Omdat ze nergens een overlijdensbericht van Sarah vindt, komt Julia tot het besluit dat het joodse meisje de kampen heeft overleefd. Zogenaamd met het oog op haar artikel over de razzia en de gebeurtenissen in de Vélodrome doet ze navraag bij hulporganisaties en weeshuizen en komt ze Sarah Starzynski op het spoor, maar dat had haar schoonvader haar ook kunnen vertellen, want die heeft een aantal feiten uit de oorlog al die tijd voor z’n vrouw en kinderen geheim gehouden. Het spoor leidt naar Amerika, maar als Julia uiteindelijk aanklopt op een adres in Brooklyn blijkt de oudere vrouw die haar te woord staat niet Sarah te zijn…

Van de roman Sarah’s Key (2006) van de Franse schrijfster Tatania De Rosnay zijn in Frankrijk ruim drie miljoen exemplaren over de toonbank gegaan en via Engeland (2 miljoen verkochte exemplaren) werd het boek een succes in de rest van de wereld. Een verfilming kon dus niet uitblijven en die leverde de Franse regisseur Gilles Paquet-Brenner in 2010 met Kristin Scott Thomas in de hoofdrol. Het is moeilijk om het boek en de film te vergelijken, want de afwisseling tussen heden (over Julia’s zwangerschap en het onbegrip van haar echtgenoot) en verleden (het lot van de familie Starzynsky en de ontsnapping van Sarah uit het doorgangskamp) werkt uitstekend in het boek, maar minder goed in de film; anderzijds komen de reconstructie van de feiten in de Vélodrome d’Hiver en de dramatische ontdekking nadien in de rue de Saintonge veel beter tot hun recht in de film, want daarin kunnen de makers in een paar seconden tonen wat in een boek nauwelijks te beschrijven of in woorden te vatten is (de stank, de herrie, de paniek…). Het is evenwel waar wat vooral Amerikaanse recensenten destijds schreven naar aanleiding van de première van de film, nl. dat door het drama van Julia Jarmond af te meten tegen het leed van Sarah Starzynsky, de historische feiten worden getrivialiseerd, wat in het boek nogal meevalt, maar wat wel die indruk wekt in een film van nauwelijks 108 minuten waarin beide verhaallijnen op gelijke voet worden behandeld.

Maar dit soort boeken wordt geschreven en dit soort films wordt gemaakt opdat we de fascistische misdaden tegen de mensheid niet zouden vergeten en dat is nodig en nuttig en dus zijn we mild voor regisseur Gilles Paquet-Brenner, en uiteindelijk komt in Elle s’Appelait Sarah een verhaal aan bod dat zelden is verteld of dat zelden een ruim publiek bereikte, nl. over niet-Duitsers die zich medeschuldig hebben gemaakt aan de genocide tegen de joden. De regisseur weerstaat gelukkig de verleiding om een overdreven melodramatische toon aan te slaan, waarbij hij kan rekenen op hoofdactrice Kristin Scott Thomas (Dans La Maison, 2012; Il Y A Longtemps Que Je T’Aime, 2008) in een afgemeten en ingehouden performance en op de nog vrij jonge Mélusine Mayance (Sarah) die zonder meer een grandioze prestatie levert. Een bekend gezicht is ondertussen ook Michel Duchaussoy (Ainsi Soient-Ils, 2012) in de rol van Julia’s schoonvader Édouard Tezec, die Sarah als kind nog heeft gekend, maar die probeert om dat voor iedereen verborgen te houden. Aidan Quinn (Dark Matter, 2007; Song For A Raggy Boy, 2003) ten slotte kruipt in de huid van William Rainsferd, Sarahs Amerikaanse zoon, die Julia Jarmond in eerste instantie de huid vol scheldt, maar die nadien beseft dat zij hem informatie levert die ook zijn leven voor altijd zal veranderen.