De terugkeer naar Wessex wordt een succes, mede door de bemiddeling van Athelstan, de voormalige monnik uit Lindisfarne die sinds vele jaren als persoonlijke adviseur van Ragnar optreedt. Lagertha besluit om de Vikingnederzetting persoonlijk te leiden tot na de volgende winter, maar eerst lossen de Vikings voor koning Ecbert een hachelijk probleempje op, nl. de strijd om de macht in het naburige koninkrijk Mercia. Floki, de schepenbouwer maar ook een beetje het duiveltje in Ragnars oor, is sceptisch over de gang van zaken: waarom vechten Vikings andermans oorlog uit die geen direct voordeel oplevert? Waarom doet Ragnar een beroep op Athelstan die hem vergiftigt met z’n verhalen over de christelijke god? Waarom zou men koning Ecbert op zijn woord geloven i.v.m. de veiligheid van de kolonisten?
Misschien had Ragnar Lothbrok naar het duiveltje in z’n oor moeten luisteren, want dat krijgt gelijk betreffende het lot van de Vikingkolonisten in Wessex: ze worden uitgemoord. Een tegenslag voor Ragnar, maar een aanmoediging om de nederzettingenpolitiek anders aan te pakken. Tegelijk maakt hij al plannen voor nieuwe avonturen, want uit de verhalen van Athelstan en een oude reiziger leert Ragnar dat Parijs een geschikt doelwit voor een strooptocht zou kunnen zijn…
Ook in dit derde seizoen slaagt bedenker Michael Hirst er moeiteloos in om de kijker aan het tv-scherm te kluisteren. De aandacht verschuift van de strooptochten naar het privéleven van de hoofdfiguren, waarbij de verwijdering tussen Ragnar en zijn vrouw Aslaug de meest opvallende is. De aandacht gaat in dit seizoen voor een stuk naar de nederzetting en de schermutselingen in Wessex, en je krijgt de indruk dat ze voor Ragnar, Floki en Rollo een welkome afleiding zijn waardoor ze voor een tijdje kunnen ontsnappen aan hun vrouw en kinderen. Ragnar schijnt het vooral moeilijk te hebben met het feit dat z’n vierde zoon Ivar (de derde bij Aslaug) gehandicapt is aan de beentjes, bij de Vikingen reden genoeg om het kind te laten sterven door het in het bos achter te laten; Floki heeft de onverwachte komst van z’n eerste kind slecht verwerkt en schijnt behoefte te hebben aan een zekere afstand om tot zichzelf te komen, terwijl Rollo – voor altijd verliefd op Lagertha – er niet in is geslaagd om met Siggy – de echtgenote van graaf Haraldson uit serie 1 – een fatsoenlijke relatie op te bouwen. Rollo heeft het moeilijk met het feit dat hij de oudere broer is van de boerenzoon die ondertussen graaf en vervolgens koning is geworden. Niet seks is zijn remedie, maar alcohol, en die richt hem geleidelijk aan te gronde.
Ondanks een paar zeer sterke personages (Floki, Ethelstan, Lagertha, Rollo, Aslaug en Bjorn) kijk je vooral naar Vikings voor Ragnar Lothbrok, op een unieke manier gestalte gegeven door Travis Fimmel, die zich ondertussen helemaal thuis voelt in de huid van het personage dat sinds seizoen 1 voortdurend is gegroeid, niet alleen qua status, maar ook qua karakter, want sinds Ragnar koning van de Denen is geworden, is hij minder aanwezig tussen zijn troepen, terwijl hij zelfs zijn familie en z’n entourage vaak van achter een houten scherm bespiedt. De krijger is voor een stuk denker geworden, en dat heeft te maken met de aanwezigheid van de christelijke monnik Athelstan die Ragnar op een andere manier naar de wereld heeft leren kijken, niet meer vanuit het standpunt van een stroper, maar vanuit het standpunt van een heerser, en die is veel meer met politiek bezig, alhoewel Ragnar beseft dat de plundertochten essentieel zijn om de samenhorigheid van de stam en de coalitiepartners te garanderen. Anderzijds lijken titels en aanzien niet veel te betekenen voor Ragnar Lothbrok. In zijn ziel is hij een eenvoudige boer gebleven, de man die begaan is met het lot van zijn familie en het welzijn van zijn stam. Een vredig bestaan en voldoende vruchtbare grond om de groeide bevolking te voeden, lijken na drie seizoenen nog altijd tot zijn prioriteiten te behoren.
Ragnars grootste probleem is Floki, want die is tegen zijn vriendschap met Athelstan én hij verdenkt er Ragnar van om onder diens invloed naar het christelijk geloof te neigen. Floki is gevaarlijk en onberekenbaar en te laat beseft Ragnar welke schade hij kan aanrichten. Desondanks geeft hij Floki de leiding inzake de aanval op Parijs, een project waarvan een goed hoofdman beseft dat het onuitvoerbaar is en dat gedoemd is om te mislukken. De Vikings likken hun wonden, maar Floki voelt zich uiteraard verantwoordelijk voor het débacle. Voor de eerste keer ervaart hij wat het betekent om onschuldige mensen de dood in te jagen. Maar Ragnar is duidelijk niet rouwig over de gang van zaken…
Het production design is eerder eenvoudig in deze serie, want dat is de leefwereld van de Vikings nu eenmaal ook. Het zijn boeren die in de winter op strooptocht gaan. Ze leven in ruime hutten, maar de levensvoorwaarden zijn primitief, in elk geval nog een flink stuk primitiever dan bv. in Wessex, waar het hof al min of meer lijkt op wat we ons voorstellen van vroegmiddeleeuwse hoven omstreeks 850 n. Ch. Parijs is op dat moment al een echte stad met stenen gebouwen, kerken en een hoge stenen wal, voorzien van kantelen, een slotgracht, een ophaalbrug en versterkte poorten. Er wonen duizenden mensen, er zijn handelszaken en markten, maar wat belangrijker is: de koning van Pays de France (de oude naam van Île-de-France) heeft rekening gehouden met invallen van de Vikings (ze waren al eerder op strooptocht in Frankenland) en Parijs afdoende laten versterken, in tegenstelling tot zijn Vlaamse vazal in Gent die de goede raad in de wind sloeg en daar de gevlogen van zal dragen. De slag om Parijs is zonder meer één van de hoofdmomenten uit dit derde seizoen. Uiteraard zijn de scènes grotendeels met digitale middelen gecreëerd, maar het resultaat is verbluffend en visueel verrassend. Volgens historische documenten had legerleider Graaf Odo niet meer dan 200 soldaten ter beschikking om Parijs te verdedigen, desondanks wist hij de Vikingovermacht van naar schatting 3000 man en 100 schepen terug te dringen en dat ondanks het feit dat de vijand op twee fronten de aanval inzette: via de Seine met boten en klimtorens o.l.v. Floki, en via de oever in de richting van de versterkte ophaalbrug o.l.v. Lagertha. Eén van de problemen was het feit dat de Vikingen nog nooit eerder met bastion zoals Parijs waren geconfronteerd.
Bedenker Michael Hirst offert in seizoen 3 een aantal hoofdpersonages op. Dat is moedig, maar ook riskant, want als kijker ga je je gemakkelijk aan sommige personages hechten en ze als onmisbaar ervaren; anderzijds hebben de makers geen keuze, want ondertussen is het verhaal een flink aantal jaartjes opgeschoten en bereikt Bjorn, de oudste zoon van Ragnar, de leeftijd waarop hij zich als Viking mag bewijzen: als Bjorn Ironside zal hij de verwezenlijkingen van zijn vader trouwens in de schaduw stellen, net wat Ragnar altijd heeft gevreesd toen hijzelf jong en ambitieus was. Maar dat is materiaal voor later, want voorlopig zit koning Ragnar nog stevig in het zadel.
Op disk 3 staan vier Verwijderde en/of Verlengde Scènes, een Audiocommentaar van bedenker Michael Hirst & Linus Roache bij één van de laatste afleveringen van de serie, gevolgd door het tweede deel van Althestan Dagboek, waarin o.a. onderwerpen zoals dood, liefde en keuze aan bod komen. In de documentaire Heavy is the Head: De Politiek van Koning Ragnar komt de houding van het hoofdpersonage ten opzichte van zijn entourage aan bod. Veruit de interessantste bijdrage is de documentaire A City Under Siege: Maken & Aanvallen van Parijs, waarin het hele productieproces van deze indrukwekkende scène uit de doeken wordt gedaan.
