FILM
De openingsbeelden van Kramer vs. Kramer tonen een moeder (Meryl Streep) die haar zoontje in bed stopt en die blijft herhalen hoeveel ze van hem houdt. Je voelt meteen dat dit geen avond als alle andere is en dat blijkt ook snel. Joanna Kramer pakt immers niet veel later haar koffers en verlaat haar echtgenoot Ted (Dustin Hoffman). Als iemand die de laatste jaren vooral bezig is geweest met het uitbouwen van een succesvolle carrière in de reclamewereld moet Ted plots op zijn eentje voor de zevenjarige Billy zorgen. Dat blijkt in het begin geen evidentie te zijn en de knul laat maar al te graag blijken dat hij de opvoeding van zijn moeder prefereerde boven die van zijn vader. Maar de twee groeien in de maanden die volgen dichter naar elkaar toe, met vallen en opstaan, en met een groeiend respect voor elkaar.

In deze verhaallijn, die het eerste uur van Kramer vs. Kramer omvat, onderscheidt de prent zich in positieve zin. Ten eerste is er de premisse van de vrouw die de man verlaat, een omkering van rollenpatronen, die ook anno 2012 nog relatief fris is. Daarnaast heb je de observerende aanpak van regisseur-scenarist Robert Benton. Veel wereldschokkende gebeurtenissen zijn er niet in de eerste zestig minuten - een val van het klimrek is zowat het enige werkelijk dramatische moment - maar Benton is vooral geïnteresseerd in de evoluerende routines van het dagelijkse leven: samen ontbijten, de jongen aan de schoolpoort afzetten, de hectiek van de deadline wegens vader-zoon-verplichtingen. Hoewel de situatie stresserend is voor de protagonisten, last Benton voldoende ontspannen en grappige momenten in om aan te tonen dat Ted en Billy zich meer en meer op hun gemak voelen bij elkaar.

Dat Benton een Oscar won voor zijn scenario is op basis van dat eerste uur dan ook verdiend. Familiedrama's hellen vaak over naar ofwel het dramatische, ofwel het komische, maar een realistische tussenvariant is er zelden. Benton vindt dit wankele evenwicht in de levensechte situaties en geloofwaardige dialogen haast probleemloos. Hij wordt hierbij geholpen door uitstekende performances van de acteurs. Dustin Hoffman is in topvorm als Ted, een perfecte mix tussen angst, ambitie, hoop en opwellende levensvreugde. De acteur is aanwezig in bijna elke scène van de film en houdt de aandacht continu vast, zowel in de dramatische als de meer komische momenten. Het is moeilijk om een carrière als die van Hoffman in enkele topmomenten te vatten, maar Ted Kramer is zonder meer een parel aan de kroon van zijn vertolkingen. Haast even goed is de jonge Justin Henry, die nog steeds het record van jongste Oscargenomineerde in handen heeft. De knul blijkt een natuurtalent wiens emoties op geen enkel moment geforceerd overkomen. Als hij op het einde van de film zijn tranende ogen openspert, zullen niet veel kijkers het droog kunnen houden.

Meryl Streep is eveneens goed op dreef als Joanna Kramer - ze won zelfs haar eerste Oscar voor deze vertolking - maar zij heeft het nadeel om vooral een rol van betekenis te spelen in de tweede helft van de film, wanneer haar personage na anderhalf jaar tot het besef komt dat ze haar zoontje meer mist dan ze vermoedt. Dit leidt tot een proces om het voogdijschap over Billy en daarin wordt het spel heel hard gespeeld. Het resulteert ook in een film die maar weinig meer te maken heeft met wat vooraf gebeurde. De subtiliteit van de dagelijkse routine wordt immers vervangen door een plot die voortgestuwd wordt door de rechtszaak en dat komt Kramer vs. Kramer niet ten goede. Billy verdwijnt haast volledig uit beeld in dit deel van de film, terwijl Ted en Joanna over hun persoonlijke connectie met hem getuigen in de rechtbank.

Ook de ontknoping is geen absolute voltreffer: er is een pracht van een scène tussen Ted en Billy in de keuken, die perfect weergeeft hoe hun relatie in de loop van de prent geëvolueerd is, maar Benton zit nu eenmaal vast aan de uitspraak in het proces en dus haalt hij een ongeloofwaardige volte-face van een van de personages boven om een kunstmatig happy end in elkaar te steken. Dat is onvoldoende om de emotionele kracht die Kramer vs. Kramer ontegensprekelijk bezit teniet te doen - ook de maatschappelijke relevantie blijft ruim drie decennia na dato overigens nog verrassend goed overeind - maar het maakt wel het verschil tussen een erg goede film (zonder meer) en eentje die je zonder verpinken naast de andere klassiekers van seventies-cinema durft te zetten.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van kleine drama's wordt vaak verwaarloosd omdat men ervan uitgaat dat performances en scenario technische euvels wel zullen overkomen. Gelukkig maakt men die fout niet bij deze transfer. De kleuren ogen weliswaar herfstachtig in hun grauwheid, maar op het vlak van scherpte en contrast is dit een uitstekende weergave op Blu-ray. Grain is subtiel aanwezig, maar dat draagt bij tot het realisme van de prent. De soundtrack kreeg een upgrade naar een lossless 5.1-spoor en klinkt uitstekend. De voorste speakers moeten de bulk van de geluiden verwerken, maar af en toe worden ook de achterste kanalen aan het werk gezet om een mooi auditief spectrum te creëren.

EXTRA'S
De voornaamste extra op de schijf (want feitelijk de enige) is Finding the Truth: the Making of Kramer vs. Kramer (48 min.). Vooral producent Stanley R. Jaffe, regisseur-scenarist Robert Benton en acteur Dustin Hoffman doen een inzichtelijke duit in het zakje over het productieproces, van de genese tot en met de kritische lof over het eindproduct. De schijf bevat eveneens enkele cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Kramer vs. Kramer is geen onvervalste klassieker zoals de meeste andere Oscar-winnaars uit de jaren zeventig dat wel zijn, maar het is niet moeilijk om te zien waarom de prent in 1979 overladen werd met gouden beeldjes: het verhaal van een vechtscheiding en de connectie tussen een vader en zijn zoontje raakt immers geregeld de gevoelige snaar, zonder daarbij in stroperig sentiment te vervallen. Beeld en geluid ogen en klinken prima op deze Blu-ray en de making-of die de bonussectie domineert is van hoge kwaliteit.