FILM
Leerkracht James Leeds (William Hurt) wordt dankzij zijn waslijst aanbevelingen, aangesteld als spraakleraar op een speciale school voor dove kinderen. In de cafetaria botst hij op de voormalige studente Sarah (Marlee Matlin), die onder meer de ramen lapt en de vloeren schrobt. Leeds wordt ondanks hun ietwat ruwe ontmoeting, verliefd op haar, en geraakt zelfs seksueel geobsedeerd door haar. Aanvankelijk loopt de relatie goed, maar elke keer wanneer Leeds te kennen geeft dat hij Sarah te goed vindt om toiletten te kuisen, en haar probeert aan te praten dat ze sociaal hogerop zou kunnen komen, mits ze de moeite wil doen om zijn lessen te volgen en te leren spreken, knapt er iets bij Sarah. Leeds' collega's kijken maar meewarig toe hoe hij zich in de meest onmogelijke bochten kronkelt voor zijn geliefde. En ook Sarah's relatie met haar moeder is niet wat je noemt voorbeeldig, want de twee hebben al jaren geen contact meer, behalve dan verschillende vormen van kletterende ruzie. Leeds meent om de grote verzoener te moeten spelen, maar één en ander verloopt niet zoals gepland.

De op het gelijknamige toneelstuk gebaseerde film Children Of A Lesser God was in 1987 genomineerd voor vijf Oscars, waaronder beste film, en uitgerekend alleen Marlee Matlin mocht een beeldje mee naar huis nemen. Wat nog maar eens bewijst dat de jury hiermee eerder met het hart dan met het verstand heeft rekening gehouden, en haar eerder uit medelijden dan uit overtuiging heeft onderscheiden. Wat natuurlijk de verkeerde manier is voor een film om op te vallen, want Children Of A Lesser God is niet alleen een kleffe, ongestructureerde film, Marlee Matlins vertolking in deze film is volledig ondermaats; ze staat op en neer te huppelen alsof ze op amfetamines zit, en - en da's natuurlijk erger - kan in haar rol niet het minste sympathie voor haar karakter naar voor brengen. Uiteraard beperkt haar handicap - Matlin is écht doof, omwille van rodehond toen ze anderhalf jaar was - haar spectrum aan acteermogelijkheden, maar het feit dat ze daarna in het drijfzand van de B-filmindustrie is terecht gekomen, laat vermoeden dat haar onderscheiding niet helemaal voor de correcte redenen was. De film stijgt ook nergens boven de collectie standaard-cliché's uit over leraar-films. Eén voorbeeldje: de "onconventionele lesmethoden" van Leeds bestaan uit doven laten luisteren naar platen, opdat ze de trillingen van het ritme meekrijgen. Nu, het is algemeen geweten dat slechthorenden middels trillingen inderdaad muziek kunnen horen, dus om daar dan onmiddellijk een 'onconventionele lesmethode" van te maken? Robin Williams die op een bank staat, of Richard Dreyfuss die een fanfare in elkaar bokst, ja, en alhoewel we het grootste respect hebben voor de acteur William Hurt, speelt hij in deze film alsof hij een lading zand in zijn broek heeft zitten. Maar de grootste handicap is dat het met het scenario na twee uur nog werkelijk nergens naar toe is gegaan, wat het gevaar uitsluit dat we de pointe verklappen, want er is er helemaal geen. Regisseur Randa Haines heeft er een beroerd potje van heeft gemaakt, zonder structuur, visie of zelfs maar de capaciteit om de kijker nog maar een klein beetje bij de zaak te houden. Ze geraakt niet verder dan enkele simplistische slogans, genre Bond Zonder Naam, en in plaats van de misverstanden die over gehoorgestoorden bestaan uit te klaren, werkt ze die met deze prent eerder nog wat in de hand. Ook zij is na deze film in de obscuriteit verdwenen, en mag daar voor ons part voorlopig blijven.

BEELD EN GELUID
Deze iets oudere film werd, zoals het grootste deel van de back-catalogus van Paramount, teruggebracht van een 1.85:1 naar een 1.78:1-formaat. Niet zo heel erg, maar met de originele beeldband was het pover gesteld. Er zitten erg veel artefacts in, veel ruis, afgewassen kleuren, waardoor het geheel echt somber overkomt. De print is bovendien niet ten volle vrij van beschadigingen. Ook van de mono-track, waarbij het geluid niet door de centerspeaker komt, maar op identieke wijze door de twee zijspeakers, worden we niet wild, alhoewel het artificieel upgraden van een oudere geluidstrack voor ons nooit een must is. De (synthesizer)muziek klinkt echter meer dan eens ernstig off-key, en balans tussen de doffe dialogen en de schel klinkende muziek is nauwelijks te vinden.

EXTRA'S
We vinden enkel een bioscooptrailer terug.

CONCLUSIE
Ai ai ai. Children Of A Lesser God vinden we ondanks zijn palmares géén goede film, en ondersteunt grotendeels de stereotypering rond gehandicapten, wat déze film nu juist niet zou mogen doen. De technische transfer is vrij zwak, en dan drukken we ons nog voorzichtig uit. Combineer dat met het virtueel afwezig zijn van extra's, en dan weet je dat de (veel te hoge) aanschafprijs niet in verhouding staat tot de kwaliteit. Misschien toch maar beter eens eerst huren is de boodschap.