FILM
In zijn regiedebuut Don Jon stelt steracteur Joseph Gordon-Levitt de kijker een moeilijke vraag: kun je romantische komedies gelijkschakelen met porno? Want tja, de mensen die ernaar kijken, dromen ook weg en lopen ook weg van de realiteit. Want jawel, lieve meisjes: de kans dat je een Jean-Marie De Decker-lookalike tegen het lijf zal lopen is veel groter dan dat je het pad van een Hugh Grant-kloon zult kruisen. Iemand die wel al in de kijkers van de man met de eeuwige tandpastaglimlach heeft mogen kijken is maker Paul Weitz, zo'n vijftien jaar geleden draaide hij met Grant de superhit About A Boy. Je mag van Grant zeggen wat je wil, toch moet je toegeven dat de Brit enigszins kan acteren. En dat is nou net iets wat Paul Rudd zou moeten leren. Ook in dit vehikel lukt het niet. Neen, zelfs het leuke snoetje van Tina Fey (30 Rock) kan de meubelen niet redden.

Het leven van Portia Nathan (Tina Fey) ligt behoorlijk overhoop. Haar levensgezel (Michael Sheen) heeft een tweeling van een andere vrouw, haar feministische moeder (Lily Tomlin) heeft op elk ogenblik een preek klaar en ook haar baas (Wallace Shawn) bezorgt het arme meisje de nodige kopzorgen. Gelukkig gelooft Portia nog in haar werk. De jonge vrouw doorkruist de Verenigde Staten om te onderzoeken of scholieren toegang kunnen krijgen tot de Princeton-universiteit of niet. Als zij John Pressman (Paul Rudd) ontmoet, krijgt haar leven opnieuw een wending van jewelste. Volgens John is Jeremiah (Nat Wolff), één van de scholieren voor wie Portia onderzoekt of hij kan worden toegelaten of niet, haar zoontje dat zij destijds voor adoptie heeft afgestaan.

Het is moeilijk om te bepalen tot welke categorie Admission nu eigenlijk behoort. Het afgrijselijke hoesje laat wel het ergste vermoeden, gelukkig is de prent geen doordeweekse romcom geworden, waarmee we ook niet zeggen dat de film goed is! Er zijn nauwelijks grapjes en het onderwerp is zo saai dat we nauwelijks van een drama kunnen spreken. Kortom, Admission past nergens in. Het acteerwerk is behoorlijk ondermaats, waarmee nog maar eens wordt bewezen dat Paul Rudd één van de slechtste acteurs van dit moment is.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Admission is meer dan behoorlijk: een uitstekend contrast, mooie kleuren en ook het beeld oogt scherp. Deze disk heeft een 5.1-DTS-track met heldere dialogen, over de keuze van de soundtrack zwijgen we in alle talen.

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op dit schijfje.

CONCLUSIE
Admission is een matige film met saai acteerwerk en een lullig verhaaltje. Doorspoelen dus en als je toch nood hebt aan wat tranenwerk is About Time misschien de oplossing.