FILM
Je zou veronderstellen dat er een wereld van verschil is tussen een speelfilm en een aflevering van een doordeweekse sitcom, maar Jeff, Who Lives At Home lijkt erop gebrand om die these te ontkrachten. Qua plot, structuur, acteerprestaties en cameravoering kon de film immers evengoed een episode van The Office of Parks And Recreation zijn. Dat maakt de prent tot een schizofrene kijkervaring. Enerzijds is Jeff, Who Lives at Home perfect in staat om je gedurende 80 minuten te entertainen met een degelijk mix tussen karakter, humor en onverwachte plotwendingen. Anderzijds ben je onvoldaan en borrelt zelfs frustratie op omdat je enkele euro's van je duurverdiende centen hebt gespendeerd aan iets wat je, in een weinig afwijkende variatie, gewoon gratis kan bekijken op het kleine scherm.

De basispremisse is in ieder geval ontoereikend om een lange speelfilm volledig op te vullen, wat de extreem korte lengte van 80 minuten verklaart. Protagonist Jeff is dertig jaar, maar woont nog bij zijn moeder, meer bepaald in de kelder. Wanneer hij op een dag een verkeerd verbonden telefoontje ontvangt voor een zekere Kevin, is hij ervan overtuigd dat er kosmisch karma in het spel is. Een jongen met de naam Kevin op zijn shirt is dan ook de katalysator van een avontuur dat een dag zal duren en dat niet alleen Jeff in zijn stelling zal bevestigen dat toeval niet bestaat, maar dat ook verregaande gevolgen heeft voor zijn broer en moeder die hij tijdens zijn tocht 'toevallig' tegen het lijf blijft lopen.

Om meteen met het goede nieuws te beginnen: thematisch zit Jeff, Who Lives at Home op het goede spoor. De toevalligheden worden aan elkaar gerijgd dat het een lieve lust is en er zijn momenten waarop je daardoor bijna afhaakt, maar een emotioneel uitstekende climax doet je beseffen dat het hart van de film (en het professionalisme) op de juiste plek zit. Het helpt ook dat in de rol van Jeff Jason Segel gecast is, de acteur die geloofwaardiger dan wie ook de goedgelovige, goedbedoelende pothead kan neerzetten. Hij sleept je moeiteloos door de mindere momenten van de prent. En die zijn net iets te talrijk. Vooral qua karakterisering van de nevenpersonages laten de schrijvende en regisserende Duplass-broertjes steken vallen. Zo is het niet eenvoudig om sympathie op te brengen voor Jeffs broer Pat, met wie hij bijna de hele film doorbrengt. Pat, een rol van Ed Helms, koopt liever een Porsche dan een huis en kleineert zijn vrouw zonder te beseffen dat hij iets fout doet. Nog voor zijn eerste scène voorbij is, hoop je dat het personage gestraft wordt voor zijn egocentrisme, maar dat blijkt niet het geval. Het grootste probleem met een romantische nevenplot voor Jeffs moeder (gespeeld door Susan Sarandon) is dan weer dat die te voorspelbaar is en zowaar minder diepgang heeft dan de gemiddelde sitcomsketch. Het voortdurende heen en weer switchen tussen deze subplot en de avonturen van Jeff en Pat versterkt enkel het televisiegevoel, en dat geldt ook voor de weinig innovatieve regie van de Duplass-broers.

Maar toch... ondanks alle tekortkomingen, ondanks het gebrek aan karakterontwikkeling, ondanks het feit dat het aantal goede grappen op de vingers van één hand te tellen is, is het onmogelijk om niet meegesleept te worden in de naïeve charme van Jeff, Who Lives At Home. Is het omdat de prent het comfortvoedsel biedt dat ook de kijkbuis levert? Heeft de aanwezigheid van een herkenbare boodschap er iets mee te maken? Of is de reden gewoon dat ik op het moment dat ik de film bekeek net behoefte had aan een prent die me toeliet mijn brein even uit te zetten en 80 minuten op autopiloot naar het scherm te staren? Wie zal het zeggen? Maar voor een film met zo weinig potentieel, blijf je achter met een verrassend tevreden gevoel.

BEELD EN GELUID
Beeld noch geluid scheren de hoogste toppen, maar een slechte transfer kan je dit evenmin noemen. De beelden ogen redelijk flets, met name door een beperkt kleurenpalet, maar de scherpte en het contrast zijn zeker in orde en ook de zwartniveaus scoren degelijk. Een soundtrack die 5.1-kanalen aanbiedt was niet echt nodig, maar de dialogen klinken zonder meer helder en af en toe zorgt subtiele muziek voor de verrassende vaststelling: "oh ja, daar staat ook nog een box..."

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Jeff, Who Lives At Home hoort eerder thuis op het kleine scherm dan op het witte doek en de artistieke prestaties van cast noch crew springen eruit, maar als je na een lange werkdag onderuitzakt op de sofa en 80 minuten zorgen- en inspanningsvrij wilt doorbrengen, is Jeff, Who Lives At Home zo slecht nog niet. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar de bonussectie is leeg.