FILM
Geheimagent Rock Slag (Paul Frees), die als twee druppels water op Fred Flintstone (Alan Reed) lijkt, wordt achtervolgd door twee niet al te snuggere gangsters, Ali (Don Messick) en Bobo (Paul Frees), die hem in opdracht van de supermisdadiger de Green Goose (Paul Frees) moeten liquideren. Rock Slag weet nog ternauwernood het stadje Bedrock te bereiken, maar is niet langer in staat om zijn opdracht te vervullen, namelijk een vertrouwelinge van de Green Goose, dubbelspionne Tanya Malichite (June Foray) te overtuigen haar baas over te dragen aan de autoriteiten. Net op het moment dat Rock Slag in behandeling is in het ziekenhuis, brengt Barney (Mel Blanc) Fred binnen, die een klap op zijn hersens heeft gehad - niet dat er veel te schudden valt, maar soit. Bij de baas van Slag, Chief Boulder (Harvey Korman) valt onmiddellijk de gelijkenis op tussen de twee, en hij kan Fred overtuigen om de plaats van de meesterspion in te nemen. Er is één catch en dat is dat niemand mag weten dat hij in feite invalt voor een spion, en vooral Wilma (Jean Vander Pyl) niet. Die is dan ook verbaasd dat Fred plots de kampeertrip afzegt en de families Flintstone en Rubble trakteert op een reisje naar Parijs in het werelddeel Eurock, om vervolgens door te reizen naar Rome. De klus is minder simpel dan ze lijkt, want de Green Goose heeft een intercontinentale raket (in de prehistorie! je moet het maar kunnen!) ontworpen waarmee hij chaos en vernieling wil zaaien. Een ander probleem is dat Rock Slag een vrouwenmagneet is, en diverse dames vallen voor de charmes van Fred, ik bedoel, Rock, tot grote ergernis van Wilma.

 

     

Wat niet veel mensen weten is dat na het zesde seizoen van de populaire animatiereeks The Flintstones er nog een hele reeks direct to tv-sequels zijn gevolgd; zowat om de tien jaar duiken de Flintstones nog eens op in een minireeks, een op zichzelf staand verhaal of een kerstspecial. The Man Called Flintstone was de eerste in het rijtje, en verscheen al in 1966, hetzelfde jaar als waarin de reguliere reeks ermee ophield. De film werd zowaar in de bioscopen uitgebracht, en was daarmee de tweede avondvullende tekenfilm van de Hanna-Barbera-studio's na Hey There, It's Yogi Bear! twee jaar daarvoor. De titel van de film was oorspronkelijk That Man Flintstone, een persiflage op de James Coburn-film Our Man Flint van Daniel Mann, zeg maar de James Bond van de Aldi. Naast de klassieke familiale strubbelingen die eigen zijn aan de Flintstones-reeks, inclusief Freds boertige gedrag naar zijn vrouw Wilma toe en zijn irritant gedrag naar zijn buurman Barney, is The Man Called Flintstone in de eerste plaats een duidelijke James Bond-pastiche. Veel van de plotelementen kwamen in de reeks al voor, zoals Freds verwisseling met een dubbelganger en Fred als interim-spion.

 

     

De film valt nog het best te vergelijken met een extra lange aflevering van de fameuze reeks, zij het dat de plot regelmatig wordt onderbroken voor gezongen nummers - die overigens, in tegenstelling tot de rest van de film, niet in het Engels ondertiteld zijn. We begrijpen dat het typisch voor die tijd was, en de visuals vooral een excuus waren om met wat goedkope animatie de film te rekken, maar nogal wat van de songs nemen het tempo uit de film. Wel dient opgemerkt te worden dat de zangstem van Fred Flintstone in de nummers verzorgd werd door Henry Corden, de man die in latere films de rol van Fred zou overnemen van de in 1977 overleden Alan Reed. De notoire uitzondering is de aubade Pensate Amore die Fred in Rome aan Wilma brengt, die ingezongen is door de toen razend populaire Louis Prima. De muzieknummers zijn tegelijkertijd ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd dat The Man Called Flintstone ooit is uitgekomen op dvd, want alhoewel de franchise van The Flintstones onder de vlag van Warner vaart, werd voor de cinema-release van deze film Columbia Tristar (nu Sony) onder de arm genomen, die onder meer ook de rechten bezat voor de live-actionfilm uit 1994, en tot 2008 hield deze laatste maatschappij nog krampachtig vast aan de rechten op de in de film gebruikte muzieknummers. De release van de dvd werd daardoor drie jaar lang uitgesteld.

 

     

Zeker voor fans is The Man Called Flintstone een welkome aanvulling op hun collectie: de volledige originele stemmencast tekent present, de vervelende Gazoo uit seizoen 6 werd naar de uitgang begeleid, en de animatiestandaarden zijn volledig conform die uit de reeks. Het verhaal is een beetje ruimer gekaderd; zoals vaak in dergelijke filmbewerkingen van reeksen worden de bekende karakters uit hun natuurlijke omgeving gehaald en liefst naar een exotische locatie gestuurd, en dat is met deze Flintstones-film niet anders. The Man Called Flintstone werd uiteindelijk niét de geplande zwanenzang van de franchise, want elf jaar later, in 1977, zouden de Flintstones voor een eerste keer herrijzen in een kerstspecial. Maar daarover later meer.

BEELD EN GELUID

Deze dvd werd alleen uitgebracht in regio 1 door Warner, in de originele beeldverhouding van 1.33:1, voorzien van een Engels Mono 1.0-spoor en ondertiteling in het Engels, Frans en Spaans. Voor een product dat meer dan 50 jaar oud is, is de beeldband nog redelijk gaaf, met niet méér printbeschadigingen dan dat we van de reeks gewoon zijn. The Flintstones is natuurlijk zeer rudimentair geanimeerd, wat maakt dat de oneffenheden netjes gecamoufleerd worden. De kleuren zien er ook nog relatief fris uit, en ook het contrast valt redelijk goed mee. De dialogen van de mono-geluidstrack zijn goed verstaanbaar, en dragen bij tot de authenticiteit van dit document. Er is in Engelse ondertiteling (niet voor slechthorenden, maar gewoon) voorzien, waarbij we moeten opmerken dat de gezongen stukken niet ondertiteld worden.

 

     

EXTRA'S

De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE

The Man Called Flintstone is de eerste avondvullende langspeeltekenfilm van de bekende familie uit de oertijd, die voorwaar in de jaren '60 nog de bioscoopzalen heeft gehaald ook! Je kan je hier aan exact hetzelfde soort humor verwachten als je kent uit de tekenfilmreeks.