FILM
Eric Draven (Brandon Lee) en Shelley Webster (Sofia Shinas) gaan trouwen op Halloween. De avond ervoor (Devil’s Night) loopt het echter mis. Kort daarvoor hebben ze met de buurt een petitie opgestart  tegen de uitzetting uit hun appartement, samen met een boel andere klachten. Er wordt een bende op hen afgestuurd om dat op te lossen. Shelley is alleen thuis wanneer de vierkoppige bende binnenvalt. Op het moment dat Eric thuiskomt is ze al meerdere keren aangerand en geslagen. Eric wordt neergestoken en moet machteloos toekijken hoe de bende zich aan zijn verloofde vergrijpt. Uiteindelijk wordt hij neergeschoten en door het raam gegooid. Shelley vecht nog voor haar leven in het ziekenhuis totdat haar lichaam het na 30 uur begeeft.

“People once believed that when someone dies, a crow carries their soul to the land of the dead. But sometimes, something so bad happens that a terrible sadness is carried with it and the soul can't rest. Then sometimes, just sometimes, the crow can bring that soul back to put the wrong things right.”

Dit is de openingsquote van de film en is dus ook exact wat er gebeurt. Erics ziel vindt immers geen rust en de kraai is zijn link tussen deze wereld en het hiernamaals. Een jaar later wordt Eric dan ook door de kraai opnieuw tot leven gebracht, waardoor hij onsterfelijk is en hij de kans krijgt om wraak te nemen zodat zijn ziel alsnog rust kan vinden.

The Crow (1994) is alweer meer dan twintig jaar oud. De film blijft zelfs nu nog goed overeind en is in de loop der jaren een klassieke cultfilm geworden. Dat heeft ook te maken met de dramatische gebeurtenissen die er omtrent deze film waren. Daarover straks meer. Wraakfilms hebben allemaal hetzelfde probleem. Ze hebben meestal een flinterdun verhaal en iedereen weet wel hoe ze zullen aflopen. Daardoor is dit soort films niet voor iedereen geschikt. Dat is in The Crow niet anders; integendeel, de gothic sfeer maakt deze film nog minder mainstream. Wat wel anders is, is de wereld die James O’ Barr bedacht heeft: de bovennatuurlijke mystiek waaruit The Crow is opgebouwd werkt gewoon. De mythologie wordt niet altijd even goed uitgewerkt (zie verder in mijn bespreking i.v.m. een verwijderde scène), maar daar tegenover staat dan weer dat je geen kartonnen personages te zien krijgt. Daardoor is het gevoel van onrechtvaardigheid, dat je bij elke film in dit genre zou moeten krijgen, zeer sterk aanwezig. Je hoopt dan ook dat de daders zo snel mogelijk hun verdiende loon krijgen.

Alex Proyas heeft zich goed kunnen redden met het lage budget (geschat op 15 miljoen dollar) dat hij ter beschikking kreeg. Sommige effecten zijn ondertussen al wel wat verouderd, maar het stoort niet omdat de film daar niet op steunt. De comic book van James O’ Barr waarop deze film is gebaseerd, is zwart-wit en Proyas heeft dat mooi naar film vertaald. Het is geen kleurloze prent geworden (hij mocht niet van de studiobazen), maar de kleuren spatten nu niet bepaald van het scherm. Voorts zorgen de scènes met de kraai (die in werkelijkheid eigenlijk een raaf is want die zouden gemakkelijker te trainen zijn) voor mooie beelden. Hij is altijd in de buurt van Eric en deze knappe shots maken de band tussen hen dan ook zeer duidelijk.

The Crow is een duistere, harde wraakfilm met als kern de liefde tussen Shelley en Eric. Je ziet het toekomstige bruidspaar alleen samen in flashbacks van Eric. Dat zijn de scènes die je bij de keel grijpen en verklaren waarom je met Eric meeleeft. Het zijn zeer gekleurde scènes, wat in groot contrast staat met de grauwe setting in het merendeel van de film. Je ziet hun leuke momenten samen en ook wat hen aangedaan is. Er zijn er niet zo veel van en ze zijn kort, maar voldoende en frequent genoeg om meegezogen te worden in het verhaal.

Dat gebeurt natuurlijk niet enkel door de flashbackscènes. Het is gemakkelijk om begrip en medelijden te krijgen met Eric. Dat komt omdat Brandon Lee hem zeer geloofwaardig neerzet. Brandon heeft eigenlijk niet zo heel veel tekst in de film, maar je weet altijd wat er in zijn personage omgaat. Kwaad, triest, getormenteerd, liefdevol, komisch, gebroken, het komt allemaal aan bod bij zijn personage. Dit was dan ook dé film voor Brandon om te laten zien dat hij meer kon dan pure actiefilms en daar is hij met verve in geslaagd. Nochtans was hij niet de eerste keus. Johhny Depp, Christian Slater en River Phoenix (die nota bene gestorven is op Halloween 93) kregen allemaal de kans vóór Brandon.

De rest van de cast speelt eveneens zijn rol op een geloofwaardige manier. Het zijn natuurlijk geen rollen die een Oscar zullen opleveren, maar over de hele lijn wordt er prima geacteerd. Comicbookpersonages zijn dikwijls nogal uitvergroot en worden dus snel als “erover” beschouwd. Dat gebeurt hier, weliswaar op het nippertje, niet. Michael Wincott zet wel een heel kille Top Dollar neer, maar hij is eveneens perfect gecast voor deze rol. De bende die hij leidt bestaat uit typische personages. Zo hebben we zijn luitenant T-Bird (David Patrick Kelly), messenspecialist Tin Tin (Laurence Mason), drugsverslaafde Fun Boy (Michael Massee) en simpele ziel Skank (Angel David). Om de film toch wat lichter te maken, hebben we politieagent Albrecht (Ernie Hudson) die Eric een handje helpt en Sarah (Rochelle Davis), een jonge tiener die geholpen werd door Shelley en Eric omdat haar moeder Darla (Anna Levine) niet meer naar haar omkeek.

De muzikale score van Graeme Revell draagt mooi bij tot de gothic sfeer van de film (waarmee hij een BMI Film Music Award heeft gewonnen), terwijl de soundtrack de rock ’n roll-sfeer voor zijn rekening neemt. Voor de soundtrack zijn bands gekozen zoals The Cure, Stone Temple Pilots (met hun nummer The Big Empty hebben ze een MTV Movie Award in de wacht gesleept voor deze film), Rage Against The Machine, Pantera, en zo gaat de lijst voort. Het draagt allemaal bij tot de sfeer van de film.

The Crow zal altijd onlosmakelijk verbonden blijven met de dood van Brandon Lee. En de grote vraag is natuurlijk of de film ook al die aandacht gekregen zou hebben als dat niet zo was. Dat is uiteraard koffiedik kijken, maar persoonlijk denk ik van niet. Ikzelf vind The Crow een uitstekende film, maar zoals ik al eerder heb aangehaald: het blijft wel voor een bepaald publiek. Het is zeker geen klassieke superheldenfilm zoals we tegenwoordig gewend zijn. Films zoals Iron Man en Captain America staan hier mijlenver vanaf; deze film staat dichter bij The Punisher, maar dan op bovennatuurlijke manier en in een andere setting.

The Crow is een antiheld en mag zijn krachten niet gebruiken als het niet bijdraagt tot zijn werkelijk doel. Dat wordt duidelijk in een scène waarvan ik nog steeds niet weet waarom ze die in godsnaam verwijderd hebben. Nadat Eric Funboy in het bad legt om hem weer bij zijn positieven te brengen, wendt hij zich tot Darla die in de badkamer gevlucht is. Hij gebruikt zijn krachten om de morfine die ze zojuist in haar arm heeft gespoten er weer uit te doen vloeien. Met de reminder dat ze een dochter heeft die op straat leeft, vlucht ze het appartement van Funboy uit. Vanaf nu begint de verwijderde scène. Funboy wordt wakker en begint Eric aan te vallen met een scheermes. Onze antiheld loopt verwondingen op die niet meer genezen. Hij is namelijk zijn krachten tijdelijk kwijt omdat hij Darla heeft geholpen en dat is dus niet de reden waarom hij terug is. Vanaf dan zal je Eric voor de rest van de film met zwarte tape aan zijn armen, benen en buikzone zien. Die zijn er dus vanwege de wonden die niet meer genezen, maar jammer genoeg is dat dus info die je niet meekrijgt in de film zelf.

Het is nogal moeilijk om een bespreking te doen over deze film zonder achtergrondinformatie te geven. De omstandigheden waardoor Brandon Lee om het leven is gekomen, zijn dan ook mysterieus. Bruce Lees dood was ook al van die aard, dus mag het geen verrassing zijn dat het internet vol staat met complottheorieën. Over die theorieën ga ik hier niet uitweiden. Ongeacht of ik het er persoonlijk mee eens ben of niet, ga ik mij hier houden aan de bewezen feiten en aan wat er gecommuniceerd is aan de buitenwereld. Jammer genoeg begint de miserie lang voordat er zelfs nog maar sprake was van The Crow als comic. In 78 is de verloofde van James O’ Barr om het leven gekomen in een ongeluk door een dronken chauffeur. Als soort van therapie om dit drama te kunnen verwerken is O’ Barr The Crow begonnen schrijven in 81. Zeven jaar lang heeft de comic stof gevangen vooraleer er een uitgever was gevonden. De tragedie van The Crow gaat verder met de dood van Brandon Lee. Op 31 maart 93 is hij gestorven tijdens de opnames van de film door een ongeluk met een revolver, hij was slechts 28. Op dat moment was hij verloofd met Eliza Hutton en ze zouden trouwen op 17 april 93. De film is opgedragen aan hen.

De film was low budget en daardoor was er op het gebied van veiligheid veel ingeboet. Dat was al te merken tijdens heel de opnameperiode, er zijn namelijk heel wat ongelukken gebeurd, zoals een timmerman die geëlektrocuteerd werd (met serieuze brandwonden als gevolg), een andere die ineens een schroevendraaier door zijn hand kreeg, een set die half weggeblazen werd door een storm, een stuntman die door het dak viel, en zo gaat het nog wel even door. Er zijn twee soorten kogels in de filmindustrie. Je hebt enerzijds de omhulsels zonder buskruit. Die worden gebruikt zodat je bij een revolver de kogel ziet zitten in de cilinder. Het is niet de bedoeling dat er mee geschoten wordt. Anderzijds heb je de losse flodders die voor veel rook zorgen als ze worden afgevuurd. Het probleem begon toen er geen omhulsels meer waren. Iemand van de set heeft dan maar zelf een leeg omhulsel in elkaar geknutseld. Blijkbaar is toen de tip van het omhulsel losgekomen en zo in de loop van de revolver terechtgekomen.

Er moest nog acht dagen gefilmd worden toen het incident met Brandon gebeurde. Het ging om een flashbackscène waarin Eric thuiskomt als Shelley wordt aangerand. Acteur Michael Massee (Funboy) moest hem neerschieten, wat blijkbaar ook niet in het script stond maar ter plekke was toegevoegd door regisseur Alex Proyas. De man die verantwoordelijk was voor de props stak losse flodders in de revolver zonder te controleren of de loop vrij was van obstructies. Toen de opname begon vuurde Massee en viel Lee op de grond, wat ook de bedoeling was. De regisseur riep “cut” maar Brandon bleef liggen. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en overleed daar twaalf uur later aan de gevolgen van een schotwond in de buikstreek. De losse flodder had kracht gegeven aan het stuk metaal dat in de loop zat. Dat zou bijna even effectief geweest zijn als een echte kogel.

Na het onderzoek van de politie is het incident geklasseerd als een ongeluk. Acteur Michael Massee is vervolgens een jaar gestopt met acteren. In een interview dat dateert uit 2005 (twaalf jaar na de opnames) gaf hij toe dat hij er nog steeds nachtmerries over heeft. Hij zei ook nog : "I don't think you ever get over something like that."

Het filmmateriaal met de beruchte scène is na het onderzoek vernietigd. Dus wat je ook leest op het internet, dit moment ga je echt nergens terugvinden. De film is met goedkeuring van de familie afgerond door gebruik te maken van CGI en stand-ins. Algemeen genomen mag je ervan uitgaan dat de scènes waarin je Erics gezicht niet te zien krijgt, die zonder Brandon Lee zijn. Na The Crow zijn de veiligheidsvoorschriften i.v.m. vuurwapens op de set verstrengd in Amerika. Uiteraard probeerden de studio’s het succes van de eerste film nog eens over te doen. De vervolgfilms komen echter niet in de schaduw van het origineel. The Crow: City Of Angels kon er nog door, maar zonder Brandon Lee kon de reeks niet meer op het niveau komen van het origineel. Ook de tv-serie in 1998 met Mark Dacascos als Eric Draven was niet echt een succes te noemen.

In de lente van 2015 zouden de opnames beginnen voor een reboot. Voor de rol van Eric Draven zijn al wat acteurs de revue gepasseerd. De laatste die aan The Crow werd gelinkt was Luke Evans, maar die zou ook onlangs hebben afgehaakt. James O’ Barr zou opnieuw betrokken zijn en de film zou veel meer de originele comic volgen. Of dit alles ons deze film kan doen vergeten is nog maar de vraag. Het feit dat er nog maar eens een andere regisseur is aangewezen en men moeilijk een hoofdrolspeler vindt, stemt niet echt hoopvol. Aan de andere kant zou het ook wel jammer zijn mocht The Crow-franchise, net als Brandon, nooit meer zijn potentieel kunnen tonen op het scherm. Misschien is het na meer dan twintig jaar wel tijd voor een frisse kijk. De tijd zal het uitwijzen.

BEELD EN GELUID
Het beeld krijgen we gepresenteerd in 1.85:1-formaat. De scherpte is verbeterd ten opzichte van de dvd, maar verwacht ook geen superscherpe beelden. Geregeld is er ruis, maar het is dan ook een zeer donkere film met bronmateriaal van meer dan twintig jaar oud. Waar we op de dvd nog mochten genieten van een Dolby Digital 5.1-track moeten we het hier doen met een, houd u vast, Dolby Surround 2.0. Van Blu-ray naar dvd zou altijd een vooruitgang moeten zijn, zowel qua beeld als qua geluid. Op zijn minst had men toch de moeite kunnen nemen om de 5.1-track van de dvd over te nemen. Deze track mist simpelweg voldoende body om de actiescènes te ondersteunen. Explosies, de soundtrack, achtervolgingsscènes, het stelt allemaal weinig voor. De appel wordt nog zuurder om door te bijten wetende dat de regio A-Blu-ray wel een DTS-HD Master Audio 5.1 heeft! Dank u wel Dutch FilmWorks.

EXTRA'S
Hier kan ik heel kort over zijn. Die zijn er niet. Zelfs geen menu. Triestig!

CONCLUSIE
Ik ben opgegroeid met The Crow en de film staat er nog steeds. Het is dan ook met pijn in het hart dat ik moet vaststellen dat de film veel meer verdient dan deze Blu-ray uitgave. Het weglaten van een deftig geluidstrack is onvergeeflijk. De triestheid van de film werd jammer genoeg doorgezet in de realiteit door de dood van Brandon Lee. Het is altijd jammer om acteurs te zien verdwijnen bij wie het potentieel zo duidelijk aanwezig is. Brandon is begraven naast zijn vader Bruce in Washington State's Lake View Cemetery, Seattle. Hij hield van poëzie en boeken. Op zijn grafsteen staat een tekst die afkomstig isuit Paul Bowles' boek The Sheltering Sky. Dit is een passage die hij ook gebruikte in zijn laatste interview. Als eerbetoon aan hem eindig ik dan ook mijn filmbespreking met deze tekst.

“Because we don't know when we will die, we get to think of life as an inexhaustible well. And yet everything happens only a certain number of times, and a very small number really. How many more times will you remember a certain afternoon of your childhood, an afternoon that is so deeply a part of your being that you can't even conceive of your life without it? Perhaps four, or five times more? Perhaps not even that. How many more times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty. And yet it all seems limitless...”