FILM
June (Brianna Denski) beschikt over een zeer levendige verbeelding, en samen met haar moeder (Jennifer Garner) zit ze voortdurend te knutselen aan een schaalmodel van een pretpark, Wonderland, waar de aap Peanuts (Norbert Leo Butz) met een wonderstift de meest fantasierijke attracties tevoorschijn tovert. Ergens in een parallel universum blijkt het park echt te bestaan, en de aap in kwestie meent dat de stem die hem wijsmaakt welke wonderlijke attracties hij moet creëren, een soort van goddelijke interventie is. June bouwt ook soortgelijke attracties voor de kinderen in de buurt, en vernielt daardoor op gezette tijden de voortuintjes van de medewijkbewoners. Collateral damage, zullen we maar zeggen.




Maar dan slaat het noodlot toe. Moeder lijdt aan een niet nader gespecifieerde ernstige ziekte, en moet voor onbepaalde tijd worden opgenomen in een gespecialiseerd ziekenhuis. June verliest daarmee ook de interesse voor het park, en de hele santeboetiek, inclusief haar knuffels, worden opgeborgen in een kast. Als June een weekje op wiskundekamp vertrekt, meent ze echter dat haar vader (Matthew Broderick) niet voor zichzelf zal kunnen zorgen. Ze vraagt haar vriendje Banky (Oev Michael Urbas) om een oponthoud te veroorzaken op de bus, en ze neemt de benen, met de bedoeling naar huis weer te keren. Ze belandt echter via het bos in een parallelle wereld waarin haar park écht schijnt te bestaan.

Maar daar is het kommer en kwel. De knuffelaapjes uit de souvenirshop zijn veranderd in een moordlustige bende die het park stukje bij beetje aan het afbreken zijn, en ze voeden de onderdelen aan een zwarte vortex in de lucht die de Duisternis wordt genoemd. De overblijvende knuffeldieren proberen in het vervallen park wanhopig de motoren weer te starten, en ze zien in de komst van June dan ook het verhoren van hun gebeden. June meent dat het de eerste stap naar herstel is om de vermiste Peanuts weer terug te vinden. Gaandeweg blijkt echter dat June zelf de oorzaak van de Duisternis is, en de diertjes zijn plots een stuk minder geneigd om het meisje te helpen bij haar queeste.




Nickelodeon, de televisiezender voor kindertjes met ADHD, heeft een film gemaakt voor kindertjes met ADHD. De film opent netjes met de fantasiewereld van June, en weet een gevoelige snaar te raken eens blijkt dat moeder een levensbedreigende ziekte heeft, alhoewel er wel zéér gretig teruggegrepen wordt naar het voorbeeld van het veel betere Inside Out. Na dat moment zijn de remmen echter los, en vervalt de film van het éne hyperkinetische set piece in het andere, terwijl het achtergrondverhaal - hoe komt June plots in haar eigen fantasiewereld terecht - rammelt. Visueel is Wonder Park een pracht van een film, maar regisseur Dylan Brown, een ex-medewerker van Pixar, kan geen ziel steken in zijn film, iets waar zijn vroegere werkgever kennelijk géén moeite mee heeft. Officieel heeft de film zelfs geen regisseur: Dylan Brown werd door de studio aan de deur gezet nadat hij blijkbaar een Weinsteinke gedaan had bij zijn medewerkers - John Lasseter is bij Pixar om dezelfde reden op een zijspoor gezet - en alsof dat nog niet genoeg was, werd één van de stemacteurs, Jeffrey Tambor, die de stem van de beer Boomer zou doen, om een vergelijkbare reden de laan uitgestuurd, en te elfder ure vervangen door Ken Hudson Campbell. De film heette in dat stadium nog Amusement Park, en alhoewel het pretpark in kwestie in de film consequent Wonderland wordt genomend, heeft men voor de titel van de film geopteerd voor Wonder Park, een benaming die, buiten in de titel, nergens meer wordt gebruikt.




De zedenles wordt ook iets te weinig subtiel door de strot van de kijker geramd: de levendige verbeelding van June krijgt een flinke knauw als blijkt dat moeder ernstig ziek is, en dat is natuurlijk de oorzaak van de Duisternis die het park dreigt op te slokken. Op het einde is de duisternis niet geheel verdwenen, maar June beschouwt het voortaan als een vriendelijke waarschuwing om de zaken die in het licht staan des te meer naar waarde te schatten. Voorwaar (te) volwassen beschouwingen voor een klein meisje! Wonder Park is flashy en kleurrijk, maar de personages zijn allesbehalve memorabel of origineel, en de leegte wordt opgevuld door niet ter zake doende nevenplots. Zo groeit er een (geforceerde) romance tussen de egel en het everzwijn waarvan ik de naam één dag na visie van de film alweer vergeten ben, en lijdt de beer Boomer aan een ernstige vorm van narcolepsie. Het idee om het park te herschapen in een ruïne naarmate June's opgekropte frustratie over de ziekte van haar moeder een dominante factor in haar leven wordt, is nochtans initieel niet slecht. Het scheelt hem duidelijk aan de uitwerking, en in de tweede helft van de film lijkt het alsof de makers zelf niet meer weten hoe ze de situatie moeten rechttrekken. Wonder Park is anders best wel een film die net dat duistere trekje heeft dat de film had kunnen uittillen boven de middenmaat. Volgende keer de vrouwtjes gerust laten, Dylan!




BEELD EN GELUID
Wonder Park is een kleurrijke thrill ride die visueel verbluft. Er is zéér veel werk gestoken in de uitwerking van het park in kwestie, waarin het bulkt van details, ongewone camerastandpunten, bonte kleuren en dynamiek. De film wordt af en toe een beetje duister, zeker wanneer de Duisternis het even lijkt over te nemen, maar er valt niets af te dingen aan de presentatie. Het kleurenspel tussen het park-toen-er-nog-geen-vuiltje-aan-de-lucht-was en het park-nadat-bekend-wordt-dat-junes-moeder-ziek-is, is subtiel maar effectief. Ook de haren in de pels van Boomer of in het kapsel van June, of de multitude aan rebellerende aapjes uit de souvenirshop zijn met de nodige kundigheid gerenderd. De Dolby TrueHD 7.1 is overweldigend, laat vooral de subwoofer goed zijn ding doen, en kan bovendien uitpakken met enkele leuke frisse popsongs. In de multitude van dubbingen is er ook één die speciaal voor de Australische markt is opgenomen.

EXTRA'S
De bonussectie is wat mager en op kinderen gericht. Er is eerst een verwijderde scène "Gus Yodeling" (0:53), en een filmpje "The Wonder Chimp Channel" (5:04) waarin een modeshow wordt onderbroken door verontrustend nieuws over het park. Dan is er een sing-along videoclip "The Pi-Song" (1:13) met daarin het lijflied van de deelnemers aan het wiskundekamp. Dan volgen een paar korte documentaires. In Making Noises (It's Actually a Job?!!) (4:14) komt de voicecast aan het woord, in June's Guide to Wonderland (2:00) leidt June de kijkers rond in haar gedachtengang, en June's Welcoming Crew (2:34) is een kort overzicht van de dieren die als mascotte voor het park dienen. Dan volgen er drie documentaires "Boardwalk Caricatures", waarin de animatoren de kindertjes tonen hoe je bepaalde personages uit de film kan tekenen. De featurette is opgesplitst in Drawing Boomer (8:49), Drawing the Wonder Chimp Pirate (10:28) en Drawing the Wonder Chimp Princess (7:54).




CONCLUSIE
Wonder Park gaat uit van een goed idee, maar schuift over de bruine zeep uit in de afwerking. De heisa rond het seksueel misgedrag van de ex-regisseur Dylan Brown heeft de film bovendien een ton negatieve publiciteit opgeleverd. Nickelodeon is Pixar niet, zoveel is duidelijk.