Anno 2011 zien ruimteschepen van buitenaardse oorsprong er heel anders uit dan pakweg vijftig of zestig jaar geleden. Vlak na de Tweede Wereldoorlog leken ze op omgekeerde soepborden en 20 jaar later meer op fraai gestroomlijnde dessertborden, zelfs toen Steven Spielberg zich met de zaak ging bemoeien bleef het schotelmodel aanvankelijk grotendeels intact. Uiteraard had je toen al de Enterprise in Star Trek (1966-1969) en later de prachtige creaties in Battlestar Galactica (2004-2009) en konsoorten, maar dat betrof meestal avonturen die zich in de verre toekomst afspelen, nooit een zgn. Encounter of the Third Kind zoals in Spielbergs film of zoals in V – The Original Miniseries (1983) en The War Of The Worlds (1953) waarin het altijd ging om tuigen zoals UFO-spotters ze beschrijven. Steven Spielberg was trouwens één van de eersten die het ontwerp van de buitenaardse ruimteschepen die onze dampkring binnendringen drastisch hertekende, nl. in z’n remake van War Of The Worlds (2005). En de concurrentie volgde, o.a. in District 9 (2009), Skyline (2010) en nu opnieuw in World Invasion: Battle Los Angeles van regisseur Jonathan Liebesman waarin het moederschip én de zgn. drones veel weg hebben van resp. een vliegend autokerkhof en ongelukkig verhakte autowrakken. Nu is het angstig afwachten tot dit soort buitenaardse ruimtetuigen voor het eerst door believers gespot wordt!
 

 

Ook de aliens zelf zijn in de loop der jaren geëvolueerd, want ging het in de beginjaren nog om wezens met min of meer menselijke trekken (o.a. Startrek), dan was dat in E.T.: The Extra Terrestrial (1983) al helemaal niet meer het geval en sindsdien hebben hominide vormen plaats moeten maken voor insectachtige wezens en robots, want uiteraard komen al deze buitenaardse indringers vanuit de meest diverse plekken in het heelal en hebben ze een verschillende oorsprong, een andere cultuur en bevinden ze zich in een verschillend technologisch ontwikkelingsstadium. Wat evenwel opvalt is dat ze allemaal – zelfs de meest bizar uitziende wezens – over een technologische kennis schijnen te beschikken die de onze vele keren overtreft, want wij zijn zelfs niet in staat om een mens op Mars neer te zetten, een afstand die in kosmische termen verwaarloosbaar is. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat een aanval van dergelijke hoogontwikkelde culturen tegen de menselijke soort op de kleine planeet aarde een ongelijke strijd is, of dat althans moet zijn, eentje ook die wij eigenlijk niet kunnen winnen, want we kunnen moeilijk atoomkoppen op ons eigen hoofd gooien.
 

 

Maar wat we in de praktijk niet kunnen, dat kunnen ze in Hollywood wel en dat maakt films uiteindelijk zo spannend, toch? Want stel dat een film eindigt met de vernietiging van de aarde en alles wat erop leeft: wie had dat dan moeten draaien en wie zou er nog naar zo’n film kunnen gaan kijken? En stel je in de plaats van die eventuele allerlaatste kijker: hoe voelt die zich na het bekijken van een dergelijke film? Die pleegt toch meteen zelfmoord bij het verlaten van de zaal? Daarom eindigen rampenfilm over aliens altijd met een overwinning van het menselijke ras, hoe klein en onbeduidend het ook mag zijn in het kader van een steeds verder uitdijend heelal, want zoals we ondertussen allemaal weten is de vindingrijkheid van onze soort zo goed als uniek en ons doorzettingsvermogen ongeëvenaard tot ver voorbij de grenzen van ons melkwegstelsel. Het zal u dan ook niet verbazen dat in World Invasion: Battle Los Angeles de aliens aan het kortste eind trekken. Het duurt ruim 110 minuten vooraleer ze dat zelf doorhebben, maar op dat moment is hun lot al bezegeld, want sgt. Michael Nantz is er ondertussen in geslaagd om de zwakke plek van hun verdediging in kaart te brengen en dan is het nog maar een kwestie van een goede coördinatie (en daarin zijn Amerikaanse mariniers uiteraard perfect) om het tij definitief te keren. Los Angels en 19 andere wereldsteden liggen er ondertussen als puinhopen bij, maar het kwaad is bezworen en de mensheid gered. Voorlopig.
 

Onnodig u te vertellen dat de actie centraal staat in deze film. Over sgt. Nantz komen we bijna terloops te weten dat ie met een zwaar gemoed teruggekeerd is van een vorige operatie die het leven kostte aan de meesten om niet te zeggen al de soldaten van z’n peloton en het broertje van één van de mariniers – die zit toevallig in de afdeling waarin de sergeant voor een nieuwe opdracht gestopt wordt – neemt het hem kwalijk dat híj wel levend en wel is teruggekeerd. Voort is er uiteraard de klassieke broekschijter, de kleine macho die graag op alles en iedereen schiet en de vrouwelijke soldaat die op wraak uit is omdat ze als enige uit een hinderlaag is weggeraakt. Het is dunnetjes, maar het is een bewuste keuze van de makers, want dit is geen arthousefilm, maar een oorlogsfilm die maximaal moet entertainen. Om de spanning te maximaliseren is gekozen voor een documentaire stijl met handheldcamera’s waardoor de toeschouwer zich als het ware in het midden van de actie bevindt vanwaar hij de bevoorrechte getuige is van hun heldhaftige acties, van de stress en van de angst voor het onbekende, van hun tegenslagen en het verlies van kameraden tijdens heftige schermutselingen met de vijand.
 

 

Het is misschien niet helemaal geloofwaardig dat een heel peloton wordt ingezet om een handvol burgers te ontzetten in een omsingeld politiekantoor, een onderneming die bovendien nauwelijks drie uur mag duren vooraleer het Amerikaanse leger het gebied grondig wil bombarderen, maar het zorgt wel voor prachtige actiescènes, emotionele toestanden à la Spielberg wegens een aantal fragmenten met kinderen en spannende confrontaties tussen mariniers en aliens. Dat de indringers geen vredelievende bedoelingen hebben blijkt al meteen uit de eerste scène in de film als wat door specialisten aangekondigd wordt als de doortocht van een meteorietenregen in onze atmosfeer in feite het begin is van een bombardement op grote kuststeden over heel de wereld. Waarom precies daar, dat vertellen we u liever niet, maar dat het de aliens op de één of andere manier om grondstoffen te doen is, dat is wel duidelijk. De vrij snelle reactie van het Amerikaanse leger kan niet voorkomen dat Los Angeles in een mum van tijd onder de voet wordt gelopen door de geraamteachtige, twee meter grote aliens die net zoals de drones schijnbaar vanuit een moederschip bestuurd worden en hun doel zoeken via de draadloze telefoonverbindingen van de mariniers. Voor de aliens is het m.a.w. een makkie om via die weg het centrale communicatiesysteem van het Amerikaanse leger op te sporen en vervolgens te vernietigen. Sgt, Nantz wordt uiteindelijk de redder in nood, maar dat had u wellicht al geraden.
 

 

Op de beeldkwaliteit is niets aan te merken. De opnamen zijn stuk voor stuk scherp zonder storende bijeffecten, de kleuren zijn fel en de details altijd zichtbaar, ook in de donkere scènes. De ontploffingen zijn als prachtige paddenstoelen van rood , oranje en geel met een zwarte rookpluim en de aliens zien er goedgemaakt uit. Het moederschip is in dezelfde gothic stijl opgetrokken als de buitenaardse basisschepen in Skyline en District 9 en het wordt pas op het einde van de film getoond om de spanning niet voortijdig te breken. Net zoals de drones, die iets van grote insecten hebben, is het zwart en grijs van kleur. De zilverkleurige, cirkelachtige verkenningsdrones met hun vele beweegbare onderdelen lijken wel moderne versies van iets wat het midden houdt tussen ouderwetse crinoline en een derwish. Om het geluid is het in deze film uiteraard te doen. Voorbijrazende jets, ratelende machinegeweren, heftige ontploffingen, gierende drones, huilende mensen en blèrende tv-toestellen, ze zorgen voor een spektakel dat maar zelden op ons homecinemasysteem te beluisteren is. Bovendien blijven de stemmen op elk moment goed verstaanbaar. Ze zitten meestal vooraan met de effecten links en rechts en uiteraard stromen die overvloedig de huiskamer in via de achterste kanalen.

De bonussectie van de dvd is minder uitgebreid dan die van de Blu-ray, maar bevat uiteindelijk toch nog zo’n 35 minuten extra kijkplezier. In Behind the Battle (7 min.) wordt vooral aandacht geschonken aan het documentaireaspect van de film en de keuze voor handheldcamera’s. Producer en regisseur leggen er de nadruk op dat World Invasion: Battle Los Angeles in de eerste plaats een oorlogsfilm is, met toevallig aliens als tegenpartij, maar dat ie meer overeenkomsten vertoont met films over de oorlog in Afghanistan dan met pure sf-producties. In Aliens in L.A. (17 min.) vertellen de makers dat ze aliens wilden ten tonele voeren die anders zijn dan de buitenaardse wezens in recente sf-films van de concurrentie. Omdat de aliens allemaal via CGI gemaakt zijn, hebben de acteurs vaak voor blue screens geacteerd en ze vertellen zelf hoe moeilijk het is om te reageren op dingen die je niet ziet of hoort tijdens de opnamen. Uit Preparing for Battle (5 min.) leren we dat de acteurs hun stunts zoveel mogelijk zelf hebben gedaan omdat ze zich dan beter konden vereenzelvigen met hun personages in de film en in Creating L.A in L.A. wordt de toeschouwer verteld waarom men voor Batton Rouge in Louisiana heeft gekozen om Los Angeles gestalte te geven. Schijnbaar heeft het te maken met het gemak waarmee toestemming werd verkregen om belangrijke straten in het centrum en zelfs autowegen tijdelijk te sluiten zodat de filmploeg haar werk kon doen. Om de illusie compleet te maken heeft men uiteraard achteraf een beroep gedaan op CGI-effecten.

 

Als u van sciencefiction houdt, van avonturen- en oorlogsfilms en voor een keer een diepgravende karakterschets van de hoofdpersonages en een geloofwaardig scenario niet echt broodnodig zijn, dan is World Invasion: Battle Los Angeles beslist een actiefilm die u wilt zien. Veel geacteerd wordt er niet, maar dat is ook niet nodig in een film die zich puur op actie en suspense concentreert.