FILM
Na de Conferentie van Berlijn op het einde van de 19de eeuw wordt Kongo verdeeld onder de Britten enerzijds en koning Leopold II van België anderzijds, die het gebied als zijn persoonlijk bezit bestuurt. Het land is echter virtueel failliet, en zijn afgezant, Léon Rom (Christoph Waltz), wordt erop uitgestuurd om de regio zo snel mogelijk te plunderen van zijn rijkdommen, voornamelijk edelstenen. Nadat zijn manschappen worden afgeslacht door inheemsen, doet hun leider, chef Mbonga (Djimon Hounsou), hem het aanlokkelijke voorstel om de diamanten aan hem te overhandigen in ruil voor Tarzan, de man die ooit zijn zoon heeft gedood toen die de apenkolonie bedreigde waarin de halfwilde vondeling is opgegroeid.

 

Tarzan (Alexander Skarsgård) woont intussen als John Clayton III, Lord Greystoke in Londen, samen met de ontdekkingsreizigster Jane Porter (Margot Robbie). De Britse eerste minister (Jim Broadbent) vraagt aan Lord Greystoke om op uitnodiging van Leopold II de havenstad Boma te bezoeken (niet te verwarren met de dubieuze worstenfabrikant), een verzoek dat Tarzan feestelijk naast zich neerlegt. De Amerikaanse diplomaat George Washington Williams (Samuel L. Jackson), veteraan van de Amerikaanse Burgeroorlog, die meent dat de Belgen de lokale bevolking tot slavernij hebben gedwongen, kan Tarzan echter van voornemen doen veranderen. Het ligt er echter vingerdik op dat Léon Rom van plan is om Tarzan in de val te lokken, en was Williams niet zo alert geweest, dan zou hij al snel in de klauwen van Rom terechtgekomen zijn. Rom weet echter Jane te gijzelen, en probeert Tarzan alsnog te vangen. De enige manier om Rom in te halen, dwingt echter Tarzan om door zijn geboorteland te reizen en opnieuw het pad te kruisen van de apenkolonie waar hij was opgegroeid.

 

Warner heeft zich na de kolossale flop Greystoke: The Legend Of Tarzan, Lord Of The Apes uit 1984 met de rijkgetalenteerde karakteracteur Christophe Lambert (ja, dit is nu sarcasme, beste mensen!) niet meer aan een verfilming van Tarzan gewaagd. Het oeuvre van Edgar Rice Burroughs, die zelf een dozijn sequels op zijn werk uit 1912 schreef, gevolgd door een schier oneindige reeks opvolgers die hetzelfde deden met goedkeuring van zijn nazaten (én hun bankrekening), is nochtans voldoende voor een langlopend feuilleton van te maken waartegen oneindig doorlopende reeksen als Star Trek klein bier zijn. De jeugd van tegenwoordig kent Tarzan waarschijnlijk alleen maar van de Disneyverfilming uit 1999, en alle crapquels die daar uit zijn gevolgd, alsook de CGI-remake uit 2013, zijn uitsluitend gebaseerd op pakweg de eerste paar hoofdstukken uit Burroughs' oorspronkelijke werk. Harry Potter-regisseur David Yates kreeg de niet benijdenswaardige taak om een reimagining van het verhaal uit te werken die wat meer op het oorspronkelijk werk van de auteur steunde, met liefst een hedendaagse boodschap over slavernij en uitbuiting in Afrika er doorheen gemengd.

Met übervampier Alexander Skarsgård (uit True Blood) en slutty Joker-copycat Margot Robbie (uit Suicide Squad) was de casting ambitieus, en met Christophe Waltz, die blijkbaar niets anders meer kan dan slechteriken spelen, werd gemikt op een groots opgezette herstart van de franchise. De alomtegenwoordige barnumcampagne kon echter niet verhinderen dat de film in de Verenigde Staten, ondanks de releasedatum op 4 juli, niet voldoende opbracht om de productiekosten terug te verdienen (wat maar gelukt is dankzij de overzeese inkomsten). Een vervolg op The Legend Of Tarzan zal er dus voorlopig niet inzitten, en het zou me niet verbazen als de Tarzan-kluis bij Warner alweer dertig jaar dichtblijft. Het ontstaansverhaal van Tarzan vertellen middels ingewikkelde flashbacks wringt het tempo de nek om, Waltz als schurk van dienst lijkt uit een stripverhaal te zijn weggelopen, en de karakterontwikkeling van nevenpersonages als dat van Djimon Hounsou is simpelweg té oppervlakkig om te overtuigen. Dat zou wellicht nog te vergeven zijn omdat - in vergelijking - naast elke Batman-biograaf als Christopher Nolan er ook een clown Tim Burton is, die dan weer de regels van de kunst verstaat als het gaat om een film campy te maken.
 

 

Deze Tarzan valt echter tussen twee stoelen in. De massieve spierbundels van Alexander Skarsgård en het bevallige lichaam van Margot Robbie, die doet vermoeden dat alle ontdekkingsreizigsters op het einde van de 19de eeuw fotomodellen waren, verzanden in het niets bij de knullige CGI-apen, die wellicht zouden passen in de verfilming van Reinhard Klooss, maar in mo-captijden als die van Dawn Of The Planet Of The Apes feitelijk niet om aan te zien zijn. Naast een moedige poging tot politiek herziene geschiedenis van het soort waarvoor een welbepaalde familie uit Brussel een gietijzeren emmer op het hoofd zet en er zo hard mogelijk met een pollepel tegen slaat, ontbreekt de mystiek die onlosmakelijk met Afrika verbonden is, volledig, en staat de film stijf van de anachronismen, met als Tarzans sidekick het straatwijze komische broertje van Nick Fury. Een Tarzan-film met halfgod Alexander Skarsgård in de titelrol is alleen al voldoende om volk naar de cinema te lokken, maar een icoon als Tarzan verdient meer dan deze vrijblijvende rollercoaster-zonder-ziel.

BEELD EN GELUID
Deze digitaal geschoten film baadt in de details en de fijne kleurpaletten in geel, grijs en sepia, maar de film is in postproductie gewoon overbewerkt, waardoor onder meer de apen er uitzien als uit een videospel. Beeldfouten of artefacts zijn compleet afwezig, maar de zweem van kunstmatigheid blijft. Ik heb de film in de bioscoop gezien, en de Blu-ray biedt een getrouwe weergave van het origineel. Of deze stijl u zint, moet u zelf uitmaken. Na Batman V. Superman: Dawn Of Justice is deze film opnieuw een bewijs dat de belofte van Warner om iets aan de minderwaardige geluidstracks te doen, loos is gebleken. U hebt keuze tussen een Engelse Dolby Atmos-track in (gecomprimeerde) Dolby Digital Plus 5.1, en een Franse Dolby Atmos-track in (ongecomprimeerde) Dolby TrueHD 7.1. Of dit een poging is om iedereen in de armen van de 4K-releases te drijven, weet ik niet (ik kan niet elk jaar een nieuwe speler en een nieuwe TV kopen...), te meer omdat dat voor Tarzan toch een upscale zou zijn (de film werd in 2K geschoten), maar als de komende dagen de Nederlandstalige fora weer overkoken in topics met als benaming Warner laat de Nederlanders weer in de steek, dan hebben de posters een punt. Het verschil in dynamiek tussen de twee tracks spat uit de luidsprekers, maar geef toe, u wil Skarsgård geen Frans horen spreken. Willen we anders samenleggen en de directie van Warner een atlas van de Benelux sturen?

EXTRA'S
Tarzan Reborn (15:10) biedt een toelichting van Yates en zijn collega's om de herwerking van Tarzan te verantwoorden. De drie Battles & Bare-Knuckle Brawlszijn drie nadere technische studies van vechtscènes uit de film: Tarzan vs. Akut (5:15), Boma Stampede (4:53) en Train Ambush (4:57). De romantiek tussen de twee hoofdrolspelers wordt toegelicht in Tarzan & Jane's Unfailing Love (6:01), en voor als u het nog niet opgevallen mocht zijn, Creating the Virtual Jungle (15:16) leert ons dat op een paar panoramische shots na de film vooral in een studio werd gedraaid. Voor een film die wordt geacht zich in Kongo af te spelen, zal de documentaire Gabon to the Big Screen (2:28) een beetje gek overkomen, en de connectie met de film is minimaal, buiten de gebruikelijke ophemeling. In een laatste filmpje Stop Ivory (1:30) pleiten Alexander Skarsgård en Margot Robbie voor het behoud van de Afrikaanse olifant. Mochten de dieren evenwel uitsterven, dan kan David Yates ze met gemak vervangen door levensechte (ha ha ha...) CGI-trucages.

CONCLUSIE
Ware het niet dat er toch tenminste drie A-acteurs zijn gecast (ik reken in dit geval Samuel Jackson niet mee, voor alle duidelijkheid), dan zou The Legend Of Tarzan geheel onder de radar verdwenen zijn. Mijn hoge verwachtingen werden alvast niet ingelost. De geluidstrack is de zoveelste flater op rij van Warner.