Maar dan gooit Troy roet in het eten, want plots duikt hij weer in Los Angeles op en spreekt een berichtje in op Jonathans antwoordapparaat. Ze drinken samen koffie en praten over koetjes en kalfjes, maar Troys toenadering wimpelt Jonathan af, voorlopig, want z’n gevoelens voor z’n voormalige minnaar zijn niet helemaal verdwenen en dus staat het in de sterren geschreven dat ze tijdens een volgende afspraakje in bed belanden. Raul, die op de hoogte is over de mislukte relatie tussen Troy en Jonathan, beseft dat er gevaar dreigt, maar ingrijpen of z’n minnaar voor voldongen feiten stellen is niet zijn stijl en dus neemt hij een afwachtende houding aan. Jonathan wordt door z’n collega Nina op het werk de levieten gelezen en Troy wordt op bijna dezelfde manier aangepakt door z’n broer Sean, maar nooit verdwenen verliefdheid (Jonathan) en nostalgie naar betere tijden (Troy) drijven beide mannen in elkaars richting. Het is aan Jonathan om te kiezen, zegt Raul als Nina hem aanmaant om niet bij de pakken te blijven zitten en actie te ondernemen. Jonathan staat voor een verscheurende keuze: z’n uitstekende relatie met Raul of de herinneringen aan een dergelijke relatie met de man die hem eertijds in de steek liet.

Het oprekken van een korte film naar een anderhalf durende bioscoopproductie is altijd een heikele onderneming. Als auteur loop je het gevaar dat door het toevoegen van nieuwe elementen de aantrekkelijkheid van het compacte verhaal tenietgedaan wordt, aan de andere kant kan onvoldoende verhaalstof resulteren in een langdradige en saaie film. In August heb je als toeschouwer een beetje het gevoel dat dat laatste het geval is, want ondanks een aangename voortgang en mooie plaatjes heeft regisseur Rapaport niet zo heel veel nieuws te melden, mede omdat er – wellicht in een poging om de clichés en de valkuilen van het genre te vermijden – niet echt sprake is van een hoogoplopende spanning als gevolg van scherpe confrontaties tussen de drie hoofdpersonages. In die zin bevat August nogal wat overeenkomsten met Weekend (2011) van regisseur Andrew Haigh, ook een film waarin dialogen belangrijker zijn dan actie. Rapaport heeft het nadeel dat hij niet over de taalvaardigheid beschikt van Andrew Haigh en er evenmin in slaagt om de toeschouwer op diens manier in het hoofd van de hoofdpersonages te laten kijken.

Qua acteerprestaties hoort u van ons geen kwaad woord over August, want die zijn meer dan acceptabel. Mooie jongen Murray Bartlett (McLeod’s Daughters, 2002) speelt de rol van Troy op een verrassend ingehouden en subtiele manier, terwijl Daniel Dugan z’n personage Jonathan zeer realistische trekjes geeft, maar misschien net iets te weinig zelfvertrouwen heeft voor een dergelijke rol. Zeer overtuigend is Adrian Gonzalez als Raul, een eerder introverte dertiger die andere problemen heeft dan de escapades van z’n vriendje, want ondanks heel lang wachten en regelmatig aandringen, is er van een werkvergunning nog altijd geen sprake. Het enige vrouwelijke personage in de film is Nina, Jonathans collega op het werk, die op diens aandringen met Raul in het huwelijksbootje is getreden opdat hij in de States zou kunnen blijven. De debuterende actrice Hillary Banks nestelt zich met succes in het personage en brengt menselijke warmte in de productie.