FILM
De éénogige jonge straatartiest Kubo (Art Parkinson) verdient zijn kost door met zijn shamisen, een driesnarig instrument, voorstellingen te geven waarbij zijn gevouwen origamipapiertjes tot leven komen en de verhalen uitbeelden die hij vertelt. Na elke voorstelling gaat hij terug naar huis, 'huis' zijnde een grot waar hij samen met zijn moeder (Charlize Theron) woont. Die heeft Kubo gewaarschuwd om nooit na zonsondergang naar huis terug te keren. Wanneer zoonlief tegen beter weten in tijdens een Obon-festival (het Japanse equivalent van Allerzielen) haar waarschuwing in de wind slaat, trekt hij ongewenst de aandacht van de Maankoning (Ralph Fiennes), de vader van zijn moeder, die zijn twee dochters (Rooney Mara) erop uitstuurt om Kubo te vangen; grootvader wil namelijk ook zijn tweede oog uitsteken, waardoor Kubo een deel van zijn vervloekte familie zou worden. Terwijl het dorp overweldigd wordt, spoort Kubo's moeder met haar laatste krachten haar zoon aan om de drie onderdelen van het magische harnas van Hanzo (Matthew McConaughey) te zoeken, het enige wapen waarmee de Maankoning verslagen kan worden. Op zijn queeste wordt Kubo vergezeld door Monkey en Beetle, respectievelijk een talisman in de vorm van een aapje en een wezen dat half mens, half kever is, twee souvenirs die door de kracht van de magie van Kubo's moeder levend zijn geworden. Terwijl Kubo op zijn tocht vordert, komt hij enkele onprettige verrassingen te weten over zijn ware afkomst...

 
Deze zweverige samenvatting zou doen vermoeden dat diegene die het scenario van Kubo And The Two Strings geschreven heeft, op dat moment te veel wierook geinhaleerd had. De film heeft inderdaad eventjes nodig om op tempo te komen, en het vrij ontastbare gegeven waarin de geestenwereld en die van de leken in elkaar overvloeien, roept herinneringen op aan Spirited Away van Studio Ghibli. Deze film is echter na Coraline, Paranorman en The Boxtrolls de vierde stop-motionfilm van de onvolprezen studio Laïka, die duidelijk mikt op animatiefilms voor de meerwaardezoeker, en regisseur Travis Knight heeft van de studiobazen carte blanche gekregen om alle conventies feestelijk aan zijn laars te lappen. Het kan als een afgezaagd cliché klinken, maar Kubo And The Two Strings is een film die je moet ondergaan, terwijl je je open moet stellen voor het vol symboliek geladen scenario. De Japanse setting helpt alvast goed om de kijker onder te dompelen in een meer oriëntaals gerichte manier van verhalen vertellen, en eens die drempel overwonnen is, kan je als kijker volop genieten van de weergaloze stop-motionanimatie die Laïka niet alleen zich doet onderscheiden van de vele, vele concurrerende studio's, maar ook nog eens film na film technisch nóg meer geperfectioneerd wordt. Eerder dan alles voor te kauwen, eindigt de film bovendien op een manier die nog de mogelijkheid tot meerdere interpretaties open laat. In het slechtste geval kan in zo'n geval de makers luiheid worden verweten, of zoals in Lost kwam dat gewoon omdat ze zelf hun eigen verhaal niet meer begrepen. Die van Kubo trappen gelukkig niet in die val.

Om toch nog een band met de westerse kijker te smeden, werd volop ingezet op een stemmencast waarin Matthew McConaughy na zijn chaotische doortocht als koala Buster Moon in Sing voor de tweede keer in 2016 een tekenfilmstem insprak, terwijl voor zijn tegenspeelster werd geopteerd voor Charlize Theron, wiens marktwaarde sowieso aan de hoge kant ligt. De stem van de kleine Kubo werd ingesproken door Art Parkinson, die in Game Of Thrones de kleinste telg van de familie Stark vertolkt. En als je een slechterik moet casten in een film voor jong volk, wat doe je dan als regisseur? Juist, je trekt een blik Ralph Fiennes open.

BEELD EN GELUID
Het ambachtelijke karakter van de stop-motionanimatie wordt in HD nog eens extra benadrukt: details op stoffen en huid, fijne schaduwen en bewuste oneffenheden in de kleurpaletten geven de film een ambachtelijk karakter maar overtuigen over de hele lijn. De zwarttinten zijn zeer diep en alhoewel het gebrek aan vloeiendheid van de bewegingen duidelijk wijst op het gebruik van stop-motion, wordt die techniek in elke film van Laïka opnieuw een stukje meer op punt gesteld. De film is ook ernstiger van toon dan pakweg Shaun The Sheep van Aardman, waar dergelijke cartoonachtige horten en stoten beter bij de inhoud passen. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track wordt ten volle benut om een rijkversierd geluidsbehang aan de muren te kleven: golven op de oceaan, griezelige stilte als Kubo en zijn twee kompanen een grot binnendringen waar een monster huist, de fijne, half gevormde klanken van Kubo's instrument... kortom, een zeer volle track.

EXTRA'S
Belangrijkst stukje bonusmateriaal is een audiocommentaartrack ingesproken door regisseur Travis Knight, die zowel vormelijke als inhoudelijke aspecten van de film op een inzichtvolle manier bespreekt. De zesdelige documentaire Kubo's Journey gaat in op enkele details van de productie. Na een inleiding door regisseur Travis Knight (0:56) worden in Japanese Inspiration (6:04) de diverse oosterse invloeden in de film opgelijst, zowel qua vormgeving als qua verhaalthematiek. In Mythological Monsters (9:25) worden we wegwijs gemaakt in de animatie van drie van de voornaamste gevaarlijke schepsels die Kubo op zijn queeste ontmoet. Braving the Elements (4:35) verklaart hoe de animatoren één van de grootste uitdagingen voor een stop-motionfilm, namelijk het realistisch creëren van water - een significant deel van de film speelt zich namelijk in, op en onder de zee af. The Redemptive and Healing Power of Music (5:55) toont ons hoe de lijn werd doorgetrokken, en ook filmscore van Dario Marianelli een huwelijk is tussen Westerse en Japanse invloeden. In de Epiloog (2:11) mag Travis Knight nog twee minuten reclame maken voor zijn eigen film.

Twee featurettes die om de één of andere reden die me niet helemaal duidelijk is, afgesplitst zijn van de voorgaande passus, zijn Corners of the Earth (3:12) waarin de diverse locaties van Kubo's reis onder de lopen worden genomen, en The Myth of Kubo (2:33), waarin de onderliggende thematiek wordt besproken. Een beetje eenvormigheid was hier wel op zijn plaats geweest. Bij opstarten moet u zich nog door een paar cross-promotionele trailers wurmen.

CONCLUSIE
Kubo And The Two Strings is zeker geen spek voor ieders bek, en als uw kinderen niets anders gewoon zijn dan Disney en Dreamworks, dan zal u ze met de avonturen van dit Japanse jongetje maar matig kunnen boeien. Voor wie een animatiefilm nét iets meer mag zijn dan Scrat die klappen op zijn hoofd krijgt, en voor tekenfilmliefhebbers die graag van hun sokken geblazen worden door animatietechnieken waarin de grenzen van de ambachtelijkheid worden afgetast, is Kubo een must see. Enige substantiële kritiek is dat voor een film die buiten de lijntjes van de klassieke animatiepaden kleurt, de bonussectie blijkbaar aan de vermageringspillen zit.