FILM
Je kan moeilijk beweren dat het momenteel goed gaat met de filmcarrière van Eddie Murphy. Zijn laatste films verschijnen in Europa bijna een voor een op de dvd-markt  zonder dat zij in de bioscoopzaal te zien zijn. Terwijl zijn eighties-collega's volop aan een comeback werken (Schwarzenegger in The Last Stand, om er maar eentje te noemen) mag Murphy zich tegenwoordig bezighouden met het maken van een televisiereeks! In Amerika is men namelijk  gestart met het filmen van Beverly Hills Cop als serie waarin stand-upcomedian Brandon T. Jackson gestalte zal geven aan de zoon van Axel Foley, de beroemde detective uit de Beverly Hills Cop-trilogie. De laatste films van Murphy mogen dan wel gedrochten van de ergste soort zijn, toch blijft elke filmfan met plezier de lotgevallen van de excentrieke speurneus opnieuw bekijken. Het heeft weliswaar een tijdje geduurd, maar vanaf nu is de trilogie op Blu-ray beschikbaar.

BEVERLY HILLS COP (1984)
Score: 8,5/10
Sinds Martin Brest het Jennifer Lopez-vehikel Gigli op het publiek losliet hebben we niks meer van hem gehoord. Toch heeft deze cineast met zowel Midnight Run als Beverly Hills Cop één van Hollywoods leukste politiefilms  gedraaid. Louter toeval zo bleek, niet alleen toonde Brest bij aanvang maar weinig interesse in het aanbod, ook was het de bedoeling van producer Jerry Bruckheimer om van Beverly Hills Cop een ruige flikkenfilm te maken. Meer zelfs, men wilde de hoofdrol aan Sylvester Stallone geven, maar Sly vond het script niet geschikt voor zijn stoere imago. Uiteindelijk ging de rol naar lolbroek Murphy en werd het volledige scenario herschreven. Een succes, want mocht Ghostbusters in 1984 niet zijn gemaakt, dan was de Murphy-film de absolute kaskraker van dat jaar geworden. De scenaristen Danilo Bach en Daniel Petrie Jr. zijn zelfs genomineerd voor een Oscar. Decennia later wordt Beverly Hills Cop nog altijd terecht als een klassieker beschouwd en de komedie is zonder twijfel de beste die Eddie Murphy ooit maakte. Eddie Murphy was in het begin van de jaren 80 gewoonweg de beste komiek van het heelal, ofschoon de screening van Beverly Hills Cop een regelrechte ramp was. Toch besliste het publiek er anders over. Beverly Hills Cop betekende niet alleen het startsein voor de moderne actiekomedie (vroeger kon blijkbaar geen enkele flik lachen), ook werd hij een gigantische kaskraker.

Axel Foley (Eddie Murphy) is wel een briljante speurneus, maar ook een echte brokkenpiloot. Als de detective op pad wordt gestuurd, kun je er geld op verwedden dat er in de straten van Detroit altijd wel een paar auto's schroot zullen worden. Zijn leven wordt grondig door elkaar geschud als zijn oude boezemvriend Mikey (James Russo) hem in zijn flat opwacht. Vroeger waren de twee makkers boefjes, maar Foley werd een gerespecteerde agent terwijl zijn gabber het misdaadmilieu nooit heeft kunnen verlaten. Lang duurt het gezellig onderonsje evenwel niet, want Mikey wordt enkele minuten later aan flarden geschoten. Axel wil zo snel mogelijk de moordenaar van zijn vriend achter de tralies, doch luiden de vlijmscherpe woorden van baas Todd dat als hij zich in het onderzoek mengt, hij een ander baantje mag zoeken. Omdat alle sporen van de dader naar Beverly Hills leiden, gaat de superflik een paar dagen op vakantie naar de mondaine filmstad. Axel trekt evenwel niet naar Beverly Hills om het vrouwelijke schoon te bewonderen , hij wil de dader pakken. Ook al zijn de politiediensten van Beverly Hills niet tuk op pottenkijkers, krijgt hij toch de hulp van het olijke duo John Taggart (John Ashton) en de sullige Rosewood (Judge Reinhold).

Er zijn wel verschillende redenen waarom Beverly Hills Cop zo'n giller is. Natuurlijk speelt Murphy de sterren van de hemel, maar dat kan je eigenlijk van de hele cast zeggen. Judge Reinhold en John Ashton zijn minstens even grappig evenals Ronny Cox (de man die het grote publiek vooral kent uit het Boorman-meesterwerk Deliverance ) en Bronson Pinchot als de nichterige Serge. Of je deze komedie nu één of twintig keer (zoals ondergetekende) ziet, Beverly Hills Cop blijft even grappig. De regie van Martin Brest raast als een sneltrein voorbij, met dank aan de ontelbare dolkomische grapjes.

BEVERLY HILLS COP II (1987)
Score: 7,5/10
Normaal zou je verwachten dat de studio's stonden te springen om een sequel van deze knaller te draaien, toch was dat niet het geval. De Paramount-studio's wilden immers van Beverly Hills Cop een televisiereeks maken, maar Murphy die in 1987 nog de onverslagen komediekampioen was, ging niet op dat aanbod in. Wel stemde de komiek ermee in om een tweede deel te draaien, ofschoon hij deze keer heel wat eisen stelde (naar verluidt weigerde hij om scènes in Londen en Parijs te draaien). De producers Simpson en Bruckheimer dachten niet langer aan Martin Brest, maar gaven de opdracht door aan Tony Scott die door het megasucces van Top Gun de nieuwe kip met de gouden eieren was geworden. Of dit achteraf bekeken een goede keuze was blijft maar de vraag, want alhoewel deze sequel opnieuw een toonbeeld van hersenloos topentertainment is, verdween de frisse aanpak die de eersteling zo heerlijk maakte. De nadruk kwam meer op pure actie te liggen, het aantal grappen werd sterk gereduceerd en bijna alles kwam op Murphys schouders te liggen. Gelukkig voor Paramount was Murphy anno 1987 daartoe nog in staat, maar toch had niemand verwacht dat zelfs Tom Selleck met Three Men And A Baby de flik van Beverly Hills van zijn troon zou stoten.

Het zou echter gemeen zijn om alle schuld in de schoenen van Scott te schuiven. De echte boosdoener is het krakkemikkige scenario. Terwijl Axel in Detroit een kredietfraude onderzoekt, hoort hij in een nieuwsuitzending dat politie-inspecteur Bogomil op laffe wijze is neergeschoten. Foley staat bij de wetsdienaar van Beverly Hills flink in het krijt, het is namelijk dankzij hem dat hij zijn job heeft kunnen houden. De detective vertrekt vliegensvlug naar Beverly Hills om de dader op te sporen. Alles lijkt verband te houden met de alfabet-moorden die de filmstad reeds wekenlang teisteren. Opvallend is wel dat Foley geen enkele medewerking van de politiediensten krijgt, zelfs zijn maatjes Taggart en Rosewood zijn gedegradeerd tot agenten die alleen het verkeer mogen regelen.

Gelukkig heeft de film nog genoeg geestige momenten, maar toch is hij bijlange niet de parel die de eerste was. Brigitte Nielsen (door Foley hilarisch omschreven als "Goddamned, that's a big bitch") kan je moeilijk een goede actrice noemen en als bad guy (nou ja, bad woman) valt ze eveneens door de mand. Een leuk filmweetje: op de kamer van Rosewood hangt een poster van Cobra en ook hoor je Taggart de legendarische woorden "Fuck Rambo!" schreeuwen terwijl hij op Nielsen schiet.

BEVERLY HILLS COP III
Score: 5,5/10
En toen was er het derde deel. De trouwe fans waren zo ontgoocheld dat er zelfs niet meer aan een vierde luik is gedacht. Er doen verschillende verhalen de ronde waarom deze film zo'n afgang werd. Enkele collega's vertelden later in interviews dat Eddie Murphy in die periode zwaar depressief was omdat hij gedoemd was om de rest van zijn leven voor clown te spelen, terwijl mannen als Denzel Washington (met betere films) de nieuwe sterren waren. Nu goed, de komiek verdiende wel zo'n dikke 15 miljoen dollar met dit gedrocht, dus depressief? Het scenario sloeg nergens op. Volgens John Landis was dat geen enkel probleem, want volgens de maker van An American Werewolf In London kun je met het slechtste script de beste film maken, waarmee hij natuurlijk naar de eerste Beverly Hills Cop verwees. Landis mag dan wel beweren wat hij wil, toch verdwenen heel wat vertrouwde (en noodzakelijke) personages in de slotfilm. Zo weigerde Ronny Cox alle medewerking nadat hij het verhaal had gelezen en ook John Ashton verdween van het front waardoor de onbeholpen Rosewood alleen achterbleef. Wellicht hadden de producers te veel gehoopt dat het duo Landis-Murphy nog de magie had van Trading Places uit 1983, maar elf jaar later was Murphy allang over zijn hoogtepunt heen en Landis een derderangsregisseur geworden.

Het verhaal is te gek voor woorden. In Detroit ontmaskert Axel een bende autodieven. Helaas komt tijdens die actie zijn baas Todd om het leven. Alle wegen leiden (opnieuw) naar Beverly Hills en wel naar het attractiepark Wonderworld. Axel wordt verliefd en krijgt de hulp van Rosewood om de boef bij de lurven te pakken. Meer valt er over dit scenario niet te vertellen. De film speelt zich bijna volledig af in een attractiepark waardoor het onnozele Disney-gehalte vrij hoog is. Er is wel een spectaculaire actiescène met een kermisattractie, toch lijkt de derde Beverly Hills Cop meer op Daddy Day Care met pistolen. Er wordt krampachtig geacteerd en zowel Judge Reinhold als Eddie Murphy zijn geen seconde grappig. Achteraf verklaarde Murphy dat dit te verklaren is door het feit dat Axel Foley volwassen is geworden, de harde realiteit is echter dat Eddie Murphy in 1994 het acteren allang verleerd was (en dat is wel iets om depressief van te worden!)

BEELD EN GELUID
Als je het louter op technisch vlak bekijkt dan is de derde Beverly Hills-film de overgrote winnaar. Een loepzuiver beeld, een adembenemend geluid en niet de minste storing. Dat kan je niet zeggen van het tweede luik dat een zeer korrelig beeld heeft, alhoewel dat voor een groot deel te wijten is aan de regiestijl van Tony Scott. De eersteling is mooi opgepoetst en op enkele gedateerde beelden na, lijkt het wel of de film is herboren. Ook de extra's hebben een feilloos beeld. Het geluid is eveneens van de bovenste plank en dat is van groot belang, de soundtrack is namelijk de adrenaline van de film, wat Landis wederom niet begreep, want hij verkoos een hele resem afgezaagde Motown-deuntjes die niet bij het Beverly Hills Cop-concept passen.

EXTRA'S
De enige extra's die je in deze box vindt staan allemaal op de eerste Beverly Hills Cop-film. Als je het in minuten omrekent is de optelsom misschien karig, toch is dit het soort bonusmateriaal waarvan cinefielen smullen, iedere seconde is immers leerrijk. Geen bloopers of andere onnodige rommel, maar wel bijv. de half uur durende documentaire The Phenomenom Begins. Er doen verschillende versies de ronde over het ontstaan van deze flikkenfilm, zeker is dat hij in 1977 ontsproten is aan de Hollywoodiaanse breinen van Michael Eisner en Don Simpson (in die tijd één van Paramounts grootste mannen). Het oorspronkelijke script was helemaal geen komedie, men had voor de hoofdrol zelfs namen als Clint Eastwood, James Caan of Al Pacino in gedachten. Uiteindelijk werd de hoofdrol aan Mickey Rourke aangeboden. In die tijd was dat een normale keuze, want na Body Heat van Lawrence Kasdan was Mickey één van Hollywoods meest gevraagde acteurs. Rourke had echter zo veel werk met andere films dat de rol bij Sylvester Stallone terechtkwam. Regisseur Martin Brest was helemaal niet opgezet met het feit dat hij een Stallone-film moest draaien en nog minder met Slys bemoeienissen, zo stelde Stallone voor om de naam van Axel Foley te veranderen in Axel Cobretti omdat zo'n naam beter bij zijn stoer imago pastte. Op de duur werden de kosten door Stallones veranderingen zo hoog dat de spierbundel aan de kant werd gezet. Om processen te vermijden kreeg Sly de hoofdrol in Cobra (Axel Cobretti, snap je?) Eddie Murphy bleek de ideale zet te zijn en dit voor zowel de producenten als voor Brest. De sterkomiek improviseerde zeer veel en dat is volgens Brest de sterkte van de film geworden. Het castingsproces verliep ook vrij ongewoon, wist je bijv. dat de baas van Axel Foley (de schreeuwlelijkerd Todd) gewoon werd opgemerkt in een politiebureau van Detroit?

A Glimpse Inside The Casting Process bestaat uit een zeer interessant interview met Margery Simkin, de dame die verantwoordelijk was voor de cast. Beverly Hills Cop was haar eerste Hollywoodfilm en meteen eentje met zeer veel problemen. Alle personages waren immers gekozen met in het achterhoofd dat Beverly Hills Cop een Stallone-film ging worden. Uiteindelijk werd het geen "Rambo blows up Beverly Hills", maar wel een politiekomedie en dat zorgde voor heel wat veranderingen. Zo werd niet alleen Frank Stallone (de broer van Sly die in de muziekwereld ooit een onehitwonder was met Far From Over ) vervangen door James Russo. Ook werd het duo Taggart en Rosewood een soort Laurel & Hardy. En soms is alles puur toeval; Steven Berkoff kreeg bijv. de rol van slechterik omdat Margery op het vliegtuig de Bond-film Octopussy zag. Naast een locatiemap waarop allerlei weetjes over beroemde plaatsen in Beverly Hills te vinden zijn, is er ook nog The Music Of Beverly Hills Cop. Dankzij het fantastische technopopnummertje van Harold Faltermeyer werd de soundtrack een enorm succes. De commerciële popmuziek heeft ook nog een andere functie, de funkmuziek diende om kosten te besparen op de geluidseffecten. Zo moet je maar eens letten op de legendarische achtervolgingsscène met de vrachtwagen, het enige wat uit je speakers knalt is Neutron Dance van Pointer Sisters.

CONCLUSIE
Beverly Hills Cop is zowel melancholie als filmmagie. De eersteling van Martin Brest zette een onuitwisbare stempel op de filmgeschiedenis, want de film veroorzaakte een golf van politiekomedies (dus ja, het is de schuld van Murphy dat Rush Hour bestaat!). Het tweede deel was leuk, alhoewel heel wat minder. Het derde luik is jammer genoeg één van de vele gedrochten van een man van wie we ooit dachten dat hij ons nog jaren zou kunnen plezieren. Maar goed, Beverly Hills Cop is en blijft een stukje Hollywoodgeschiedenis die in elke collectie thuishoort.