SERIE
Armando Iannucci maakt in totaal al zo’n tien jaar het mooie weer in Groot-Brittannië met The Thick Of It, een bijtende satire op de Britse regering, gezien door de ogen van zowat de minst bekwame of machtige minister van het kabinet en zijn/haar staf. Het succes ervan bleef ook in de Verenigde Staten niet onopgemerkt. Betaalzender HBO nam enkele jaren geleden dan ook contact op met Iannucci – zo rond de tijd dat hij een Oscar-nominatie kreeg voor z'n film-spin-off In The Loop – met de vraag om een Amerikaanse versie op poten te zetten, nadat een eerste adaptatie voor ABC (zonder input van Iannucci) niet verder kwam dan een pilootaflevering. Maar vorig jaar volgde een nieuwe, succesvollere poging. Eentje die eens te meer de minst machtige persoon in een kabinet als protagonist opvoert. En zoals iedereen weet, is dat in de Verenigde Staten de vicepresident.

Veep deelt overduidelijk het DNA van The Thick Of It. De serie wordt gefilmd in een fauxcinemavérité-stijl waarbij de toevallige gelaatsuitdrukkingen en handelingen van personen in de achtergrond evenveel bijdragen tot de humor als de venijnige oneliners die de hoofdpersonages spuien. En venijnig zijn de dialogen zonder meer, met voordurende, onverhulde plaagstoten naar het verlammende politieke proces in Washington, ook al ligt het aantal vloekwoorden in het puriteinse Amerika (een beetje) lager dan in The Thick Of It. Belangrijk is bovendien dat de nadruk ook hier niet louter ligt op de vicepresident. Een eclectische kliek personeelsleden omringt immers ‘veep’ Selina Meyer, waarbij een combinatie van ambitie, goede bedoelingen en incompetente uitvoering de rode draad vormen.

Dat neemt niet weg dat Veep een sterke protagoniste heeft. Met Julia Louis-Dreyfus haalden Iannucci en co namelijk een comédienne in huis die al vele watertjes doorzwom en die mede daardoor een geloofwaardige Selina Meyer kan neerzetten. Meer zelfs: dit is wellicht de beste performance die ik al zag van de actrice. Ze vertolkt een personage dat duidelijk intellectuele merites heeft, maar dat door de omstandigheden in de rol van 'lame duck' gedwongen wordt. Die intelligentie is steeds subtiel zichtbaar in de vertolking, ook al neemt Meyer de ene domme beslissing na de andere, waarbij ze de desastreuze gevolgen (van een ongelukkige verwijzing naar een 'debiel' tot een mogelijke zwangerschap) steeds afschuift op haar incompetent personeel.

Dat personeel blijkt even gevarieerd als dysfunctioneel: de ene tracht zijn eigen ambitie waar te maken (wat daar ook voor nodig is) terwijl de andere vooral zijn flaters probeert te verdoezelen. Perschef Mike McClintock (Matt Walsh) is een overblijfsel uit de senatortijd van de vicepresident waarvan ze ondanks diens incompetentie geen afstand kan nemen, zelfs als ze verneemt dat hij een imaginaire hond heeft om onder meetings en avondwerk uit te geraken. Dan Egan (Reid Scott) heeft dan weer genoeg ambitie om een tanker te vullen, maar hij vergaloppeert zich vaker dan hem lief is. Als Selina's persoonlijke assistent bedient Gary Walsh (de fantastische Tony Hale) zich van de Leviathan, een draagtas met 80 compartimentjes vol spullen die de 'veep' misschien nodig heeft. En Jonah Ryan (Timothy Simons) is de jonge liaison met het Witte Huis die niets liever doet dan 'achten' versieren. Een van die achten is zowat het enige competente staflid: kabinetschef Amy Brookheimer, met verve gespeeld door Anna Chlumsky, die overigens ook al een (soortgelijke) rol had in In The Loop.

Dit stelletje ongeregeld zorgt voor heel wat opmerkelijke humor, die soms voortkomt uit de ridicule plots maar veel vaker uit de deels geïmproviseerde dialogen. Dat verleent de reeks een geloofwaardigheid die de verhaallijnen overstijgt. Je voelt je daadwerkelijk een vlieg aan het plafond in Washington, meeluisterend en -kijkend naar het nattevingerwerk waarmee het machtigste land ter wereld politiek bedrijft. Niet elk van de acht episodes in dit eerste seizoen is even sterk - je merkt goed dat de makers nog het juiste tempo en de juiste toon moeten vinden - maar het meesterschap van de cast en de uitstekende regie maken veel goed. Het is nog te vroeg om Veep op dezelfde hoogte te plaatsen als The Thick Of It, maar op basis van dit eerste seizoen is het in ieder geval een serie die de ambitie en het talent bezit om even goed te doen.

BEELD EN GELUID
Van een recente reeks als deze verwacht je een uitstekende beeldkwaliteit en dat biedt de dvd dan ook. Het beeld oogt haarscherp, de kleuren worden zacht maar treffend weergegeven en de zwartniveaus en het contrast scoren bovengemiddeld. Hetzelfde kan je zeggen voor de soundtrack, die subtiel de achterste boxen gebruikt om je de wereld van de politiek binnen te slepen, en die de dialogen verbluffend goed weergeeft.

EXTRA'S
De voornaamste extra op de schijf zijn zonder meer de twaalf (!) audiocommentaren. Iedere aflevering heeft er minstens eentje en een groot deel van cast en crew schuift aan om op entertainende wijze de sfeer op de set, de wijze van repeteren, de opnames zelf en uiteraard de persoonlijke kijk op Washington te belichten. The Making of Veep (13 min.) gaat daar ook op in, maar dan iets oppervlakkiger. Zowel disk 1 als 2 bevatten enkele Outtakes van scènes die de finale cut niet of in een andere vorm haalden. Ten slotte zijn er 63 (daar is dat uitroepteken weer) Deleted Scenes die verbazingwekkend genoeg samen amper 25 minuten duren. 

CONCLUSIE
Het eerste seizoen van Veep vuurt nog niet alle cilinders af, maar intrigeert vanaf het begin dankzij een cast die zich volledig geeft, een scenario vol venijnige oneliners en snedige improvisaties en een tonale en visuele connectie met een van de beste Britse comedy's van het voorbije decennium, The Thick Of It. Beeld en geluid halen bovendien een hoog niveau en de kers op de taart van de bonussectie zijn de twaalf audiocommentaren die over de acht afleveringen verspreid zijn.