FILM
Heb je ooit al gehoord van Ozploitation? Het is een term die films verzamelt uit Australië en die gekenmerkt worden door een laag budget en in het vakje van sexploitation, biker films, horrorfilms of kung-fu zitten. Films die gemaakt werden tussen het begin van de jaren 70 en het einde van de jaren 80. Wie er alles over wil weten moet maar eens kijken naar de documentaire Not Quite Hollywood: The Wild, Untold Story Of Ozploitation! uit 2008 van Mark Hartley. De meest gekende film uit dit genre is natuurlijk Mad Max, maar er is ook bijv. Roadgames met Jamie Lee Curtis, BMX Bandits met een toen piepjonge Nicole Kidman en Walkabout van Nicolas Roeg. Het lijstje van Ozploitation-films telt meer dan 100 titels, en ook deze Next Of Kin zit er tussen.

Deze horrorfilm uit 1982 van Tony Williams wordt wel eens vergeleken met The Shining van Kubrick, maar daar moet je niet te veel van geloven. De film brak buiten Australië weinig of geen potten, en was in andere landen een straight to VHS-release (toen waren er nog geen dvd’s). De film kreeg echter een tweede leven toen ene Quentin Tarantino er begon over te praten, en er is natuurlijk ook het feit dat één van de hoofdrollen vertolkt werd door John Jarratt: een karakterkop die in zo wat elke Australische film zat en in 2005 wereldwijd zou doorbreken met zijn rol in het macabere Wolf Creek.

Het verhaal zelf heeft weinig of niets om het lijf en het lijkt wel in een half uur tijd te zijn geschreven, maar goed dat geldt voor zo wat de helft van alle slashers. Na de dood van haar moeder erft de jonge Linda (Jackie Kerin) het landgoed Montclare dat dienst doet als een psychiatrisch instituut voor bejaarden. Het arme wicht is nog maar net gearriveerd in haar nieuwe woonst en wordt al onmiddellijk geconfronteerd met een dood oudje. Linda heeft onmiddellijk door dat er iets niet klopt met de autopsie en is ervan overtuigd dat Dr. Barton (Alex Scott) de moordenaar is. Of Linda het bij het rechte eind heeft, moet je zelf maar ontdekken.

Natuurlijk is Next Of Kin geen goede film. Er wordt stijf geacteerd, de plot is verzonnen tussen de patatten en saucijzen, het verhaal is een copycat van een copycat en de regie is ronduit amateuristisch. Blijkbaar had de regisseur er nadien ook niet veel zin meer in, want op wat kortfilms na zou Tony Williams het bij twee films laten. Zijn eerste film was het compleet onbekende Solo dat (naar verluidt) wat lijkt op Easy Rider. En jawel, hoewel dat alles te samen lijkt op een slecht rapport van een ontredderd kind dat niet meer naar huis durft te komen is Next Of Kin toch een leuke rit. Niet dat dit de beste B-film uit je leven is, Tarantino overdrijft immers altijd, toch is het naar onze mening beter dat je je tijd hiermee verprutst dan met iets als godbetert De Buurtpolitie.

BEELD EN GELUID
De film die je op deze transfer ziet is dezelfde van Umbrella, een maatschappij uit Australië die zich bezig houdt met cinefiel ongein uit de jaren 70 en 80 op blu-ray uit te brengen. De meeste releases zijn regiovrij en gemakkelijk op Amazon te vinden. Next Of Kin was destijds een zeer goedkope productie die nauwelijks het budget van een ordinaire televisiefilm overschreed, en dat zie je wel. Men heeft de film wel zo goed als mogelijk gerestaureerd, toch oogt het allemaal wat gedateerd (wat wel zijn charme heeft), maar soms lijkt het allemaal wat op een YouTube-kijkervaring. De film heeft een sobere (opgekuiste) 2.0-band met een heerlijke soundtrack van elektronica-pionier Klaus Schulze.