FILM
Op z’n vierentwintigste gaat Jordan Belfort aan de slag bij de gehaaide beurshandelaar Mark Hanna die hem vertelt waar het in zijn branche eigenlijk allemaal om te doen is, namelijk geld verdienen voor jezelf en eventueel ook voor de beleggers, maar omdat de meesten toch maar gokkers zijn, komen ze op de tweede plaats. Als de Dow Jones op 19 oktober 1987 met een recordverlies afsluit (508 punten), is Jordan Belforts carrière voorbij.  Doch hij is er inmiddels de man niet naar om zich daarbij neer te leggen en dus klopt hij aan bij een obscuur en amateuristisch bedrijfje waar heel veel geld wordt verdiend aan de handel in waardeloze aandelen. Twee jaar later richt Jordan z’n eigen firma Stratton Oakmont op dat een al even perverse strategie hanteert: bekende en populaire aandelen aan de man brengen (Disney, IMB, …) en nadien dezelfde klanten waardeloze effecten aansmeren. Geen mens die daar intrapt, denk je dan, maar de geslepen Jordan Belfort weet met een tomeloze ambitie en perfecte verkooppraatjes hebzuchtige beleggers over de streep te trekken. In geen tijd groeit Stratton Oakmont uit tot een belangrijke speler, waarvan hoofdzakelijk hij en z’n mede-initiatiefnemer Doonie Azoff steenrijk worden.

Bijgevolg leidt Jordan Belfort het leven van een miljonair: grote auto’s, een aantrekkelijke maîtresse, feestjes, alcohol, uitspattingen en vooral steeds meer geld dat hij via een Zwitserse bank aan het oog van de Amerikaanse belastingdienst probeert te onttrekken. Het loopt allemaal van een leien dakje, tot zijn Zwitserse bankdirecteur van frauduleuze zaakjes wordt verdacht en opgepakt. Op advies van zijn advocaten besluit Jordan om zijn huid te redden door uit Stratton Oakmont te stappen, maar als hij de teleurgestelde gezichten van zijn medewerkers ziet – en ervan overtuigd dat hij machtig genoeg is – komt hij op dat voornemen terug. Een fatale beslissing, want uiteindelijk blijkt niemand boven de wet te staan…
 

Het werd Martin Scorsese niet in dank afgenomen dat hij het wereldje van aandelenhandelaren in z’n hemd zette door de betrokkenen als aasgieren en bedriegers, en hun klanten/slachtoffers als pure gokkers en al even grote geldwolven af te schilderen. In tijden van dalende aandelenkoersen en een internationale monetaire en economische crisis, zitten banken en beurzen niet op een dergelijke natrap te wachten. Maar eigenlijk doet Scorsese niet veel meer dan bevestigen wat heel veel mensen vermoeden, nl. dat er in de financiële wereld tuig rondloopt dat alleen aan het eigen gewin denkt en helemaal niet aan de schade die het eenvoudige werkende mensen met een beetje spaargeld toebrengt.
 

Ook als de geld- en aandelenhandel u maar matig interesseert, is The Wolf of Wall Street een wervelende avonturenfilm die u probleemloos 3 uur lang aan uw stoel ketent en dat komt helemaal op rekening van Leonardo DiCaprio en Johan Hill, die de sterren van de hemel spelen. Van het talent van DiCaprio hoeven we u wellicht niet meer te overtuigen. Hij speelt de rol van Jordan Belfort met hetzelfde gemak waarmee hij eerder in de huid van de eerste chef van het FBI (J. Edgar, 2011), de Amerikaanse tycoon Howard Hughes (The Aviator, 2004) en schrijver F. Scott Fitzgeralds hoofdpersonage Jay Gatsby (The Great Gatsby, 2013) kroop. In die laatste film stootte hij zowaar Robert Redford van zijn voetstuk, die dezelfde rol in 1974 voor zijn rekening nam. Interessant is ook de prestatie van komiek Jonah Hill als Belforts compagnon de route Doonie Azoff, een acteur die u zich misschien herinnert uit niet bijster goede films zoals 22 Jump Street (2014), Accepted (2006) en Superbad (2007), maar die nu eindelijk de kans krijgt om zich in een belangrijke film te bewijzen. Hill is niet moeders mooiste en wellicht ook niet de gedroomde acteur voor een regisseur, maar Martin Scorsese meet hem met Doonie Azoff een personage aan waarin hij z’n grappige natuur met net voldoende serieux weet te combineren. Jonah Hill zorgt voor de lichtvoetige toets, die deze niet altijd even luchtige film goed kan gebruiken.
 

Met een regisseur als Martin Scorsese aan het roer is het geen enkel probleem om een visuele parel af te leveren en dat is The Wolf of Wall Street dan ook, want gezien de onbeperkte financiële mogelijkheden van het hoofdpersonage, kan de regisseur Jordan Belfort in dure en exclusieve decors neerzetten die de film bij momenten vleugels geven, terwijl hij er zelfs in slaagt om een doodgewone kantoorscène visueel aantrekkelijk te maken. Jammer genoeg konden Scorseses inspanningen de Oscar-jury in 2014 niet overtuigen, want het beeldje voor beste regisseur ging naar Alfonso Cuáron (Gravity, 2013), terwijl ook Terence Winters scenario (op de autobiografie van Jordan Belfort) naast de prijzen greep. Eenzelfde lot was Leonardo DiCaprio en Jonah Hill beschoren, want zij moesten het afleggen tegen Matthew McConaughey en Jared Leto in Jean-Marc Vallées Dallas Buyers Club (2013).
 

Met The Wolf Of Wall Street bewijst Martin Scorsese dat hij tot de grote regisseurs van de hedendaagse filmgeschiedenis behoort, en opnieuw doet hij een beroep op Leonardo DiCaprio om z’n doel te bereiken: een gouden combinatie, zo blijkt.