DOCUMENTAIRE
De titel van deze documentaire moet je letterlijk interpreteren omdat Rob Schröder en Gabrielle Provaas enkele weken de twee oude hoeren Louise en Martine Fokkens volgden. De tweelingzussen zijn ondertussen de zeventig voorbij en terwijl Louise wegens reuma het oudste beroep ter wereld vaarwel heeft moeten zeggen, kan je Martine nog dagelijks achter het raam zien zitten. Het is eerder een kwestie van moeten, want ondanks het feit dat deze twee zussen sinds de jaren 60 met hun lichaam tonnen geld verdienden, hebben de twee dames vandaag torenhoge schulden die ze nauwelijks kunnen betalen. In deze documentaire gidsen Louise en Martine de kijker door de rosse achterbuurt van Amsterdam en als er één gevoel is dat steeds opnieuw in hun woorden opduikt dan is dat zonder twijfel de weemoed naar vroeger.


Op speelse wijze vertellen de twee lichtekooien hoe ze in de prostitutiewereld belandden. Soms moet je als kijker wel even slikken wanneer de sympathieke Louise zonder veel emoties vertelt dat ze destijds letterlijk en figuurlijk achter het raam werd geslagen. Ondanks een leven dat werd gekenmerkt door ellende en perversiteiten (sommige hoerenlopers hebben nu eenmaal vreemde wensen) hielden de twee meiden steeds de moed erin. Zo merkt één van de zusjes laconiek op dat ze ooit van plan was om een lijstje bij te houden van het aantal mannen met wie ze het bed heeft gedeeld. Het bleek een onmogelijke opdracht, want naar eigen zeggen is het aantal "een massa volle wereldschepen". De vrouwen laten ook iets los over zowel hun klanten (zo kwamen er geregeld predikanten en rabbijnen bij de twee dames langs voor een portie betaalde liefde) als over de vreemde seksuele voorkeuren die sommige mannen erop nahouden. Ieder zijn meug, maar toch blijft het lachwekkend (of is het meelijwekkend?) om te zien hoe een kerel enkel aan zijn trekken komt als de loodzware vrouw heen en weer over zijn buik loopt.


Ouwehoeren is in de eerste plaats een ontroerend portret van twee vrouwen die er niet in slaagden om de dans te ontspringen. Nooit zie je de documentairemakers de vrouwen met de vinger wijzen of reageren Rob en Gabrielle  afwijzend op de huidige teloorgang van de Amsterdamse Wallen waar buitenlandse misdaadbendes de macht hebben gegrepen. Neen, Ouwehoeren is eerder een melancholische terugblik van twee vrouwen die beseffen dat ze aan de rand van de maatschappij hebben geleefd en daar vrede mee hebben genomen. Naarmate ze ouder worden, komt met mondjesmaat het woord "spijt" over de lippen. Tegenwoordig proberen ze als amateurschilders een plaatsje in de lokale kunstgalerieën te veroveren, doch is hun schilderkunst net als de liefde die ze in de loop der jaren duizenden heren hebben aangeboden: ze is artificieel.

BEELD EN GELUID
Het beeld is net als het geluid van een behoorlijke kwaliteit, ook al zijn er gelukkig Engelse ondertitels aanwezig, het aparte Amsterdamse dialect is immers vaak onverstaanbaar.


EXTRA'S
De dvd bevat meer dan 40 minuten weggelaten scènes en als je die na elkaar afspeelt, heb je bijna een tweede documentaire als bonus. Het leuke aan deze extra is dat het niet om minderwaardige restjes gaat, maar wel om interessante scènes die eigenlijk in de eindversie behoorden te zitten.

CONCLUSIE
Een documentaire over twee oude hoeren die op melancholische wijze mijmeren over de gouden jaren 60 en 70 lijkt misschien op het eerste gezicht weinig opwindend, maar door de ludieke manier waarop Rob Schröder en Gabrielle Provaas hun protagonisten aan het woord laten is Ouwehoeren een grappige, ontroerende en (jawel) soms gedurfde documentaire geworden. Beslist het bekijken waard.