FILM
Dat de mensheid niet steeds de grillen van de kunstenaar wil volgen is ondertussen meer dan bekend. Dit overkwam ook de meesterverteller van de gotische sprookjes, Tim Burton, toen die Mars Attacks! op het filmpubliek losliet. De film bracht in de Verenigde Staten slechts 37 miljoen dollar op, ook al was het Europese publiek heel wat milder, en zo moest Burton toezien hoe de meeste critici zijn ode aan de B-film met de grond gelijkmaakten. Dat Burton een voorliefde heeft voor de slechtste regisseur aller tijden, konden we twee jaar eerder zien bij Ed Wood. En inderdaad, soms lijkt het erop alsof de ruimteschepen uit Mars Attacks! rechtstreeks uit de set van Plan 9 From Outer Space komen. Maar kijk hoe een dubbeltje rollen kan: Burton overkwam net hetzelfde als voorbeeld Wood, want vijftien jaar geleden werd deze komedie nog verguisd door de critici en tegenwoordig durft men wel eens de term cultklassieker gebruiken als men het over Mars Attacks! heeft. Ook al speelt deze film zich in de jaren 90 af, hangt er een fiftiessfeer in deze film, niet alleen door de aanpak, maar ook doordat verhaaltjes over buitenaardse wezens die onze planeet naar de verdoemenis willen helpen hoog scoorden bij de naoorlogse Amerikaan. Trouwens, de bizarre wezentjes uit deze parodie waren vroeger terug te vinden op kaartjes in pakjes kauwgom van de firma Topps die nooit Europese bodem hebben gezien, behalve de kamer van één of andere verzamelaar.
 

 

Naast het B-filmeffect is er echter nog een reden om terug te grijpen naar deze hilarische komedie en dat is zonder twijfel de indrukwekkende sterrencast. Van supersterren, cultnamen tot aanstormend talent: allen waren aanwezig in Mars Attacks!, zo mocht zelfs crooner Tom Jones op een filmaffiche prijken die namen als Jack Nicholson, Pierce Brosnan, Sarah Jessica Parker, Natalie Portman, Annette Bening, Glenn Close, Danny DeVito, Michael J. Fox of Pam Grier bevatte, grote namen waarvoor Burton een bijzonder rolletje in petto had, alsook personages die niet steeds van de nodige satire gespaard bleven. Wie weet is het net die veeg uit de pan die het Amerikaanse publiek liet besluiten om massaal Mars Attacks! links te laten liggen. Zo vertolkt bijvoorbeeld Nicholson de eerder infantiele president die steevast blijft geloven in de vredelievendheid van de marsmannetjes en dit terwijl generaal Decker (Rod Steiger) hun het liefst zou verwelkomen met enkele kernkoppen. En toch, hoe goed de acteurs ook hun best doen, zijn het de buitenaardse mannetjes die moeiteloos de show stelen. Deze wezentjes lijken zo uit The Muppet Show te komen en ook al mogen ze dan wel alles neerkogelen wat hun pad kruist of geen greintje respect tonen voor de aardse monumenten, toch hoop je stiekem dat het mensdom voor één keer in het zand zal bijten.
 

 

Burton begint zijn verhaal ergens op een afgelegen boerderij wanneer enkele boeren met verbazing toezien hoe een horde koeien in lichterlaaie hun voorbijsnelt. Een blik naar de hemel leert ons meteen dat er iets aan de hand is, want de vliegende schotels tonen aan dat het moment aangebroken is dat de mens kennis maakt met zijn buitenaardse broeder. Meteen dringt zich in het Witte Huis de vraag op of dit bezoek van vijandige aard is of niet. Het mediacircus schiet meteen op gang, niet het minst door president Dale (Jack Nicholson) die beseft dat de komst van de buitenaardse wezens hem wel eens tot de belangrijkste machthebber uit de geschiedenis zou kunnen maken. Terwijl de president zich hoofdzakelijk lijkt te concentreren op zijn historische speech, dringt zich meer en meer de vraag op of de vreemde ruimteschepen oorlogsgevaarten zijn of niet. Dale kiest maar al te graag de kant van wetenschapper Donald Kessler (Pierce Brosnan) die vindt dat de aarde heel wat kan leren van deze zonderlingen, terwijl de militaire staf reeds klaar staat met de nodige kernraketten. Maar Dale wil daar niks van weten en lijkt ervan overtuigd te zijn dat de wereldbevolking zal smullen van de gedachte dat ze weldra omringd wordt door buitenaardse wezens. Mooie gedachten, maar eens een tv-show onderbroken wordt door een mededeling van de ambassadeur van Mars, piepen ze anders.
 

 

De marsmannetjes lijken namelijk vreselijke gedrochten te zijn die een taaltje brabbelen dat enkel uit een "aka-aka"-klank bestaat. Omdat zelfs de Amerikaanse president een boek niet lijkt te oordelen op zijn kaft, geeft hij hun het voordeel van de twijfel. Met het deksel op de neus weliswaar want tijdens een welkomstspeech op de militaire basis van Pahrump grijpen de wezentjes plotseling naar hun lasergeweren wanneer één of andere hippie besluit om een vredesduif los te laten en voor de wereld het goed en wel beseft ontaardt het feestje in een vreselijk bloedbad. Ondanks massaal protest van zijn omgeving blijkt Dale echter nog steevast te geloven in de goedheid van de marsmannetjes en vertaalt hij het incident als louter een cultureel misverstand. Meer zelfs, de president nodigt hun uit op het Congres voor een tweede kans, maar of dat goed zal aflopen?

 

Op de vraag of Mars Attacks! nu wel of niet grote kunst is, zal het antwoord wellicht neen zijn, maar er zal ook geen ziel zijn die dit ooit verwacht. Het lijkt misschien vreemd dat deze prent gemaakt is door Burton, maar toch blijft deze parodie een helse filmrit vol spitse dialogen en acteurs die zich te pletter amuseren met (alweer) een uitmuntende Nicholson. De zuurpruimen van deze wereld zullen dit perfect staaltje entertainment afschilderen als absoluut te mijden pulp maar wie van cinema in al zijn vormen houdt zal Mars Attacks! Zonder twijfel één van de leukste films aller tijden vinden. En wedden dat jodelmuziek nooit meer het zelfde zal klinken?
 

 

BEELD EN GELUID
Hoe vreemd de keuze voor de bombastische score van Danny Elfman mag lijken, toch knalt deze compositie uit de speakers dat het geen naam heeft, net als de dialogen en de vele kletterende vuurwapens die je woonkamer omtoveren tot een waar slagveld. Jammer genoeg geldt dat niet voor de beeldkwaliteit die bij momenten uiterst zwak is en zoiets is zeer betreurenswaardig doordat een groot deel van de special effects verloren gaat. Van filmgrain is hier niet echt sprake, maar toch lijkt het vaak alsof je naar een oude vhs-opname zit te kijken, ook al zullen er wel steeds mensen rondlopen die beweren dat dit net het gevoel van een B-film ten goede komt.

 

Hoeveel vragen er ook zijn die we op Burton willen afvoeren, toch moeten we het hier louter stellen met een bioscooptrailer. Zonde.
 

 

CONCLUSIE
Slechts weinig filmliefhebbers zullen Mars Attacks! in het lijstje van de Burton-klassiekers stoppen. Ook al hoort deze sf-parodie daar op het eerste zicht niet bij, toch blijft Mars Attacks! 15 jaar na datum nog steeds het bekijken waard en dit omwille van zijn hoog entertainniveau en hilarisch scenario.