Veertig jaar na datum besloot Rod Lurie om een remake te draaien van Straw Dogs en dat was geen voor de hand liggende keuze als je weet dat Lurie in een vorig leven een befaamd recensent was. Een man met zo’n verleden zou immers moeten weten dat je beter niet raakt aan klassiekers, zeker niet als ze geregisseerd zijn door Sam Peckinpah, de cineast die met The Getaway en The Wild Bunch aan geweld een andere dimensie gaf en die je gerust één van de peetvaders van de actiefilm kan noemen. De hoofdreden waarom Lurie van Straw Dogs een remake wilde maken was te wijten aan het feit dat de originele film in de VS slechts cultfaam vergaarde. De cultklassieker uit 1971 was immers geheel in Engeland opgenomen en over de Atlantische Oceaan kan zoiets nu eenmaal een reden zijn waarom een film voor geen meter loopt. Lurie wilde naar eigen zeggen met zijn versie het Amerikaanse publiek kennis laten maken met het origineel dat wereldberoemd werd wegens zijn weerzinwekkende verkrachtingsscène. Ondanks de sterkte van het originele verhaal, besloot Lurie toch om het oorspronkelijke script grondig te veranderen, zo was David in de eerste versie een wiskundige (briljant vertolkt door Dustin Hoffman), terwijl hij in de remake een scenarioschrijver is en uiteraard speelt de nieuwe versie zich af in Amerika.

In oude Chinese rituelen werden honden uit stro gemaakt als offer voor de goden. Tijdens het ritueel werden ze vereerd en als ze niet meer nodig waren, werden ze weggegooid. Zo vergelijkt David Sumner (James Marsden) de inwoners van Blackwater, een gehucht iin Mississippi. De arme man kan er nog altijd niet bij dat hij het hippe Los Angeles heeft ingeruild voor dit niemandsland. Maar goed, deze uithoek is niet alleen de heimat van zijn vrouw Amy (Kate Bosworth), ook heeft de scenarioschrijver nood aan wat rust, daar hij zich volledig wil concentreren op het schrijven van een filmscript over de oorlogsgruwelen van Stalingrad. Vanaf het eerste ogenblik wordt het duidelijk dat Amy, die in LA een succesvolle presentatrice is, een speciale band heeft ontwikkeld met de jongens van het dorp en dan in het bijzonder met Charlie (Alexander Skarsgård) die de mooie Amy nog niet is vergeten. David wil zijn goede wil tonen en de brave ziel is zelfs bereid om met de lokale bevolking te verbroederen en wat kan je beter doen dan het proeven van de streekspecialiteit (gefrituurde augurken!)? Mooi geprobeerd, maar toch blijven de inwoners de schrijver als een indringer beschouwen. De merkwaardige dorpelingen liggen enkel wakker van de jacht en hun geliefde rugbyteam De Blackwater Bengals dat wordt getraind door de uiterst agressieve coach Heddon (nog maar eens een geniale rol van James Woods). Amy en David gooien het op een akkoordje met Charlie die samen met enkele vrienden het dak van hun oude boerderij zal repareren. Een zeer gevaarlijke beslissing zo blijkt, want niet alleen wordt zijn rust verstoord waardoor hij niet kan werken, ook eigenen de bouwvakkers zich heel wat privileges toe: zo lopen bijv. de werklui ongevraagd de woonkamer binnen om een pilsje uit de ijskast te halen. Het moeilijkste voor Charlie zijn echter de lonkende ogen naar de sexy Amy. Het blijft evenwel niet bij gluren, want op het moment dat David op het nippertje ontsnapt aan een "verkeersongeluk", ontdekt hij in de kast een gewurgde kat en dat is nog maar het begin van een akelige nachtmerrie!
 

De meest onzinnige vraag die je kan stellen is welke versie nu de beste is, want geen enkele (serieuze) filmfan verwacht dat Luries remake de nagelbijter van Peckinpah kan overtreffen, maar toch hadden we iets meer verwacht van de cineast die ons een gevangenisdrama als The Last Castle (die met Robert Redford, ja!) schonk. Ofschoon het Lurie siert dat hij het verhaal een persoonlijke tint geeft, is diens versie een menging van een traditionele actie- en horrorfilm zonder verrassingen geworden en dat is hoofdzakelijk de schuld van de spelers die te routineus hun rol vertolken. Zowel James Marsden (Cyclops uit X-Men) als Kate Bosworth (Superman Returns, Blue Crush) spelen hun rol met te weinig passie waarvan het mooiste voorbeeld de verkrachtingsscène is die door Bosworths onkunde eerder op een ordinaire vrijpartij lijkt. Het is enkel klasbak James Woods die (zoals gewoonlijk) indruk nalaat. Straw Dogs is bij momenten wel spannend, maar toch oogt deze remake net iets te veel op een doorsneehorrorfilm die bovendien wordt verknoeid door een lachwekkende ontknoping.

 

Naast de commentaar van de regisseur vind je op deze Blu-ray vier (zeer korte) documentaires. In Courting Controversy proberen zowel de regisseur als de producers de kijker ervan te overtuigen dat de remake in geen geval met Peckinpahs versie mag worden vergeleken. Geen mens natuurlijk die dat niet doet en soms vraag je je af of het niet beter was geweest indien Lurie gewoon een andere naam voor zijn film had verzonnen. The Dynamics Of Power is een zinloze documentaire die je vertelt hoe sterk de banden tussen de verschillende acteurs waren en zoals dat vaak het geval is in dergelijke "documentaires" is iedereen net iets te lief voor elkaar om het geloofwaardig te klinken. Inside The Siege heeft de bedoeling om de kijker iets bij te brengen over de vele stunts, doch is het enkel de teleurstellende finale die in deze zeven minuten durende extra in de kijker wordt gezet. Ten slotte is er nog Creating The Summer House waarin men je in vier minuten probeert te vertellen hoe moeilijk het was om een huis te vinden in de buurt van Red River. Je merkt het, voor de extra’s moet je deze Blu-ray niet in huis halen.

CONCLUSIE