FILM
Montana, aan het begin van de 20ste eeuw. Paul (Brad Pitt) en Norman (Craig Sheffer) Maclean zijn de twee zonen van de presbyteriaanse dominee Maclean (Tom Skerritt), die zijn zonen niet alleen op strenge maar rechtvaardige wijze religieuze waarden wil bijbrengen, maar hen tegelijkertijd als metafoor voor het leven de liefde bijbrengt voor het vissen met aas. De Macleans wonen vlak bij de impressionante Blackfoot-rivier, waar de forellen als het ware zo op commando in de pan springen. Norman en Paul hebben twee totaal uiteenlopende karakters: Norman is volgzaam en leergierig, Paul is een rebelse levensgenieter. Op jongere leeftijd kan Paul zijn broer nog wel eens aanzetten tot een portie kattekwaad, zoals een tochtje door een waterval met een eh, zeg maar "geleende" boot, maar hun persoonlijke ontwikkelingen wijken steeds meer uit elkaar naarmate ze ouder worden. Paul heeft zijn hart verloren in Montana, en blijft er voor een lokale krant werken, tussendoor zijn tijd vullend met drank, vrouwen, en kaartspelen in slecht gezelschap, inclusief de occasionele betwistingen over hoeveel azen er in een normaal kaartspel behoren te zitten. Norman krijgt de smaak van het lesgeven te pakken, en al van bij aanvang van zijn studies aan Dartmouth College blijkt hij een natuurtalent te hebben voor literatuur. Hij wordt verliefd op de flamboyante Jessie Burns (Emily Lloyd), terwijl Paul nog maar eens de wrevel van de lokale bevolking op zijn nek haalt door openlijk een relatie te hebben met een Indiaans meisje. Jessie probeert Norman een beetje de guts bij te brengen die zijn broer op overschot heeft, onder meer door een gewaagd ritje door een treintunnel met de wagen - niet in de aangegeven richting, uiteraard. Met Normans carrière gaat het alsmaar beter, want hij krijgt zelfs een professoraat aangeboden, terwijl Paul eeuwig ter plekke rondjes schijnt te draaien; nochtans is Paul van hen tweeën nog altijd de betere visser. Een persoonlijk drama maakt aan het gezapige leven van de familie Maclean abrupt een einde.

Met de familiekroniek A River Runs Through It bezingt regisseur Robert Redford, net als in The Horse Whisperer zijn voorliefde voor één van Amerika's meest archetypische Wild West-streken, Montana. Brad Pitt vervult hier ongeveer dezelfde rol in als hij later nog zou doen in Legends Of The Fall, de einzelgänger die zijn eigen weg in het leven zoekt, tegen de conventie van zijn omgeving en de voor de hand liggende keuzes in. Net als in Legends Of The Fall wordt vooral de nadruk gelegd op het contrast in karakter met een naast familielid die er een diametraal tegenovergestelde levensinstelling op nahoudt, in dit geval zijn broer Norman. Het verhaal is gebaseerd op de autobiografie met jeugdherinneringen van deze laatste, professor Engels aan de universiteit van Chicago, die zijn herinneringen te boek heeft gesteld op aanraden van zijn vader. Het boek werd, eerst in academische kringen, en daarna ook in bredere lagen van de bevolking een bestseller, zodat een verfilming moeilijk uit kon blijven. De film blinkt niet uit door een bijster origineel scenario, en al zeker niet door bijzonder doorgedreven acteerwerk, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de eindeloze shots met prachtige natuurbeelden. Je moet het verhaal eerder beschouwen als het nostalgisch ophalen van jeugdherinneringen, waarbij regisseur Robert Redford zelf de rol van de verteller, een oude Norman Maclean, op zich neemt. Tot veel verder dan beschrijven hoe een typisch middenklassegezin in die tijd leefde, werkte en stierf, reikt het scenario niet, en toch wordt de kijker meegesleurd in de visie die dominee Maclean aan zijn zoons tracht bij te brengen over de vragen des levens. Wat daarbij wel wat stoort is de ongenuanceerde opdeling tussen al wat goed is (de religieuze visie van dominee Maclean) en al de rest (de levenswandel van Paul), en het gebruik van ongemeen naïeve stereotypen, zoals het ganse idee dat het leven te herleiden is tot een partijtje vissen, waarbij de goede en rechtschapen dominee-vader-jezusfiguur de visser van dienst is - bijbelser kan het bijna niet. Als kapstok om de rest van het verhaal aan op te hangen valt dit allemaal nogal licht uit, en met twee uur duurt de film toch net iets te lang om de kijker volop geboeid te houden. De dialogen zijn echter zeer vlot en onderhoudend, en hebben scenarist Richard Friedenberg nog zowaar een (niet-verzilverde) Oscarnominatie opgeleverd, net als de filmscore van Mark Isham. De enige nominatie die daadwerkelijk verzilverd werd was - uiteraard - die voor beste cinematografie voor Philippe Rousselot (L'Ours, Dangerous Liaisons), die na nominaties voor Hope And Glory en Henry & June bij de derde poging - scheepsrecht - de prijs naar huis mocht nemen. Best te genieten, maar jammer dat de verhaallijn soms toch zó vlak is.

BEELD EN GELUID
Voor de DVD werd blijkbaar niet de moeite gedaan om de print te restaureren, want er zitten toch wel érg veel printbeschadigingen op de rol. De kleuren zijn mooi en natuurlijk - in een film waar de natuurscènes het grootste deel van de verdienste moeten opbrengen niet onbelangrijk - en het beeld is voldoende scherp, zonder al te veel te neigen naar edge enhancement. Er is wat minimale grain te bemerken, en bij de aftiteling gaat er een deel aan de zijkant verloren. De 5.1-geluidsmix is zeer mooi evenwichtig gespreid, en vooral het korte maar krachtige gebruik van de subwoofer op de cruciale ogenblikken, zoals wanneer Paul en Norman op wildwater gaan varen, maakt een goede indruk. Op die manier wordt een eerder statische film als deze ook als HT-ervaring wat aantrekkelijker gemaakt - meestal gebeurt het omgekeerde.

EXTRA'S
Op meer dan een trailer, drie cross-promotionele trailers en wat cast en crew-informatie hoef je voor deze DVD niet te rekenen.

CONCLUSIE
A River Runs Through It is een best genietbare maar iets te voorspelbare familiefilm zonder noemenswaardig schokkende plotwendingen, waarbij de cinematografie duidelijk de belangrijkste factor is. Slecht is de film allerminst, maar deze bestempelen als een klassieker lijkt ons wel wat te veel eer. En waar de film het MG6-predikaat aan verdient heeft, is ons een raadsel.