FILM 
We hadden het er al eens over, maar er bestaat zoiets als ozploitation-films. Het is een soort variant op het woord aussiesploitation dat documentairemaker Mark Hartley  is beginnen gebruiken in zijn docu’s Not Quite Hollywood: The Wild, Untold Story of Ozploitation! en Electric Boogaloo: The Wild, Untold Story Of Cannon Films. De naam zegt het, men bedoelt hiermee Australische lowbudget horror- , komedie-  en actiefilms die de rating “R” kregen. Het zijn er een heleboel, en heel wat van hun zijn op blu-ray uitgebracht op het Australische Umbrella. Geen goedkope releases, maar via Amazon vlot te bestelen en regiovrij.

Roadgames is een film uit 1981 van Richard Franklin, een man die tot zijn grote vreugde wel eens de bijnaam van Australische Hitchcock kreeg. Hij sprak niet alleen met de master of suspense toen hij hem op de filmschool uitnodigde bij een screening van Rope, maar de Australiër die les kreeg van George Lucas, Robert Zemeckis en John Carpenter mocht ook de niet altijd goed onthaalde sequel van Psycho maken. Nadien kreeg hij in Amerika alsmaar films in de hand gestopt die nu wel een cultklassieker zijn, maar destijds door God en klein pierke de grond werden ingeboord. Roadgames is er één uit zijn Australische periode, en dat na het fenomenale succes van Patrick (een film die vol Hitchcock-knipogen zat). Hierdoor was er plaats voor wat budget. Franklin wou aanvankelijk Sean Connery in de hoofdrol, maar dat ging niet door. Wel kreeg hij Jamie Lee Curtis, ofschoon die toen nog niet zo bekend was. Naast de fave van Carpenter (Halloween, The Fog) was ze in slashers als Prom Night of Terror Train te bewonderen. Franklin zelf betreurt het dat hij haar niet meer screentime bood…en wij betreuren dat ook. Maar goed, Roadgames is een geniale horrorprent.

Doordat er een truck in het spel zit, denk je uiteraard onmiddellijk aan Duel van Steven Spielberg, maar hoewel de film dezelfde dosis adrenaline bezit is het toch vanuit een ander standpunt bekeken. De truckchauffeur Quid (Stacey Keach) is niet de moordzuchtige bruut, wel moet hij achter een maniak aan die hem de schuld in de schoenen wil schuiven. Een rol van Grant Page die tevens de stuntcoördinator was, en zo bespaar je flink wat kosten. Tijdens zijn achtervolg pikt Quid de liftster Pamela (Jamie Lee Curtis) op en je moet geen genie zijn om te raden wat er zal volgen.

Franklin houdt niet van gore. In de film zie je geen druppel bloed en je moet ook niet gaan zoeken naar afgehakte armen of andere ledematen, wel toont Franklin (net zoals Hitchcock) zich meester in het scheppen van suggesties. De vrachtwagen vervoert karkassen van varkens, kwestie van een tipje van de sluier op te lichten. Een prent ook vol degelijk acteerwerk. Keach is excellent en een veel betere keuze dan Connery (we bedoelen maar, Connery als truckchauffeur) en Jamie Lee Curtis is... tja... Jamie Lee Curtis en daar kijk je iedere seconde graag naar!

Zoals men het aangeeft op de extra’s is men momenteel bezig aan het bekijken of men deze cultklassieker niet kan herwerken tot een remake. Vooral niet doen, want dit is in zijn genre quasi perfect!

BEELD EN GELUID
Op de extra’s kun je zien hoe men met man en macht (en geld!) getracht heeft om deze film zo goed mogelijk te restaureren. Het origineel ziet er niet uit, en je kan zeggen dat de restaurateurs hun werk meer dan naar behoren hebben gedaan. De oorspronkelijke versie bevat enorm veel grain en weinig kleuren, en af en toe merk je dat nog eens, maar desalniettemin een makeover waarmee je in de boekjes mag staan. Voor het geluid heeft de kijker de keuze tussen het origineel monogeluid en een herwerkte 5.1-band.

EXTRA'S
Als je het in tijd uitdrukt dan zit je op deze schijf met gemak aan zes uur bonusmateriaal. Wel moet je daar zin voor hebben, want het overgrote deel bestaat uit interviews, oude en nieuwe, en waarvan sommige gewoon de audio-versies ervan. De meest interessante zijn degene die uit de docu Not Quite Hollywood komen. Uitgebreide interviews met Jamie Lee Curtis, Stacy Keach, Richard Franklin, Everett De Roche, Vincent Monton en Tom Burstall zijn dat. Er is ook een lezing uit 1980 die gemaakt is met een handcamera. Een special van meer dan twee uur, maar wel niet opgepoetst, en dus met ontzettend veel technische mankementen. Wie de info liever compact in 20 minuten ziet is beter af met de zeer interessante special Kangaroo Hitchcock: The Making Of Roadgames. Voor de rest vind je hier nog tal van promofilmpjes op.

CONCLUSIE
Roadgames is een briljante (compleet vergeten) topthriller die je 100 minuten doet rillen. Hitchcock kijkt steeds mee in de lens van Franklin, maar wat een suspense!