FILM
Ik had nooit gedacht dat ik het ooit zou neerpennen, maar anno 2013 is Matthew McConaughey aardig op weg om één van Amerika's meest interessante acteurs te worden. Een decennia terug kon je hem nog in de grootste ondingen zien zoals Failure To Launch of aan de zijde van Jennifer Lopez in de draak The Wedding Planner. Als je hem echter cast als bad boy dan krijg je vuurwerk. Het mooiste bewijs daarvan zijn eerdere prenten als The Paperboy, Magic Mike of de enorm onderschatte Killer Joe van William Friedkin. Dat heeft ook Jeff Nichols begrepen, de regisseur die ons een paar jaar geleden charmeerde met het onheilspellende Take Shelter.

Mud hing al een paar jaar in Nichols hoofd. Het idee om een eigentijdse Huckleberry Finn op het filmpubliek af te vuren vond evenwel maar weinig genade bij de geldschieters. Maar wie blijft vasthangen aan zijn droom, die ziet die op een ker in vervulling gaan. En het mag worden gezegd: Mud is opnieuw een schot in de roos.

Het ommeland van de Mississippi kreunt onder de armoede. Mensen leven er in woonboten en er is niets dat op een betere toekomst wijst. Ellis (Tye Sheridan) en Neckbone (Jacob Lofland) zijn twee jongens die daar over mee kunnen spreken. Hun ouders maken dagelijks ruzie, er is altijd dezelfde sleur en er valt vooral niets te beleven. Dat verandert als de twee bengels een boot in een boom zien hangen, een overblijfsel van de grote overstroming. Ze maken er gauw hun eigen luxe boomhut van, doch is er iemand die er al eerder in heeft gewoond: de zonderling Mud (Matthew McConaughey). Zijn pistool verraadt dat hij een verleden meesleept. Hij wordt namelijk gezocht door de lokale politie wegens moord, desondanks is er sprake van vriendschap tussen de drie. De naïeve kwajongens willen Mud zelfs helpen om te vluchten.

Eerder werd Mud al met The Night Of The Hunter of Stand By Me vergeleken. Dat is meteen een vlag die de lading dekt, want net als in deze klassiekers tovert Nichols een magistraal sprookje tevoorschijn waarin onschuldige kinderen vriendschap sluiten met een volwassene die iets op zijn kerfstok heeft. Net zoals in Take Shelter filmt Nichols alles zeer traag (sommige noemen hem dan ook niet voor niets de nieuwe Terrence Malick), maar iedere seconde heeft wel zijn nut. Nichols' desolate beeld van Amerika doet een beetje denken aan die andere mooie parabe, Beasts Of The Southern Wild. En dan zijn er natuurlijk de uitmuntende vertolkingen. Uiteraard is Matthew McConaughey weer van de partij, maar ook de kinderen spelen hun rollen meer dan goed.

Mud bevestigt nog maar eens het talent van zowel de maker als de cast, of om het in veel kortere woorden samen te vatten: één van de prenten uit 2013 die je moet zien.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van dit schijfje is uiterst verzorgd. Dat is vooral een leuke opsteker omdat het toch om een independentrelease gaat. Het ergste wat een filmfan kan overkomen is dat optimaal filmgenot een monopolie van de grote studio's zou zijn. Lekker neen dus, de Mississippi-landschappen zijn dan ook adembenemend mooi. Soms lijkt het alsof je naar een National Geographic-documentaire kijkt. Over het geluid kunnen we niks zinnigs, maar ook niks verkeerds zeggen. Dat komt natuurlijk omdat dit een zeer intieme prent is die het vooral van sfeer en dialogen moet hebben.

EXTRA'S
Jammer genoeg blijft de filmfan een beetje in de kou staan wat het bonusmateriaal betreft. De interviews met Jeff Nichols, Matthew McConaughey en Reese Witherspoon zijn wel interessant, doch is dat al bij al een veel te mager beestje voor zo'n prachtige release.

CONCLUSIE
Take Shelter liet ons al het beste vermoeden, maar Mud is het bewijs dat Jeff Nichols één van de te volgen regisseurs is. Hij tapt uit hetzelfde vaatje als voorbeeld Malick en dat resulteert in een knappe prent die ook opvalt door de briljante vertolkingen. En jawel, ook Matthew McConaughey heeft er weer een streepje bij!