FILM
Je vraagt je af wie de titel This Must Be The Place ideaal vond voor deze prent, want als er iets is dat bijblijft na de kijkervaring, is het wel dat de makers 'all over the place' zijn met hun artistieke aanpak. Op papier klinkt het allemaal leuk - depressieve goth-rocker trekt door Amerika op zoek naar de nazi die zijn pas gestorven vader vernederde in Auschwitz - maar de uitwerking laat stevig te wensen over. Vergeet opbouw van suspense, vergeet karakterontwikkeling, vergeet ritme en tempo: This Must Be The Place slaat de bal mis op alle fronten. Maar - en nu komt het bizarre - omdat de prent zo gigantisch flatert, is het zo goed als onmogelijk om je ogen ervan af te houden. De makers geven namelijk steeds de indruk dat het spel definitief op de wagen gezet kan worden. Dit gebeurt finaal niet, maar het houdt een voor het overige anemische prent wel - net - in leven.

De film opent met een schets van het leven van Cheyenne, een grote, Robert Smith-achtige ster in de jaren tachtig, die nu al bijna dertig jaar teruggetrokken leeft in zijn landhuis in Dublin. Saaiheid is de orde van de dag voor Cheyenne, slechts doorbroken door occasionele opwinding over de stijging van zijn aandelen of een partijtje pelote met zijn vrouw in het lege zwembad in de tuin. Regisseur Sorrentino neemt ruimschoots de tijd om de saaiheid van Cheyennes bestaan in de verf te zetten in de ene na de andere trage sequentie. Een half uur passeert voor er ook maar iets gebeurt dat je in de verste verte plotontwikkeling kan noemen. Daarmee zetten de makers de toon voor een prent die voortschrijdt als een slak en de kijker meermaals de ogen doet afwenden naar het horloge.

De centrale performance van Sean Penn gaat volledig mee in dat slakkengangetje. Zijn Cheyenne praat tergend traag en stil, slentert door de straten als een overjaarse zombie en heeft uren, dagen, soms maanden nodig om een ogenschijnlijk simpele beslissing te nemen. Dat is een originele aanpak (wie zou denken dat een ex-rockster pedanter is dan je opa?), maar het helpt de prent geen meter vooruit. Ergernis over de vertolking begint al na enkele minuten en de gedachte om nog eens 2 uur door te brengen met Cheyenne verlamt de kijker haast meteen. Sorrentino tracht het gebrek aan beweging in plot en hoofdpersonage op te lossen door zijn cameraman de ene beweging na de andere uit de mouw te laten schudden, maar hij bereikt daarmee een averechts effect. Zelden een film gezien die zo opvallende cameravoeringen hanteert zonder dat er ook maar een moment bij lijkt stilgestaan of dat allemaal wel nodig is.

Een nog grotere zonde is dat het scenario verwarring tot kunst verheft. In de eerste dertig minuten leren we de intieme kring van Cheyenne kennen, maar op zijn vrouw na (een altijd enthousiaste Frances McDormand) is de connectie tussen het hoofdpersonage en de nevencast nooit helemaal duidelijk. Ook korte scènes die diepgang moeten insinueren (zoals een bezoek aan het graf van twee jongeren die zelfmoord pleegden, geïnspireerd door de depressieve muziek van Cheyenne en zijn band) zijn niet meer dan op drift geslagen eilandjes in een zee van chaos. Eenmaal het verhaal dan toch aan het rollen gaat - na drie kwartier trekt Cheyenne naar Amerika om zijn vader te begraven en diens obsessie met de nazi in een persoonlijke zoektocht te vertalen - komt er meer structuur in de prent en raak je als kijker meer betrokken bij wat er zich op het scherm afspeelt, maar in een luie, gekunstelde climax gaat dat beetje goed werk al snel verloren. Het meest bizarre intermezzo van allemaal bevindt zich overigens in het beste stuk van de prent, wanneer de protagonist een concert van David Byrne bezoekt en de kijker iets voorgezet krijgt dat je onmogelijk anders kan beschrijven als een 5 minuten durende videoclip voor Byrnes titelsong, die alle tempo uit de film haalt.

This Must Be The Place is niet zozeer een rotslechte film, maar eerder een prent waarbij de makers de verkeerde kezues hebben gemaakt. Op vlak van cameravoering en centrale performance is dat het meest evident, maar vooral jammer is het feit dat de nevenpersonages en -plots wél voldoende intrigeren. Ik had met plezier een film willen zien die de huwelijksrelatie tussen Penn en McDormand onder de loep nam, die focuste op Cheyennes pogingen om 2 jongeren aan elkaar te koppelen of op Judd Hirschs Amerikaanse nazi-jager. Zelfs een voor het overige nutteloze cameo van Harry Dean Stanton als de uitvinder van de bagagetas op wieltjes opent perspectieven voor een leuk uurtje of twee voor de buis. Maar helaas koos Sorrentino voor een film over een saaie rocker en zijn pedante trip door de VS. Gegokt en verloren, noemen ze dat.

BEELD EN GELUID
De makers wilden van This Must Be The Place duidelijk een visuele ervaring maken en de dvd-transfer zorgt ervoor dat de kijker daar ten volle van kan genieten. Contrasten, scherpte en kleurenweergave scoren allemaal hoog. Referentiekwaliteit kan je dit niet noemen, maar de transfer haalt zonder meet het niveau dat je mag verwachten van een recente productie. Ook auditief komt de prent sterk uit de hoek. Het Dolby Digital-spoor focust voornamelijk op de dialogen, maar gebruikt de achterste kanalen slim om via muziek sfeer in het verhaal te brengen.

EXTRA'S
De voornaamste extra's zijn Interviews met David Byrne en regisseur Sorrentino (elk 9 minuten), maar de antwoorden zijn behoorlijk vrijblijvend en geven daardoor weinig inzicht in het productieproces van de prent. On the set (3 min.) doet wat de titel belooft en serveert enkele setbeelden op muziek. Daarnaast bevat de disk Trailers voor zowel This Must Be The Place als enkele andere releases van Cinéart.

CONCLUSIE
This Must Be The Place is een film die je misschien beter niet opzoekt: de prent is een rommeltje van jewelste, zonder een duidelijke drijfveer en met een centrale performance door Sean Penn die velen zal ergeren. De film bevat een handvol goede ideeën en een stel leuke nevenpersonages, maar daar vangen de makers veel te weinig mee aan. Beeld en geluid halen een goede kwaliteit op deze dvd, maar de bonussectie ontbeert diepgang.