SERIE
Het eerste seizoen van Veep had wat moeite om de typisch Britse politieke humor van de makers te transponeren naar de Verenigde Staten, maar bevatte toch meer dan voldoende grappig materiaal om te hopen dat de serie op termijn kan uitgroeien tot een kwalitatief volwaardige Amerikaanse variant van The Thick Of It, de onvolprezen Britse reeks die eveneens door Armando Iannucci werd gecreëerd. Maar hoewel het tweede seizoen van Veep veel minder wisselvallig is dan het eerste, blijft de grote stap voorwaarts voorlopig uit. De castleden zijn goed op elkaar ingespeeld en de plots vinden een prima evenwicht tussen het banale en het belangrijke in de leefwereld van de vicepresident van de Verenigde Staten, maar naar momenten zoeken die je over de grond laten rollen van het lachen of die je cynisme naar nieuwe hoogte stuwen, doe je met een vergrootglas.

In de eerste aflevering treffen we Selina Meyer aan op hetzelfde punt waar we haar op het einde van het eerste seizoen achterlieten: in een stoel die slechts één stap verwijderd is van de machtigste job ter wereld, maar tegelijkertijd in een positie die haar amper zeggenschap geeft over het reilen en zeilen van de Amerikaanse politiek. Toch is er de hoop dat ze haar stempel zal kunnen drukken als 'veep', als ze in die episode een cruciale rol speelt in het bevrijden van enkele gijzelaars. Helaas is dat ook het begin van een lijdensweg, want de aanwezigheid van een spion onder de gijzelaars hangt als een zwaard van Damocles boven haar plaats in de historie, terwijl ook andere pogingen om zich als een daadkrachtige leider te tonen steevast met een sisser aflopen. Haar PR-team maakt dan ook overuren, zelfs al benutten de medewerkers die niet altijd even nuttig.

Om met het goede nieuws te beginnen: de ensemblecast van Veep behoort nog steeds tot de beste die momenteel op het kleine scherm te zien zijn. In dit tweede seizoen werden zelfs drie castleden genomineerd voor een prestigieuze Emmy: Julia Louis-Dreyfus (Selina Meyer), Tony Hale (haar personlijke assistent) en Anna Chlumsky (haar kabinetschef). De eerste twee wonnen ook effectief de prijs en dat kan je alleen maar volkomen terecht noemen. Julia Louis-Dreyfus grossiert al twee decennia in Emmys, maar met Selina Meyer heeft ze de rol van haar leven te pakken: de actrice vindt een perfect evenwicht tussen de naïeve drift naar erkenning en het politieke inzicht dat nodig is om te overleven in Washington D.C. En hoewel Tony Hale zelden echt op de voorgrond treedt, is hij steeds hilarisch in de achtergrond als het kruipende slaafje van de vicepresident, steeds paraat met de juiste pillen of zakdoekjes uit zijn uit de kluiten gewassen assistententas. Chlumsky had trouwens die Emmy ook wel verdiend als de PR-expert die niks anders moet doen dan de rommel van anderen opruimen. Maar de volledige cast verdient een pluim, of het nu gaat om de incompetente perschef (Matt Walsh), de niet op haar mondje gevallen secretaresse (Sufe Bradshaw) of POTUS-aanbidder en wandelende reus Jonah (Timothy Simons).

Maar hoe goed de acteurs en de personages die ze spelen ook zijn en hoe villijn de onelines zijn waarmee ze elkaar en de gehele politiek onderuit halen, de onstopbare stroom aan verwensingen die in The Thick of It aanwezig is en die de Britse reeks zo fantastisch maakt, blijft in Veep grotendeels afwezig. De verstorende, onvoorspelbare factor is dat ook. Kortom, iets wat in seizoen 1 nog niet zo opviel, doet dat in seizoen 2 des te meer: Veep heeft nood aan een personage met de kenmerken van spindoctor Malcolm Tucker. Zeker in dit tweede seizoen blijft de reeks namelijk een beetje te braaf en durven de makers de ergste excessen uit de coulissen van de politiek niet direct aansnijden, ondanks enkele verwijzingen naar heikele thema's uit de recente geschiedenis zoals de 'shutdown' van de overheid omdat het budget niet gestemd raakte.

Dat klinkt misschien iets te kritisch voor de reeks en dat is wellicht waar. Veep is nog steeds een van de betere komedies die je vandaag de dag op de Amerikaanse buis aantreft (en zonder meer de meest citeerbare). Maar als je ziet wie de makers achter de reeks zijn, dan weet je dat ze tot meer en beter in staat zijn en de dynamiek die ze in The Thick of It aan de dag legden, is er in Veep voorlopig nog niet uitgekomen. Een onverwachte onwikkeling in de laatste aflevering van dit tweede seizoen geeft echter goede hoop dat die dynamiek in het derde seizoen er iets beter uitkomt. En zelfs als dat niet het geval mocht zijn, dan nog kunnen we zonder twijfel genieten van een cast die zich volledig blijft smijten in z'n rol.

BEELD EN GELUID
Beeld en geluid liggen in de lijn van de kwaliteit van het eerste seizoen. Dat wil zeggen dat de beeldtransfer een uitstekende scherpte kan voorleggen, met contrasten waar weinig op aan te merken valt en een kleurenweergave die de schakeringen van de tinten natuurlijk naar het scherm vertaalt. De soundtrack bevat amper momenten van bombast waarin de 5.1-track een echte meerwaarde vormt, maar de dialogen zijn steeds helder en de mix (belangrijk voor een serie waarin nogal wat door elkaar gebabbeld wordt) is prima.

EXTRA'S
Waar we in seizoen 1 nog twaalf commentaartracks kregen voor acht afleveringen, houdt Veep het in seizoen twee op vier Audiocommentaren. Gelukkig blijft de kwaliteit van het audiospoor behouden dankzij een leuke dynamiek tussen cast- en crewleden. Onder de noemer Deleted Scenes vinden we bovendien maar liefst 40 minuten materiaal terug, verpreid over 84 korte scènes, die allemaal voortspuien uit de manier van werken van de makers, die improvaties aanmoedigt.

CONCLUSIE
Het tweede seizoen van Veep zet op het vlak van karakterontwikkeling en het vinden van een eigen identiteit zeker stappen voorwaarts ten opzichte van de eerste reeks, maar de perfecte formule hebben de makers - ondanks een cast om u tegen te zeggen - nog steeds niet beet. Beeld en geluid halen een uitstekend niveau op deze dvd en ook de bonussectie is kwalitatief hoogstaand.