FILM
Kijkwijzer waarschuwt gevoelige filmliefhebbers al jaren voor mogelijk schokkerende beelden en verhaallijnen aan de hand van icoontjes op dvd-hoezen. In die optiek is de hoes van Hesher het equivalent van de waarschuwingsborden omtrent een nucleaire site: iedereen die snel bang is en gruwt van grof taalgebruik, drugsgebruik, geweld en discriminerende personages loopt best in een grote boog om deze film heen. Niet dat de prent zo schokkerend is - kinderen ouder dan 12 mogen de film probleemloos bekijken volgens Kijkwijzer - maar de personages, en dan vooral het titelpersonage, halen wel stoten uit die in het ware leven heel wat wenkbrauwen zouden doen fronsen. Dat maakt van Hesher zonder meer een intrigerende productie die onmiskenbaar een eigen stem heeft en heel wat goeds doet verhopen voor de makers. Maar een coherente of bevredigende film? Neen, dat is Hesher niet.

Het hoofdpersonage is T.J., een jonge, gepeste tiener die enkele maanden geleden zijn moeder verloor in een auto-ongeluk en nu met zijn zwaar depressieve vader bij zijn oma inwoont. Wanneer de knul uit frustratie de ruit van een nieuwbouwwoning ingooit, komt hij voor het eerste in contact met Hesher, een nihilist en metalhead die daardoor zijn schuilplaats verliest. Als wraak trekt hij in bij T.J. en zijn familie, die zich daar verrassend genoeg weinig vragen bij stelt. Hesher trekt zich van niets of niemand iets aan en heeft dan ook een ogenschijnlijk destructieve invloed op het op zich al moeilijke leven van de tiener. Gaandeweg ontdooit (nu ja...) de hardrocker echter en zal deze antithese van Mary Poppins een cruciale rol spelen in de rouwverwerking van het gezin.

Als ik eerlijk ben, dan noem ik Hesher één grote wanboel. De makers kwakken zowat elk idee dat in hun hoofd zit op het scherm en ze zien dan wel of het aanslaat. De enige rode draad is het anarchisme van het titelpersonage dat - min of meer zoals de Joker in The Dark Knight - als een destructieve natuurkracht door de film wandelt. Alleen gebeurt dat op een wel erg ongeloofwaardige manier. Dat Hesher weerwraak neemt op T.J. door hem te stalken, kan ik nog begrijpen. Maar dat hij intrekt bij de knul zonder dat iemand dat vreemd vindt en niemand hem met de vinger wijst wanneer hij de auto van T.J.'s pester in brand steekt, is van het goede teveel. Dat gebrek aangeloofwaardigheid ondergraaft finaal ook het overkoepelende thema van de prent: rouwverwerking. Hesher bevat een handvol ongemakkelijke scènes die aantonen dat het niet eenvoudig is om met je leven weer door te gaan na de dood van een moeder of echtgenote, maar de emotie in die sequenties klinkt al snel hol en zelfs cynisch in het licht van de chaos die de andere scènes kenmerkt.

Als Hesher wél werkt, dan is dat in de eerste plaats te danken aan de acteurs. Als het titelpersonage schrijft Jospeh Gordon-Levitt nog maar eens een naam bij op zijn steeds langere lijst van memorabele personages. Hesher is een onaangenaam personage, van de eerste scène tot de laatste, maar de acteur geeft hem een passie die onweerstaanbaar is. Als T.J. excelleert ook de jonge Devin Brochu. Hij zet bijzonder geloofwaardig een door onzekerheden gekwelde jongen neer zonder ooit sentimenteel te worden. Rainn Wilson rekent treffend af met zijn alter ego uit The Office in de rol van de vader: de acteur toont aan dat hij ook een mooie dramatische vertolking in zich heeft. Als grootmoeder zien we Piper Laurie vooral in de achtergrond, maar haar klasse en uitstraling heffen het personage naar een hoger niveau. De vreemde eend in de bijt is Natalie Portman. Zij vertolkt een caissière die T.J. op een bepaald moment uit de nood helpt, waarna hij stiekem op haar verliefd wordt. Dat laatste is perfect te begrijpen (Portman is erg 'adorable' met een ziekenfondsbrilletje), maar haar subplot mist richting en kon perfect geschrapt worden.

Van welk soort films je ook houdt, ik zou Hesher zeker aanraden. Het gebeurt immers zelden dat je een film ziet die zodanig de stempel van de makers draagt als deze. Regisseur Spencer Susser is dus zeker een naam om in het oog te houden, ook al zou ik hem aanraden om in de toekomst voor een beeldtaal te zorgen die net zo uit de band springt als het scenario. Misschien kan hij goede raad vragen aan zijn coscenarist David Michôd die met Animal Kingdom al bewees een ongelooflijk audioviuseel talent te zijn. De waarheid gebiedt me te zeggen dat je Hesher snel weer vergeten bent, maar je hebt zonder meer het gevoel dat er zich iets speciaals voor je ogen ontspoelt. Meer moet dat soms niet zijn.

BEELD EN GELUID
Het beeld van Hesher oogt iets te helder op deze schijf. Dat heeft een negatieve impact op zowel het contrast, de zwartniveaus als de kleurenweergave. De scherpte is dan weer dik in orde. Een toptransfer kan je dit niet noemen, maar, zeker voor een prent die met beperkte middelen gedraaid werd, is de beeldkwaliteit meer dan in orde. De soundtrack krijgt dankzij enkele ontploffingen, autocrashes en luide muziek van onder meer Motörhead en Metallica geregeld de kans om de achterste boxen aan het werk te zetten in een aangename audiomix.

EXTRA'S
Behalve de trailers waarmee de schijf opstart, bevat deze disk geen extra's.

CONCLUSIE
Hesher geeft van de eerste tot de laatste seconde voluit gas in een originele, maar te onsamenhangende blik op rouwverwerking. Mochten de makers de anarchie van het titelpersonage wat ingetoomd hebben, dan was Hesher ongetwijfeld een betere en geloofwaardige film geworden. Maar vermoedelijk hadden die makers nu net daar geen zin in. Beeld en geluid halen een degelijk tot goede kwaliteit, maar een bonussectie ontbreekt.