SERIE
Binnen een dikke twee weken zal het precies zeven jaar geleden zijn dat de Sudden Departure plaats heeft gevonden, waarbij twee procent van de wereldbevolking van het éne op het andere ogenblik verdwenen is, in spreekwoordelijke rook opgegaan. Omdat zeven in tal van heilige boeken beschouwd wordt als een heilig getal, lopen de spanningen met diverse religieuze nut jobs uit de hand. Het epicentrum van het onheil bevindt zich in Jarden, Texas, het enige stadje ter wereld waarin zeven jaar geleden niémand is verdwenen, want iedereen meent dat áls er iets op de zevende verjaardag zal gebeuren, het in Jarden te doen zal zijn. Politiecommissaris Kevin Garvey (Justin Theroux) moet de bedevaarders in goede banen leiden, maar na de evenementen in het tweede seizoen, waarin Kevin verdronk en een parallelle wereld betrad, en vervolgens kon terugkeren naar de levenden, beschouwt de broer van zijn vriendin, eerwaarde Matt Jamison (Christopher Eccleston), hem als een heilige, en is bezig een nieuw evangelie neer te pennen waarin het onfortuinlijk wedervaren van Kevin te boek is gesteld. Laten we het erop houden dat Kevin niet onverdeeld gelukkig is met de aandacht die hem te beurt valt, en zijn grootste verlangen is om het boek op de barbecue te laten eindigen. Toch is er iets wat hem daarvan weerhoudt.

 

Er is veel veranderd op die jaren: het laatste restje van het Guilty Remnant, de in het wit geklede sekteleden die de dagen vullen met zwijgen en sigaretten roken om de mensen een schuldcomplex aan te praten, zijn met een aanval van een drone van de wereld gevaagd nadat ze zich verschanst hadden in het poortgebouw van Jarden. De officiële lezing is dat ze zijn overleden aan een noodlottige combinatie van hun sigaretten enerzijds en een onfortuinlijk gaslek anderzijds. Kevin en zijn vriendin Nora (Carrie Coon) zijn hun adoptiefbaby kwijtgespeeld nadat de natuurlijke moeder haar kind weer heeft opgeëist. Kevins ex Laurie (Amy Brenneman) is intussen getrouwd met hun buurman John Murphy (Kevin Carroll), die zich laat betalen door goedgelovige snullen als medium, terwijl hij met een oortje door Laurie persoonlijke details van zijn 'slachtoffers' wordt ingefluisterd die Laurie op Facebook gaat opzoeken. John rouwt nog altijd om zijn dochter Evangeline (Jasmin Savoy Brown), die bij de aanval van de drone is omgekomen, en hij hoopt dat Kevin zijn verdrinkingstrucje nog eens wil overdoen, hopende dat Evangeline zich in de parallelle wereld bevindt.

Het is echter Nora die een stap dichter bij het ontrafelen van het mysterie komt. Ze wordt benaderd door twee fysici, de Nederlandse dr. Eden (Katja Herbers) en de Russische dr. Bekker (Victoria Haralabidou), die beweren dat ze een machine hebben ontworpen waarmee ze mensen de uitverkorenen achterna kunnen sturen. Uiteraard is hun bemiddeling niet gratis, en Nora vermoedt dat ze met bedriegers te maken heeft die hun slachtoffers uitschudden of zelfs vermoorden. De ellenlange waslijst van getuigenvideo's met daarop mensen die vastberaden in de machine stappen en geenszins getikt lijken, doet haar echter twijfelen, en het verlangen om na zeven jaar haar man en haar kinderen terug te zien, begint aan haar te knagen. De machine staat opgesteld in Melbourne, Australië, en wanneer ze naar de andere kant van de wereld reist, reist Kevin met haar mee.

 

In Australië komt het echter tot een kletterende ruzie tussen het paar. Kevin trekt bij Nora weg, en ontmoet in Australië zijn vader (Scott Glenn), die meent dat er op de zevende verjaardag van de Sudden Departure een zondvloed de wereld zal overspoelen. Matt, Laurie, John en zijn zoon Michael (Jovan Adepo) zijn er echter van overtuigd dat het cruciaal is dat Kevin op de zevende verjaardag in Jarden is, en ze reizen het paar achterna om Kevin terug te halen. Op dat moment pleegt een Franse eindevandewereldfetisjist die op een nucleaire onderzeeër werkt, een aanslag, en er gaat een kernwapen af in de Stille Oceaan, waardoor het vliegverkeer boven het zuidelijk halfrond compleet geblokkeerd zit. Nora is intussen toch overtuigd om in de machine te stappen...

In plaats van zoals Lost - nog een geesteskindje van Damon Lindelöf - de zaak nodeloos te rekken, eindigt The Leftovers in schoonheid. Alhoewel: de meeste trucjes die gebruikt worden om deze hypersurrealistische trein op de rails te houden, hebben we in de vorige twee seizoenen al eens de revue zien passeren, en onder meer een reis van Kevin naar een parallelle wereld of een religieuze ervaring die Matt opdoet in wat ontegensprekelijk de grappigste aflevering van dit seizoen is - It's A Matt, Matt, Matt, Matt World, waarin de priester op een ferryboot ongewild deelneemt aan één van de vettigste bacchanalen uit de recente filmgeschiedenis - het blijft leuk om zien, maar er bekruipt ons soms een déjà-vugevoel. U weze op voorhand alvast gewaarschuwd dat The Leftovers géén spek voor ieders bek is, en de reeks stijf staat van de symboliek; u moet er dan ook narratiefgewijs de helft bij verzinnen. Ook nu weer wordt de actie ondersteund door een bizarre soundtrack - de twee voorvermelde fysici houden zich in één aflevering bezig om in een verlaten pakhuis op een vleugelpiano Take On Me van A-Ha te spelen, terwijl ze daarbij de éne Aha-Erlebnis (heeft u hem?) na de andere krijgen, om maar iets te noemen.

 

Maar de vraag die u waarschijnlijk zal bezighouden, en die niet zo evident is bij reeksen waar Lindelöf de pen mee vasthoudt: worden alle mysteries opgelost? Ja en nee. Bij de laatste aflevering krijgen we eindelijk wel te weten wat er precies met de twee procent van de wereldbevolking is gebeurd, maar naar het waarom is vooralsnog gissen. Wel krijgt de georganiseerde religie een flinke veeg uit de pan, en wordt er in de actualiteit onder meer gezinspeeld op de explosieve internationale politieke scène waarin nog net niet wordt verteld dat er een orang-oetan in het Witte Huis zit. Op het einde van de rit blijkt het hele verhaal dan eigenlijk te focussen op de stormachtige relatie tussen Kevin en Nora; de eindscène, waarin de beiden oud zijn geworden en terugblikken op wat er in die stormachtige periode van de Sudden Departure gebeurd is, biedt in zekere zin afsluiting, maar toch ook weer niet helemaal. Deze acht (en dus geen tien) afleveringen duren samen 478 minuten. Met nog eens na te kaarten met uw kijkgenoten wat er precies gebeurd is en wat niet, bent u gegarandeerd nog eens dezelfde tijd zoet.

Het staat echter buiten kijf dat The Leftovers veeleisende kijkers die wel eens wat anders willen dan voorgekauwde kost, op hun wenken zal bedienen.

 

BEELD EN GELUID
The Leftovers 3 is even mooi gedetailleerd en fijn van beeld als de vorige seizoenen, alhoewel naar mijn smaak wat grainy en donker qua sfeer. De mooie natuurshots van de Australische outback maken echter veel goed. De balans tussen dialoog en muziek is ten opzichte van het vorige seizoen hersteld, en daar word ik dan weer wél vrolijk van.

EXTRA'S
Ook dit derde seizoen moet het zonder bonusmateriaal stellen. Misschien kan u zelf een praatgroepje in het leven roepen.

CONCLUSIE
The Leftovers vormt met dit derde seizoen een mooi, afgerond geheel, en als Lindelöf zich aan zijn belofte houdt, komt er ook geen vierde seizoen meer. De kwaliteit van de reeks blijft hoog, maar zeker na het tweede seizoen is het nieuwe er een beetje af.