SERIE
In het kielzog van het gigantische succes van Flikken, had ook de Vlaamse betaalzender VT4 nood aan een politiereeks van eigen bodem. De pilootaflevering werd door Jan Verheyen geregisseerd en is zelfs in de bioscoopzalen vertoond. Een reusachtige reclamecampagne en vooral zeer veel talent zorgden ervoor dat Vermist  na De Zaak Alzheimer en de geniale Zaman de meest bezochte Vlaamse politiefilm aller tijden werd. Een mooiere start kon VT4 zich niet inbeelden. Samen met onder andere Christophe van Rompaey, Joel Vanhoebrouck en Jakob Verbruggen maakte Verheyen met Vermist één van de beste Vlaamse misdaadseries ooit. En tja, het is wel een waarheid als een koe dat je tegenwoordig voor geniale misdaadverhalen in de Scandinavische landen moet zijn, toch kan Vermist met het grootste gemak met buitenlandse topreeksen als The Killing en Without A Trace concurreren. Dat is logisch als je weet dat de makers werden geholpen door scenarist Matt Witten die verhalen schreef voor topreeksen als CSI: Miami, Law & Order en het alom bejubelde House MD.
 

Zoals de titel van de reeks laat vermoeden, gaat men in Vermist op zoek naar vermiste personen. De reeks heeft een zeer hoog realiteitsgehalte omdat Alain Remue (hoofd van de Cel Vermiste Personen) erbij werd betrokken. Oorspronkelijk was het de bedoeling om slechts één seizoen te draaien, maar ondertussen is er al een vierde luik gemaakt. Door de vele opnames verdwenen enkele hoofdacteurs uit de originele cast. De meest bekende is Koen De Bouw die voor Loft  koos, maar gelukkig werd deze rasacteur opgevolgd door Axel Daeseleire. In het eerste seizoen staat het team onder leiding van commissaris Walter Sibelius (Koen De Bouw) en vanaf het tweede seizoen onder die van Erik Coppens (Axel Daeseleire). De andere leden van het team zijn Joke Devynck (hoofdinspecteur Tine Peeters), Kevin Janssens (inspecteur Nick Bulens), Stan Van Samang (inspecteur Steve Van Hamel) en Cathérine Kools (inspecteur Milly Lacroix). Just Bridge heeft de eerste drie seizoenen in een prachtige box verzameld. Het is een verzamelwerk dat garant staat voor meer dan 25 uur spanning van de bovenste plank. Zo spannend dat je de box bijna in één adem wil uitkijken.

Seizoen 1
De pilootaflevering van bijna anderhalf uur is gewoon de verkorte versie van Verheyens bioscoopfilm. De speurders van de Cel Vermiste Personen worden geconfronteerd met de zorgwekkende verdwijning van een zestienjarige tienerdochter uit een rijke familie. Dit ijzersterk politieverhaal is meteen het startschot voor het oplossen van negen andere verdwijningen. Een baby die uit het ziekenhuis van Jette wordt gejat, een dolgedraaide tiener die zijn medeleerlingen wil neerschieten of een popsterretje dat het mediacircus wil ontvluchten. Het is slechts een kleine greep uit de vele mysteries waarmee de Cel Vermiste Personen in het eerste seizoen wordt geconfronteerd.
 

Tijdens één van de missies raakt  Walters team betrokken in een conflict met een andere groep die onder leiding staat van Eric Coppens (Axel Dasseleire). Deze flik gaat serieus zijn boekje te buiten waardoor hij tijdelijk wordt geschorst. Niet al haar teamgenoten zijn er blij mee dat Tine een relatie start met hem. Flikken zijn ook maar mensen die zich soms laten misleiden door het gevoel in plaats van de voorschriften te volgen. Zo lapt Nick alle regels aan zijn laars als hij een verdwenen kind opspoort, zelfs al krijgt hij daardoor het gevreesde Comité P op zijn dak. 

Seizoen 2
In de laatste minuten van het eerste seizoen wordt Walters dochter ontvoerd. Het was een kleine hint voor de kijker om hem gerust te stellen dat een tweede seizoen in de maak was. Lena (Charlotte Timmers) is niet bepaald een voorbeeld. De nakomeling van Walter is een junk die graag illegale pokerspelletjes speelt. Natuurlijk is dat niet zonder gevaar. Als het noodlot toeslaat kan Walter het zichzelf niet vergeven dat hij geen beschermheer kon zijn van zijn eigen dochter en neemt daarom ontslag. Tine zet zich volop in voor de vrijgekomen functie van teamleider, doch raakt zij in haar eerste opdracht in de clinch met een vooraanstaand procureur. De mooie mijnheer zorgt ervoor dat Tine geen promotie krijgt, wel wordt de groep versterkt door commissaris Coppens. Niemand van de groep kan daarmee lachen en zeker Tine niet. Haar nieuwe overste is immers haar oude liefje.

Ook in het tweede seizoen moet de Cel Vermiste Personen tien afleveringen lang een resem mysteries oplossen: een tiener die tijdens een concert van Clouseau verdwijnt, een Russisch meisje dat door een misdaadbende wordt opgejaagd of het opsporen van een ontvoerde baby. Nick krijgt ook te kampen met psychische problemen. De spierbundel wil zich niet neerleggen bij de beslissingen van zijn overste, wat uiteraard voor de nodige spanningen in het korps zorgt. Het tweede seizoen wordt afgesloten met een briljante nagelbijter waarin lolbroek Chris Van Den Durpel op uitmuntende wijze de rol van sadistische pedofiel vertolkt.
 

Seizoen 3
Vanaf de eerste momenten geeft Tine aan dat collega Milly voor haar studies naar New York is vertrokken. Ze heeft er een man ontmoet en daarmee is meteen de kous af voor Cathérine Kools. Het is trouwens nooit echt duidelijk waarom deze blondine de reeks verliet. Vooral Steve heeft het moeilijk met het vertrek van zijn maatje. De hypernerveuze Nick wordt naar een psycholoog gestuurd, maar ondanks de praatjes van de zielenknijper slaagt Coppens er maar niet in om de inspecteur in bedwang te houden. Hem zomaar wegsturen kan Coppens niet, want ook Tine denkt er over om het team te verlaten. De brunette heeft wel voor haar man gekozen, desalniettemin heeft haar baas nog een belangrijke plaats in haar hart.

Naast het rastalent van Koen De Bouw en Joke Devynck zijn er ook heel wat opmerkelijke gastrollen van topacteurs als Barbara Sarafian, Bob De Moor, Marie Vinck, Antje De Boeck, Johan Heldenbergh, Stany Crets, Gene Bervoets, Jakob Beks en Ben Van Ostade. Het tweede seizoen is zonder meer het sterkste van de drie, wat voornamelijk te danken is aan zowel Sven De Ridder (een degelijke acteur als je hem het juiste script bezorgt) als de onnavolgbare Chris Van Den Durpel als psychopaat. Meer zelfs, de dubbele aflevering met Chris Van Den Durpel heeft dezelfde filmmagie als Silence Of The Lambs en voor een misdaadserie kun je geen mooiere woorden vinden, niet?

Vermist is een typisch Jan Verheyen-product. En neen, we bedoelen dat helemaal niet sarcastisch. Integendeel. De volkse cineast mag dan wel worden verguisd door de heren critici, toch is hij de enige regisseur die Vlaanderen af en toe een beetje tot Hollywood omtovert. Soms verliest hij wel eens de pedalen (Buitenspel, bijv.), maar wel is hij de enige Vlaming die ooit een kwalitatieve horrorprent (Alias) heeft gemaakt.
 

Vermist is tevens een flikkenreeks met Hollywoodtrekjes. Dat is natuurlijk te danken aan de briljante cast en de vele gastrollen, maar toch zorgen de spannende scenario's ervoor dat je bij iedere aflevering op het puntje van je stoel zit. De hoofdrolspelers spelen hun rol majestueus. Het is geen toeval dat Joke Devynck ook na Flikken een glansrijke carrière heeft opgebouwd, want ze is Vlaanderens beste (en mooiste) actrice. Axel Daeseleire heeft de perfecte kop om de macho uit te hangen en ook Kevin Janssens en Stan Van Samang drukken hun stempel op deze kwaliteitsserie.

BEELD EN GELUID
Zowel het beeld als het geluid zijn uiterst verzorgd. Dat verwacht je uiteraard van een recente VT4-reeks. Het is uiterst handig dat de serie is ondertiteld. De dialogen klinken weliswaar glashelder door de speakers, toch zijn  de verschillende dialecten geen sinecure om te volgen.

EXTRA'S
Er zijn de gebruikelijke bloopers en weggelaten scènes waar geen mens naar kijkt. Een mager beestje dus, maar gelukkig is Vermist wel een topserie en dat kan je niet van iedere Vlaamse reeks zeggen.

CONCLUSIE
Deze luxebox toont ons wat voor een topserie Vermist wel is. Voor wie de serie op televisie ooit zou hebben gemist is dit een unieke kans om te zien dat men in Vlaanderen wel degelijk een kwaliteitsvolle misdaadreeks kan maken. Wanneer gaat Hollywood eindelijk Jan Verheyen ontdekken?