Na de Matrix-films ging het met de carrière van de broers Wachowski steil de dieperik in. Larry liet zich ombouwen tot Lana, speciaal voor Speed Racer werden nieuwe synoniemen voor 'afschuwelijk' verzonnen, hun samenwerking met Tom Tykwer in Cloud Atlas liet het publiek vertwijfeld in het haar krabben en deze Jupiter Ascending werd dan ook zo'n beetje bekeken als de laatste kans voor de Wachowski's om zich te herpakken. Qua visuele stijl zit het met Jupiter Ascending wel snor, want nagenoeg élk shot (buiten de WC-pot) in deze film is met de computer opgetrokken. Uit The Matrix recycleerden de Wachowski's het idee dat de mens eigenlijk niet meer dan brandstof is voor de één of andere exotische entiteit die hem in de slavernij drukt; de filosofische beschouwingen worden echter compleet achterwege gelaten. Weliswaar is er een soort van parallel - eerder een morele zedenles - dat hetgeen Jupiter overkomt een soort van straf is omdat ze haar eicellen laat oogsten, want laat dat nu namelijk nét hetgene zijn wat de familie Abrasax met de mensheid zoekt uit te spoken. De echte geeks kunnen zich bovendien verlekkeren op een gastrolletje van culticoon Terry Gilliam als overwerkte bureaucraat. De Wachowski's lijden echter wat aan besluiteloosheid en weten zelf blijkbaar niet goed of ze van deze film een ernstig filosofisch werk moeten maken of een Star Wars-pastiche - de huwelijksceremonie lijkt op de toespraak van Queen Amidala in Episode I en het eindgevecht in de raffinaderij op Jupiter op de final showdown tussen Anakin en Obi-Wan in Episode III. Het eindresultaat is echter jammer genoeg een beetje een kruisbestuiving van David Lynch's Dune en Thuis. Maar dan met reptielachtige aliens.

 

Jupiter Ascending is daarom eigenlijk een weliswaar visueel boeiend actiespektakel met coole wapens, blitse straalaangedreven laarzen, vette ruimteschepen en griezelige aliens, maar met de hele achtergrondgeschiedenis van de Abrasax-familie of de geïmpliceerde dimensie van het intergalactische imperium daarachter wordt niets gedaan - na een blitse start verloopt de tweede act van de film ontieglijk traag, en pas tegen het einde aan komt er weer leven in de brouwerij. The Matrix had het voordeel een trilogie te zijn, zodat de achtergrondgeschiedenis beter kon verdeeld worden over drie films. De tanende reputatie van de Wachowski's alsook de productie-perikelen van deze film indachtig lijkt het er evenwel niet op dat de geldschieters bereid zijn om hun centjes te pompen in drie films en mag het al een wonder heten dat deze eerste film gefinancierd is geraakt. Tevens had de casting beter gekund; Mila Kunis is nóch overtuigend als ruimteprinses, nóch als WC-dame, de chemie met Channing Tatum is compleet afwezig en Eddie Redmayne mag dan al net een Oscar gewonnen hebben voor zijn vertolking van Stehpen Hawking in The Theory Of Everything, zijn rol als Balem Abrasax werkt eerder onbedoeld op de lachspieren. Enige pluspuntje is dat we eindelijk eens een film hebben waarin Sean Beans personage niet het loodje legt.

 

De Wachowski siblings (brothers is niet langer van toepassing) hebben weliswaar een mooie poging gedaan om een reeks dolle actiescènes op het scherm te toveren; zo is de confrontatie tussen Caine en de aliens in de fertiliteitskliniek zoals we van hen gewoon zijn zeer mooi gechoreografeerd. Bovendien kan je onmogelijk stellen dat Jupiter Ascending een vervelende film zou zijn. Evenwel wijt ik de fouten aan de enorm grote erop-of-eronder-druk waaronder de regisseurs stonden; als de financiële middelen ruimer waren geweest, dan hadden ze misschien een cut van een uur langer kunnen afleveren waarin de grootste gebreken zouden zijn gecamoufleerd, of zou het verhaal over twee of drie films kunnen verspreid geweest zijn, daarbij de vele lacunes in de plot opvullend. Laten we het een interessante mislukkig noemen.

 

BEELD EN GELUID
Een film die nagenoeg volledig uit computergegenereerde effecten bestaat kan niet makkelijk missen. Voeg daarbij Warners uitstekende reputatie toe en dit is alweer een voorbeeld van een optimale thuiscinemabeleving. Weliswaar steken de Wachowski's hun voorliefde voor colour grading en rare kleurfilters nooit onder stoelen of banken - de eerste Matrix-film hebben ze zo zelfs helemaal hertweakt - en ook hier zien de kleuren er hevig gesatureerd uit. Evenwel is het contrast erg hoog en storen de vele donkere scènes - een belangrijk deel van de film speelt zich in de ruimte af - niet echt. Af en toe wordt er een klein beetje overdreven: de rode kleur overheerst in de scènes die zich afspelen in de storm op Jupiter zodanig dat het pijn aan de ogen doet; evenwel ligt dit zeker niet aan de transfer. De details vloeien rijkelijk en de textuur doet soms even al het CGI-geweld vergeten. De disk kreeg een erg bombastisch klinkende Dolby Atmos-track mee die op niet compatibele installaties wordt gedownmixt naar Dolby TrueHD 7.1 - ook al niet slecht. Nagenoeg elke minuut ontploft er wel iets in de film, gaan er aliens aan het knokken of vliegt er een ruimteschip door een wormhole. De track gebruikt erg veel de surrounds en kent veel gevoel voor richting. Gooi daarbovenop de zware orchestrale uitspattingen van Michael Giacchino en de track voelt soms wat aan als een overvolle roomsoes. Dat de dialogen verstaanbaar blijven - afgezien dan van het feit dat Channing Tatum met zijn gage best dictielessen gaat volgen - mag een klein wonder heten.

 

EXTRA'S
Een zevental kleine documentaires sieren de bonussectie, waarin overigens zedig gezwegen wordt over de vele, vele productieproblemen die de film hebben geplaagd. In Jupiter Jones: Destiny Is Within Us (6:56) beschrijven de Wachowski's samen met Mila Kunis het personage van Jupiter en haar queeste. In Caine Wise: Interplanetary Warrior (5:18) is het de beurt aan haar tegenspeler Channing Tatum, die wellicht de fysiek meest uitdagende rol van de film heeft. The Wachowskis: Minds Over Matter (7:25) is één langgerekte lofzang op het talent van de twee regisseurs, hun visie en talent. Ondanks de felle promopraat zien we tussendoor een paar leuke achter-de-schermenbeelden. Worlds Within Worlds Within Worlds (9:36) belicht de verschillende interplanetaire rassen, hun thuisplaneten en hun leefwereld; zoals reeds eerder vermeld zit er onder het oppervlak van de film een rijke wereld die wat doet denken aan Luc Bessons The Fifth Element, maar spijtig genoeg niet goed genoeg uit de verf komt. In Jupiter Ascending: Genetically Spliced (10:25) hebben de Wachowski's het over het creëren van aliens en halfrassen, wat - met het oog op hun reeds bestaande palmares - zelfs voor de heer en mevrouw Wachowski grotendeels terra incognita is. Wat ze wél tot in de puntjes beheersen zijn groots gechoreografeerde vechtscènes; in Bullet Time Evolved (9:35) mogen ze zich nog eens terecht op de borst kloppen dat ze op dit gebied met recht en reden pioniers mogen genoemd worden. From Earth to Jupiter (And Everywhere In Between)(9:34) zoomt nog eens in om de rijk gevulde maar slecht uitgevoerde waaier aan buitenaards politieke stromingen die elkaar bekampen.

CONCLUSIE
Jupiter Ascending is zeker geen rotslechte film, maar de Wachowski's beginnen stilaan hun hand te overspelen en hebben dringend een nieuw succes nodig om hun cultstatus te bevestigen, en dàt zal met deze film helaas niet lukken. Toch een pluim voor Warner wat betreft de onberispelijke Blu-rayrelease.