FILM
125 jaar geleden overleed de Nederlandse schilder Vincent van Gogh in het Franse Auvers-sur-Oise (30 km ten noodoosten van Parijs) en omdat te herdenken, is de vierdelige tv-serie (1990) over de laatste tien jaar van zijn leven, opnieuw uitgebracht. Het verhaal begint op het moment dat de jonge Van Gogh zijn geboortedorp Zundert (Noord-Brabant) de rug toekeert en naar de Borinage verhuist. Op dat moment is hij eerder predikant dan schilder, want hij gaat er tussen de industriearbeiders wonen en brengt aan z’n jongere broer Theo verslag uit over hun harde levensvoorwaarden en de onveilige situatie in de steenkoolmijnen. Hij maakt er donkere en deprimerende tekeningen van wat hij om zich heen ziet: uitgebuite mensenmassa’s, troosteloze landschappen, armoede en een weerzinwekkende vervuiling. Nadien keert hij terug naar Nederland, naar Nuenen, waar z’n ouders ondertussen een nieuw onderdak hebben gevonden, en later naar het noordoosten, naar Nieuw-Amsterdam. Ondertussen heeft hij zich bekwaamd in de schilderkunst, wat hem uiteindelijk naar Antwerpen voert, waar hij zich inschrijft aan de Academie. Maar z’n verblijf is van korte duur, want z’n lelijke tekeningen en weinig realistische voorstellingen vallen niet in goede aarde bij het bestuur, en directeur Verlat (Julien Schoenaerts) is eerder onder de indruk van het Franse classicisme. Drie maanden later gaat hij naar Parijs op aandringen van zijn broer Theo, die er in een kunstgalerij werkt. Hij brengt Vincent in contact met tijdengenoten zoals Toulouse-Lautrec, Gauguin en Seurat, maar hij slaagt er niet in om diens doeken aan de man te brengen.

In Parijs wordt Van Goghs palet kleurrijker en lichter van toon, maar omdat z’n broer hem moet onderhouden, besluit hij om naar Zuid-Frankrijk te verhuizen, want het is er niet alleen goedkoper om te leven, het licht is er ook anders dan in het noorden en dat wil hij per se op doek vastleggen. Hij vindt een onderkomen in Arles, waar hij na verloop van tijd het gezelschap krijgt van Paul Gauguin (op aanbeveling van Theo). Maar beide mannen zijn uit heel ander hout gesneden; Gauguin voelt zich gekrenkt door de aanhoudende kritiek van Van Gogh op zijn schilderstijl, en hij gaat uiteindelijk z’n eigen weg. Met Van Goghs gezondheid gaat het ondertussen niet goed. Hij heeft last van zware migraine-aanvallen, praat volgens zijn omgeving vaak onzin en komt na de laatste confrontatie met Gauguin (waarbij hij z’n oor afsnijdt) in het ziekenhuis terecht en daarna in een gekkenhuis. Later keert hij terug naar Parijs, naar Auvers-sur-Oise, waar hij zich een kogel door de borst jaagt en twee dagen later overlijdt. Hij wordt op het plaatselijke kerkhof begraven.
 

Gedurende die hele periode verkocht Theo van Gogh niet één doek  of tekening van zijn oudere broer. Vincent leefde van het geld dat Theo hem regelmatig liet overmaken. Dat lijkt verrassend, maar de beide broers onderhielden een zeer levendige correspondentie en volgens Theo waren ze eigenlijk maar één persoon: hij de geest en Vincent het lichaam. Theo zou zijn broer trouwens nauwelijks zes maanden overleven. Volgens zijn echtgenote Jo ging hij eronderdoor van verdriet. En omdat zij haar man had beloofd om zich te bekommeren om het oeuvre van haar zwager, deed Jo van Gogh-Bonger er alles aan om de wereld voor het werk van Vincent van Gogh te interesseren. Het is wellicht ook haar verdienste dat hij uitgroeide tot één van de grootsten van de moderne schilderkunst.