakterontwikkeling bekaaid van af. Ook Zach Galafianakis, in de rol van de 'wijze mentor', heeft ogenschijnlijk weinig neveneffecten van zijn zes eerdere zelfmoordpogingen. Na het bekijken van It's Kind Of A Funny Story kan je denken dat zelfs mentale problemen een zekere alledaagsheid hebben. Dat is ongetwijfeld ook de bedoeling van de cineasten. Maar je kan ook denken dat een depressie niet zo veel voorstelt en dus niet zo serieus genomen moet worden, en dat is toch een stuk gevaarlijker.

Deze opmerking niet te na gesproken, valt er gelukkig heel wat te genieten in deze Funny Story. Cineasten Ryan Fleck en Anna Boden, die eerder al een goed oog voor zwarte humor tentoonspreidden in Half Nelson, laten het tempo nooit slabakken en houden de kijker probleemloos geamuseerd. Ze aarzelen ook niet om te verrassen met visuele vondsten. Zo bevat de prent een kort geanimeerd segment, wordt er kwistig gebruik gemaakt van fantasievolle flashbacks en is magisch-realisme nooit ver weg. Meestal spelen ze bovendien niet puur op het effect, maar spruiten de vondsten direct voort uit het karakter van Craig. Die wordt met verve vertolkt door nieuwkomer Keir Gilchrist, die qua jeugdige charme misschien nog het best te vergelijken valt met de jonge Justin Long. Al even goed op dreef is z'n vrouwelijke tegenspeelster Emma Roberts, een getraumatiseerd meisje dat toch een enorme levensveugde uitstraalt. De nevencast zit vol goede acteurs in kleine rollen zoals Lauren Graham en Viola Davis. Hun vertolkingen worden versterkt door een uitgekiende soundtrack, met als absoluut hoogtepunt het gebruik van David Bowies en Queens Under Pressure.

It's Kind Of A Funny Story is dus min of meer een grappige film, met min of meer goede vertolkingen en een min of meer unieke visuele stempel. Laaiend enthousiast kan je niet zijn over de film, maar je zal ook weinig mensen tegenkomen die hem slecht vinden. Het is het soort van opmerking dat je doorgaans zou maken over een standaard Hollywood-filmpje, maar dat zou Funny Story dan weer oneer aandoen. Hoewel de prent enerzijds slaafs enkele klassieke conventies volgt, kleurt de film immers net voldoende buiten de lijntjes om memorabel te zijn. Iets meer schizofrenie en manie waren mooi geweest, maar als oppeppend, makkelijk weghappend alternatief voor een flesje Prozac is It's Kind Of A Funny Story ideaal.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is behoorlijk goed op deze dvd. De opening (een nachtelijke sequentie op de Brooklyn Bridge) grijpt je meteen bij je nekvel met een goede contrast en uitgekiend kleurenpalet. Eenmaal de actie zich verplaatst naar het ziekenhuis is er iets minder extravagantie in het beeld, maar de kwaliteit van de transfer gaat er allerminst op achteruit. De soundtrack focust voornamelijk op twee pijlers: de dialogen en de songs op de soundtrack. Beide klinken uitstekend, ook al worden alle boxen niet even vaak aan het werk gezet.

EXTRA'S
Vijf Deleted Scenes (9 min.) vullen vooral enkele subplots aan, maar het is te begrijpen dat ze de final cut niet haalden. Twaalf minuten Outtakes bevatten een handvol grappige momenten, maar evenveel saaie stukken. A Look Inside It's Kind Of A Funny Story (3 min.) wordt gepromoot als een making-of maar heeft door de geringe lengte meer weg van een lange trailer. Even kort, en even nietszeggend, is Red Carpet Footage van de première.

CONCLUSIE
It's Kind Of A Funny Story is een amusante film over een tiener die zich wegens een depressie laat opnemen in een psychiatrische ziekenhuisvleugel en daar, zoals dat gaat in films, wijze lessen over zijn doel in het leven leert. Vernieuwend is de prent allerminst, maar vervelen doe je je zeker niet. Beeld en geluid halen een hoog niveau op de disk, maar de bonussectie is weinig inzichtelijk.