De echte fans zullen het natuurlijk al een tijdje weten, maar sinds een tijdje brengt het Franse filmhuis Gaumont bijna elke maand Franse klassiekers uit z'n immense archief in gerestaureerde versie op Blu-ray uit. Een klein mirakel voor de fan van Franse films, want een paar jaar terug waren de meeste van deze films zo goed als onvindbaar en nu liggen ze gewoon te glinsteren in een editie om u tegen te zeggen. Ondertussen ligt er bij mij thuis al een torenhoge stapel van deze reeks, en de eerste die in de lader ligt is (puur toevallig) Le Téléphone Rose van Edouard Molinaro. Deze cineast die enkele keren met Jacques Brel heeft samengewerkt (Mon Oncle Benjamin en L'Emmerdeur), mag je zonder twijfel één van de grootmeesters van de Franse boulevardkomedies noemen, met als hoogtepunt (ten minste als je het in centen uitdrukt) de travestiekomedie Le Cage Aux Folles.
 

Le Téléphone Rose uit 1975 is een typische Molinaro-film, een prent die nauwelijks opvalt, maar door zijn charme niet weg te cijferen is uit het Franse filmgeheugen. Na het immense succes van Le Grand Blond Avec Une Chaussure Noire greep men alle kansen om de camera op de blote poep van Mireille Darc te richten. In deze film vertolkt de blondine de rol van de een luxehoer Christine, die de opdracht krijgt om fabriekseigenaar Benoît Castejac (Pierre Mondy) te verleiden. De industrieel beseft niet dat de mooie Christine in feite een meisje van plezier is. Men maakt hem wijs dat zij het nichtje van de kandidaat-overnemer is. Castejac is zo verliefd dat hij niet eens de contractvoorwaarden leest. Na één nacht komt natuurlijk de waarheid aan het licht. En wat nu? Hoe gaat de arme Benoït het aan zijn vrouw uitleggen dat hij de fabriek tegen flutvoorwaarden heeft verkocht? Alsof dat niet genoeg is, wil hij opnieuw contact krijgen met Christine.
 

Alles is typisch Frans aan deze komedie. Het scenario werd geschreven door Francis Veber (de man van de meeste Pierre Richard-films) en er is zoals gewoonlijk ook een vrolijk deuntje van componist Vladimir Cosma. Het verhaal is grappig, zonder dat het onnozel wordt en ook al zijn de grapjes bijzonder voorspelbaar, werken ze dertig jaar later toch nog steeds. Een meesterwerk is Le Téléphone Rose natuurlijk niet, maar wie dol is op Franse komedies moet deze release beslist in zijn collectie hebben!

Over het bonusmateriaal zijn we minder tevreden. Er is een trailer en een interview. Omdat Edouard Molinaro in 2013 overleed, ging men maar te rade bij regie-assistent Philippe Monnier voor een babbel van tien minuten. Deze vriendelijke man plaatst (zoals verwacht) iedereen op een voetstuk. Vooral Mireille Darc was naar verluidt een zegen om mee samen te werken omdat de blondine geen last had van kapsones. Lieve woordjes, maar voor de kijker nauwelijks interessant.

CONCLUSIE