FILM
"Helldriver is één grote bloeddoordrenkte freakshow" zei een journalist toen deze Japanse productie op het Imagine Filmfestival werd vertoond. En kijk, we kunnen het zelf niet beter verwoorden. Van de Japanse cineast Yoshihiro Nishimura die ons cultpareltjes als Tokyo Gore Police, Vampire Girls vs Frankenstein Girl en Mutant Girls Squad schonk, hadden we eerlijkheidshalve ook niks anders verwacht. Nishimura is in Japan de regerende naam in het splattergenre. Wie ooit een film van deze zieke geest zag, weet dan ook zonder twijfel dat hij het soort films maakt dat alle regels van de goede smaak aan z'n laars lapt.


Een of andere mysterieuze komeet heeft ervoor gezorgd dat een groot deel van de Japanners zombies zijn geworden. De regering denkt dat ze dit euvel kan oplossen door een enorme quarantainemuur te bouwen. Aan de ene kant worden de zombies gehuisvest en aan de andere kant leven Japanners die nog niet door het zombievirus aangetast zijn. De Japanse overheid is echter veel te lief voor zijn zombies, want door de menseneters alle rechten toe te kennen worden zij met de dag machtiger. Rikka (cultactrice Eihii Shiina) is de regerende zombiekoningin. Deze bloeddorstige schone heeft een heus zombieleger aan haar zijde. Haar missie is duidelijk: de rest van Japan veroveren. De enige die dat kan voorkomen is haar bloedeigen dochter Kika (Yumiko Hara).


De rest van het verhaal laat zich gemakkelijk raden, maar dat is ook niet belangrijk. De bedoeling van Helldriver is om horrorfans die van bloederige scènes houden op hun wenken te bedienen. De stijl van Yoshihiro Nishimura is bij de kenners van het genre ondertussen bekend: een bizarre combinatie van CG en echte beelden. Vele filmfans zullen de film wel een psychotisch zooitje vinden. Want tja, je moet echt wel van de videoclipachtige montage houden. De prent vertoont duidelijk invloeden van Tarantino, spaghettiwesterns, de zombieklassiekers van George A. Romero en natuurlijk ook ontelbare Japanse horrorfilms. Puur horrorvertier voor de echte liefhebbers dus.

BEELD EN GELUID
Yoshihiro Nishimura gebruikt zeer moderne technieken. Technisch oogt alles perfect, misschien wel te perfect. De neondecors vermoeien na twee uur (zo lang duurt deze zombiefilm) echt wel. Het geluid is boven het gemiddelde, maar de film heeft een soundtrack die bol staat met krijsende metalgitaren. We kunnen wel tegen een stootje, doch hebben we de volumeknop enkele toeren lager gezet.


EXTRA'S
Naast een trailer is er ook een languitgerekte documentaire die je een kijkje achter de schermen biedt. Het grootste deel van de documentaire bestaat uit beelden over hoe de special effects tot stand zijn gekomen. Voor de ware fans een leuk toemaatje, maar voor de modale filmfan een niemendalletje.

CONCLUSIE
Als Japanners horrorfilms maken, weten ze meestal van geen ophouden. Ook Yoshihiro Nishimura weet dat niet, want zijn laatste zombiefestijn biedt de fan twee uur beelden van creaturen die elkaars lijf opeten. Neen, het is wel geen filmkunst, maar Helldriver is wel verdomd leuk.