FILM 
Iedereen houdt van cinema, maar of iedereen Belgische film een plaats in zijn of haar hart een plaats gunt is dan een andere vraag. Op De Kat of Kapitein Zeppos na, heeft dit land geen superhelden, en ook de manier waarop een film gemaakt wordt (dat volkse, en hoe dat in het buitenland op een fiasco kan uitdraaien zoals de Amerikaanse remake van The Loft) is een verhaal op zich en kan niet beter verteld worden dan het Vlaamse enfant terrible uit de cinema par excellence: Robbe De Hert. De man die zijn volk naar films van eigen bodem leerde kijken, zit anno 2019 zo goed als financieel aan de grond en van films maken is er (voorlopig) geen sprake. Maar met Hollywood Aan De Schelde maakte hij een droom waar: de geschiedenis van de Vlaamse film. Een verhaal dat hij samen met Joke Sluydts schreef, en met Michael Pas als verteller. Een intrigerend documentaire waar de liefde (en soms frustraties) vanaf druipt.




Het belang van Vlaanderen in cinema begint in feite al vanaf 1831 wanneer Joseph  Plateau de fenakistiscoop uitvindt en daarmee de basis legde voor de cinematografie. Wel zou het tot 1934 duren vooraleer de eerste Vlaamse film een feit werd, en dat met een verfilming van De  Witte van Ernest Claes door het duo Jan Vanderheyden en Edith Kiel. De film die tot nu toe nog altijd de beste bezochte Vlaamse film ooit is, werd volledig opgenomen in Berlijn, simpelweg omdat er bij ons geen studio bestond. Na de Tweede Wereldoorlog werd de naam van Jan Vanderheyden wat verzwegen, en dit wegens zijn dubieus oorlogsverleden. Het belette Kiel niet om met het door haar opgerichte A.F.O. de Vlaamse film voor zich alleen te hebben waarbij Charles Jannsens, De Woodpeckers en een piepjonge Gaston Berghmans wereldberoemd werden in België. Tot dan was de rest van Vlaanderen op cinemavlak werkelijk parking, maar stilaan raakte men uitgekeken op de Antwerpse volksfilms, en in 1955 verscheen met Meeuwen Sterven In De Haven van Verhavert/Kuypers en Michiels de eerste Vlaamse film.




Rond de jaren zestig werd meteen duidelijk dat filmmaken in Vlaanderen geen lachtertje was. Allereerst was er de grote concurrentie die de televisie was en die het publiek alsmaar meer uit de cinema's haalde, daarom moesten regisseurs vaak hun geld in deze sector zien te halen zoals bijv. André Delvaux dat in 1965 deed met De Man Die Zijn Haar Kort Liet Knippen. Naast de tv werd film maken (of ten minste het geld vinden die daarvoor nodig was) een politieke kwestie omdat ieder filmproject voor de Filmcommissie moest komen en waar een handjevol mensen die gekozen werden door de politici moesten beslissen of het geld van de belastingbetaler aan een film mocht worden besteed of niet. Dit machtsspel zou tot begin 2000 blijven duren, het moment dat het VAF in het leven werd geroepen en waardoor voortaan publieksfilms ook in dit land mogelijk werden. Een voorloper van die VAF was Fugutive Cinema, een collectief van Robbe De Hert, Guido Henderickx en Patrick le Bon waarin men elkaar hielp met de filmprojecten zoals bijv. de kortfilm De Bom uit 1969 van Robbe De Hert met schrijver Louis-Paul Boon in de hoofdrol. Later zou blijken wat voor een belangrijke voedingsbodem deze organisatie voor de Vlaamse cinema zou worden. 




Hollywood Aan De Schelde is een documentaire dat zowel beelden toont uit stokoude versleten films als uit recent digitaal opgenomen films. Daarom is het moeilijk om een eerlijk cijfer te plakken op deze titel, maar we houden het op een neutrale 7 omdat alles uiterst verzorgd is en omdat er van mankementen (buiten sommige versleten beelden) geen sprake is.




EXTRA'S
"Ik ga nooit naar de cinema omdat het op mijn leeftijd onbeschoft is om tijd te spenderen aan stomme films" aldus een hyperarrogante Hugo Claus die in gesprek gaat met Robbe De Hert. Het is één van de vier interviews die Robbe samen met Joke Sluydts maakte. Dat met Claus is het meest plezante, al was het maar om een kwartier te horen hoe fantastisch Claus zichzelf inschat. De meest interessante woorden komen uit de mond van producent Frank Van Passel. Het korte interview met Jan Decleir is compleet irrelevant, simpelweg omdat de gesprekken om de haverklap verstoord worden door één of andere trein die in de buurt voorbij raast. Ten slotte is er nog een twintig minuten durend onderonsje met Bert Albert, de stichter van Kinepolis. 

CONCLUSIE
Met Hollywood Aan De Schelde biedt Robbe De Hert een briljant overzicht van meer dan 80 jaar Vlaamse film. Een mustsee voor iedere cinefiel.