In Sonatine leidt regisseurTakeshi Kitano de kijker binnen in het milieu van de Japanse maffia, maar dat betekent niet dat z’n film de vorm aanneemt van een Hollywood-blockbuster waarin de held van het verhaal de wereld à la Schwarzenegger of à la Bruce Willis naar z’n hand zet. Kitano’s hoofdpersonage heeft de buik vol van geweld en geweren. Het ombrengen van mensen geeft hem geen kick meer, en als hij op een keer een concurrent op laat blazen in z’n auto, wendt hij het hoofd vol afkeer af. Het is nodig, maar zinloos. Murakawa is niet bang (meer) voor de dood, maar het leven is ook niet langer een bron van vreugde.

Regisseur Takeshi Kitano past de stijl helemaal aan het karakter van z’n hoofdpersonage aan: het afmaken van tegenstanders wordt niet uitvoerig in beeld gebracht, maar kort en zakelijk, en van de moordende schietpartij met automatische geweren in een hotelkamer, ziet de kijker alleen de lichtflitsen door de ogen van Murakawa’s chauffeur die naast de auto op het parkeerterrein staat, terwijl een nachtelijk oorlogsspelletje met vuurwerk en losse flodders tussen Murakawa en z’n bendeleden op het strand net wél uitvoerig in beeld wordt gebracht. Het is de omgekeerde wereld en atypisch voor een film in dit genre, maar op die manier wordt de apathie van het hoofdpersonage zo veel duidelijker en zichtbaarder.

Takeshi Kitano kruipt zelf in de huid van het hoofdpersonage, dat hij portretteert als een man van weinig woorden, die bikkelhard is indien nodig, maar die nog nauwelijks wordt geroerd of interesse heeft voor het milieu dat hem financieel zelfstandig en vooral heel erg machtig heeft gemaakt. De rest van de cast is nauwelijks uitgewerkt en speelt ook nauwelijks een rol in de film, want Kitaro is het alleen de doen om de poëzie die zijn gangster-op-retour uitstraalt.