FILM
Het succes van de Franse films, op komedies na, komt ongetwijfeld voort uit het feit dat men nergens anders zo goed films weet te verzinnen die uit het leven gegrepen zijn. Weinig soeps dus voor zij die net de cinema als een ontsnapping naar een andere wereld zien, maar voor anderen dan weer het perfecte tegengif voor het universum van Marvel-helden. Nu moet worden gezegd dat de glorietijd van het Franse imperium al een tijdje achter ons ligt (simpelweg omdat de grootmeesters van het genre onder de groene zoden vertoeven), maar af en toe duikt er nog eens een meesterwerkje op. Maar om het maar meteen te zeggen zoals het is, Un Amour Impossible is dat niet.




135 minuten film met een verhaal dat je in een paar zinnen kan samenvatten. Onnodig te zeggen dat wanneer er geen grote man of vrouw achter de camera staat dit leidt tot langdradigheid. De film kon minstens in 90 minuten worden gegoten en dan zat je als kijker ten minste niet opgescheept met het feit dat het verhaal alsmaar zichzelf blijft herhalen. Want tja, de titel alleen zegt het al…een onmogelijke liefde dat in iedere scene duidelijk wordt, tot je er als kijker meer dan genoeg van hebt en je nauwelijks nog sympathie voor het koppel (dat er nooit echt één is) kan opbrengen.




De film probeert wat het stramien van Le Fabuleux Destin D'Amélie Poulain te volgen, niet in het minst omdat het verhaal op een vrij sarcastische wijze verteld wordt door de dochter Chantal (op volwassen leeftijd gespeeld door Estelle Lescure) die haar jeugd moet doorbrengen onder de titel “vader onbekend”. Die is weliswaar wel bekend, want het gaat om ene Philippe (Niels Schneider), alleen wil die niet zijn vaderschap erkennen. Het is een zwaard van Damocles dat over het hele leven van Rachel (Virginie Efira) hangt. Het verhaal speelt zich af in het Frankrijk van de jaren 50. Rachel is een eenvoudige typiste (toen bestond dat beroep nog!) die het bed wordt ingepraat door de hippe Philippe. Rachel is sterk onder de indruk van zijn erudiete opvoeding. De flierefluiter weet iedere situatie met een literair weetje te verbinden, en Rachel is dan ook tot over haar oren verliefd op haar Einstein. Alleen komt de kat op de koord als het op trouwen en zorgen voor het kind aankomt. Wanneer Rachel zwanger raakt, vertelt Philippe op een vrij koele, aftandse manier dat hij niets voelt voor haar omdat er in zijn ogen nog zoiets als een klassenverschil bestaat. Rachel probeert heel haar leven lang haar geliefde om te praten, ook al vernedert hij haar keer op keer, al was het maar om er voor te zorgen dat haar dochter ook een vader zou hebben. Alleen zit deze Rachel gevangen in een verhaal dat de titel “onmogelijke liefde” draagt. Geef toe, dat we het er verdraaid goed vanaf brengen als het op kopïeren van stationsromans aankomt!




Zowat ieder mens met wat gezond verstand zal zich afvragen wat het domme wicht in deze windbuil ziet, maar de liefde is dan ook blind. Vraag is evenwel of je dat in 137 minuten cinema kan leggen en daar slaagt Catherine Corsini niet in. Gelukkig zijn er nog wel de mooie decors uit de Vogezen en doet Virginie Efira haar best. Die is binnenkort te zien in de nu al ophefmakende Benedetta van Paul Verhoeven over een non die dingen doet wat je van een heilige zuster niet meteen verwacht. Voor de rest is dit een romantisch Vitaya-drama dat opgepikt is door arthouseliefhebbers, alleen snappen we niet waarom.  

BEELD EN GELUID
Un Amour Impossible bestaat alleen op dvd, en dan nog wel op eentje waar het één en ander fout loopt. Frankrijk in de fifties heeft alles in zich om de kijker visueel te overweldigen, en hoewel men de mooiste kleedjes en oldtimers heeft bovengehaald vertaalt zich dat op deze transfer tot niet meer dan wat wazige beelden waar ieder detail ontbreekt. Ook het geluid is beneden de standaardgrens en hoor je vaak storende echo’s in de dialogen. 

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze release, maar dat moet niet. 137 minuten is meer dan genoeg!

CONCLUSIE
Un Amour Impossible naar de autobiografische roman van Christine Angot deed niet meteen de francofielen naar de cinema hollen. Eens je deze film aanvangt, weet je waarom. Eentje waar je je door moet worstelen, want te veel is nu eenmaal te veel...