Om het tij te keren besloten Townsend en z’n entourage dat een verandering van omgeving en een grote opnamestudio met de nieuwste mogelijkheden misschien een oplossing bood. De groep verkaste naar The Plant in New York waar ze kon beschikken over twaalf- en zestiensporenapparatuur. Maar het waren vooral het nachtleven in de Big Apple en de makkelijke toegang tot hardere drugs (het hallucinatietijdperk was nu definitief voorbij) die de aandacht van de groepsleden trokken en ook in New York bleef de wijzer zo goed als op nul staan omdat niemand het concept van Pete Townsend en The Lighthouse scheen te begrijpen. The Who maakte z’n koffers en keerde terug naar Londen waar groep en entourage aan een ernstig gesprek over Pete’s project begonnen. Wat tot dan toe niet luidop was uitgesproken werd tijdens een lange vergadering met alle betrokkenen duidelijk: niemand zag brood in wat Pete Townsend met The Lighthouse voorhad. De voor het project geschreven nummers waren van een uitstekende kwaliteit, maar het idee achter het project was nog steeds onduidelijk, het scenario oogde mager en een poging om het beschikbare materiaal in theater Young Vic uit te voeren én te filmen met het oog op een bioscoopfilm in samenwerking met en groep van zgn. gelijkgestemde fans liep met een sisser af. Op aanbeveling van de technische ploeg besloten Pete Townsend, Roger Daltry, John Entwistle en Keith Moon om het project los te laten en de beschikbare songs op te nemen en uit te brengen. Het resultaat is Who’s Next (1971).

In de documentaire die Classic Albums over de lijdensweg van het hele project heeft gemaakt, zegt Pete Townsend dat hij het falen van de onderneming nog altijd betreurt en dat hij nog steeds achter z’n toenmalige ideeën staat over verloedering en verspilling zoals o.a. verwoord in Teenage Wasteland, maar ook hij kan uiteindelijk niet ontkennen dat het restproduct Who’s Next het beste album is dat The Who ooit heeft gemaakt en vooral dat het tot vandaag het meest gedraaide album is uit hun lange carrière. Dat heeft veel te maken met Baba O’Riley en Won’t Get Fooled Again, twee ijzersterke nummers waarin synthesizers een centrale plaats innemen, een procedé dat de groep op Who’s Next voor het eerst en laatst uittest. Maar eigenlijk leest het album als een greatest hits, want ook The Song is Over, Getting in Tune, Going Mobile en Behind Blue Eyes zijn stevige rocknummers met een catchy refrein en aardig wat gitaarloopjes, vaak op een ondergrond van elektronische geluiden en zelfs hier een daar piano en viool (Baba O’Riley).

TRACKLIST
De originele tracklist van het album:
1. "Baba O'Riley" - 4:59
2. "Bargain" - 5:34
3. "Love Ain't for Keepin'" – 2:11
4. "My Wife" – 3:41
5. "The Song Is Over" – 6:16
6. "Gettin' in Tune" – 4:50
7. "Going Mobile" – 3:43
8. "Behind Blue Eyes" – 3:39
9. "Won't Get Fooled Again" – 8:38

 

In 1995 verscheen een geremasterde versie van Who’s Next met 7 extra nummers:
1. "Pure and Easy" - 4:22
2. "Baby Don't You Do It"  - 5:15
3. "Naked Eye" - 5:31
4. "Water" - 6:25
5. "Too Much of Anything" - 4:25
6. "I Don't Even Know Myself" - 4:56
7. "Behind Blue Eyes" - 3:28

In 2004 verscheen een Who’s Next – Deluxe Edition met 6 opnamen uit The Plant in New York én een liveconcert van 14 nummers in de Young Vic Theater in Londen:
1. "Baby Don't You Do It"
2. "Gettin' in Tune" (eerste release)
3. "Pure and Easy"
4. "Love Ain't for Keepin'"
5.. "Behind Blue Eyes"
6. "Won't Get Fooled Again" (eerste release)

Live:
1. "Love Ain't for Keepin'"
2. "Pure and Easy"
3. "Young Man Blues"
4. "Time is Passing"
5. "Behind Blue Eyes"
6. "I Don't Even Know Myself"
7. "Too Much of Anything"
8. "Gettin' in Tune"
9. "Bargain"
10. "Water"
11. "My Generation"
12. "(I'm a) Roadrunner"
13. "Naked Eye"
14. "Won't Get Fooled Again"

 

In de documentaire komen de andere bandleden van The Who veel minder aan het woord dan Pete Townsend zelf die altijd de spil van de groep is geweest en degene die het meeste songmateriaal leverde. De reacties van de andere bandleden (Roger Daltrey, John Entwistle) en de toentertijd betrokken medewerkers beperken zich tot commentaar op de gang van zaken in The Plant in New York en op de beslissende vergadering in Londen waarop het Lighthouse-project definitief werd begraven. Er is ook aandacht voor Keith Moon, die in 1978 overleed aan een overdosis en die de overige bandleden nog altijd beschouwen als één van de beste rockdrummers ooit. Minstens de helft van de songs op Who’s Next wordt in de documentaire gedeeltelijk live uitgevoerd of ten gehore gebracht in de studio mét commentaar. Van de andere songs hoort u fragmenten. Won’t Get Fooled Again krijgt u in elk geval helemaal te zien en te horen.

In 1973 probeerde Pete Townsend het opnieuw met het dubbelalbum Quadrophenia waarin het hoofdpersonage Jimmy vier persoonlijkheden heeft, op zoek is naar zichzelf en verwoede pogingen doet om ergens bij te horen. Doch muzikaal was deze nieuwe rockopera minder interessant dan Tommy of het restant van The Lighthouse (Who’s Next) en zonder het commentaar van het hoofdpersonage – in de voetnoten van het album – nauwelijks te begrijpen, wat niet wegneemt dat o.a. het muziekblad Rolling Stone het album in 2003 nog op de 266 plaats zette in z’n lijst van 500 topalbums aller tijden.