FILM
Dr. Alan Grant (Sam Neill) kan het weer niet laten, en is opgravingen aan het doen op dinosaurusfossielen, om zijn nieuwe theorieën inzake de intelligentie van velociraptors te staven. Helaas zijn de fondsen op, en de komst van het rijke echtpaar Paul en Amanda Kirby (Willam H. Macy en Tea Leoni) lijkt een hemels geschenk. Ze bieden dr. Grant en zijn assistent Billy (Alessandro Nivola) een flinke cheque als hij als gids mee over Isla Sorna, beter bekend als Site B wil vliegen. Alhoewel de doctor heeft gezworen nooit meer een voet op Isla Nublar óf Isla Sorna te zetten, laat hij zich toch ompraten. Boven het eiland willen de Kirby's en hun zwaarbewapende bodyguards plots toch landen, ondanks hevig verzet van Alan. Bad move, want nog vòòr Alan de inzittenden kan overtuigen het vliegtuig terug in te komen en de plaat te poetsen, wordt het toestel aangevallen door een gigantische dinosaurus. Het toestel crasht en de overlevenden zijn er getuige van hoe een tyrannosaurus door een nog groter exemplaar, een spinosaurus, de nek wordt doorgebeten. Blijkbaar heeft de evolutie op Isla Sorna niet stilgestaan, want er zijn nog meer nieuwe verrassingen op het eiland. Wanneer de bemanning wat op de plooien is gekomen, komt dr. Grant achter de ware toedracht van de helse vlucht naar Isla Sorna: de Kirby's zijn helemaal geen rijke excentriekelingen, maar kleine middenstanders in badkamertegels, en wat hen naar het eiland heeft gedreven is het feit dat hun rotverwende zoontje Eric (Trevor Morgan), die in de scheidingsperikelen tussen mijnheer en mevrouw al te vaak als pasmunt is gebruikt, boven het eiland is gaan para-sailen met Amanda's nieuwe vriend en er niet is van teruggekomen. En alhoewel de scheidende echtelieden hun verschillen tijdelijk opzij hebben gezet om hun zoon terug te vinden, is dr. Grants enige zorg om levend van het eiland af te geraken. Hij kan gelijk hebben.




Consistentie, daar is het waar het in deze drie films op aankomt. Jurassic Park III bevat alle truukjes uit de klassieke ILM-molen die we al eens gezien hebben, en om de vorige twee films te overtreffen heeft men er nog enkele digitale dino's bijgecreëerd, zoals de spinosaurus en de pteranodons. Een trendbreuk met de vorige film is wel dat er niet langer met het moraliserende vingertje gezwaaid wordt over het spelen met DNA, en men voornamelijk de acteurs heeft geselecteerd op de volgende twee kwalificaties: luid kunnen gillen en hard kunnen weglopen. Wat ze ook van vrij snel in het begin moeten doen, en een dik uur volhouden. Vooral Téa Leoni (mevrouw David Duchovny) heeft van beiden enorm veel kaas gegeten. Toch heeft men de nodige zorg besteed aan het consistent maken van de drie films onderling. Vooral in de inleiding, waarin dr. Grant zijn wedervaren vertelt op een wetenschappelijke lezing, maakt voor eens en voor altijd duidelijk dat hij niets te maken had met de spijtige incidenten in - en niet mee had gespeeld in - Jurassic Park II, waarbij een dolle dino enkele voorbijgangers in de straten van San Diego verkeerdelijk als lunchpakket aanzag.




Hoe meer de consistentie van de films wordt nagestreefd, hoe meer het originele romanverhaal van Michael Crichton oneer wordt aangedaan: in Jurassic Park II waren de scènes met de waterval en de T-Rex, en de openingsscène met het meisje op het strand met de composognati uit het eerste boek gelicht, en leek de tweede film helemaal niet op het bijhorende boek, op de overgetipte dubbele trailer na. Voor de derde film heeft Crichton zelfs bedankt om een boek te schrijven, en enkele scènes uit Jurassic Park III zijn overschotjes uit Crichtons originele werk, zoals de gehele setting van de pterodactyli in de volière. Troef van de film is het wederoptraden van Alan Grant: Sam Neill herneemt zijn rol met brio, en Laura Dern heeft een korte cameo. Toch missen we de magie die acteurs als Jeff Goldblum, Richard Attenborough, Ariana Richardson en Samuel L. Jackson aan de film toevoegden; deze laatste kon overigens toch niet gerecast worden wegens verdwenen in de maag van een velociraptor. De nieuwkomers dan: Téa Leoni mag vooral stommiteiten uithalen, zoals dinosaurussen lokken met een megafoon, en goedbedoelende sukkel William H. Macy heeft met zijn stuntelige maar toch ook menselijke personage ook in het totaal van acteerprestaties iets te bieden, zo er al acteerprestaties te beoordelen zijn. Een film als deze draait op stereotiepen: de macho dokter, zijn overenthousiaste assistent, een paar avonturiers met de hersens van een garnaal, een scream queen en een snotneus die veel te slim is voor zijn leeftijd. Jurassic Park-films blijven in de eerste plaats een forum voor digitale goochelarij, en op dat gebied stelt de film absoluut niet teleur. De film is ook wat minder grimmig dan de vorige twee; zo overleven alle belangrijke protagonisten alle beproevingen, zelfs een zeer intiem onderonsje met een roedel vervaarlijke raptors.




BEELD EN GELUID
Ten opzichte van de eerste en tweede film uit de franchise heeft Jurassic Park III alleszins de minst impressionante beeldtransfer meegekregen. Naast het feit dat de dino's slechts afgewerkt zijn in 2K, is de film vrij donker van timbre gehouden, en zijn de kleuren wat onderdrukt en gedesatureerd, alhoewel het verondersteld wordt de luchtigere film van de drie te zijn. De scherpte is vaak niet veel beter dan die van de bijhorende Blu-ray, en mist hier en daar wat diepte. De textuur is welomlijnd maar niet zo in het oog springend als bij de twee vorige films. Niet dat het per se een slechte transfer is, maar de meerwaarde ten opzichte van de gewone Blu-ray is gewoon minder uitgesproken, en vooral globaal gezien te donker. Datzelfde kan gelukkig niet gezegd worden van de geweldige DTS:X-track die elke keer weet te overtuigen zodra er dinosaurussen in beeld komen. Vooral de scène in de volière, die zich dan ook nog eens in de mist afspeelt, is gewoon creepy door de minimalistische effecten maximaal uit te spelen. Er is natuurlijk ook voldoende ruimte voor bruut geweld, zoals het neerstortende vliegtuig en de aanval van de spinosaurus. Er is genoeg gevoel voor richting, zoals met het irritante melodietje van de satelliettelefoon die een belangrijke rol in de film speelt. Dialogen staan volledig op punt en verzuipen gelukkig niet in de junglegeluiden. Al bij al een zeer fijne geluidstrack.




EXTRA'S
De UHD bevat wederom geen bonusmateriaal, maar de bijgevoegde gewone Blu-ray neemt het pakket van de vorige release over. De film is van een commentaartrack voorzien, ingesproken door het special effects-team, bestaande uit Stan Winston, Dan Taylor, John Rosengrant en Michael Lantieri, en bij een film als deze die draait op speciale effecten is zoiets altijd meer dan welkom, en informatief. Dat de eerste twee films geen commentaartrack bevatten, heeft er natuurlijk alles mee te maken dat Steven Spielberg ervoor berucht staat dat hij het schurft heeft aan dergelijke tracks. Nieuw materiaal is er te vinden in Return to Jurassic Park: The Third Adventure (25:20), die vreemd genoeg vooral gaat over de attractie in het Universal-pretpark, en slechts marginaal focust op de film. Dit is dan ook het enige nieuwe materiaal dat voor de reeds op dvd uitvoerig gedocumenteerde film weerhouden werd. De documentaire The Making of Jurassic Park III (22:43) bevat ook beeldmateriaal van de eerste twee films, en valt dus tot op zekere hoogte in herhaling, maar de bijdragen van onder meer Sam Neill lijken wel ernstig. In The New Dinosaurs Of Jurassic Park (7:52) worden vooral de technische aspecten van de creatie van de spinosaurus en de pterodactyli toegelicht. In The Special Effects Of Jurassic Park III (10:31) krijgen we een hoop gipsen en computergestuurde modellen te zien, gevolgd door The Industrial Light & Magic Press Reel (10:34), een samenraapsel van nog niet ingekleurde raptors en wireframe-modellen. The Sounds Of Jurassic Park III (13:35) is inhoudelijk het meest overtuigend, en toont hoe de foley-artiesten onder meer de geluiden van de baby-pterodactyli hebben nagebootst. Ook wordt getoond hoe de achtergrondgeluiden gemengd werden met de muziekscore. The Art Of Jurassic Park III (7:55) behandelt voornamelijk de opbouw van het decor van het verlaten onderzoekscentrum op Isla Sorna. We gaan ook een viertal minuten naar een echte archeologische site waar echte dinosaurussen worden opgegraven in Montana: Finding New Dinosaurs (4:21). Dan is het weer tijd voor een sectie behind the scenes-featurettes. Daarin krijgen we Tour of Stan Winston Studio (3:14), een rondleiding in de studio's van de man die de maquettes van de dinosaurussen waarop de computermodellen zijn gebaseerd, op zijn palmares heeft staan. Dan volgen er een drietal korte achtergrondfilmpjes, Spinosaurus Attacks the Plane (1:48) over de aanval van de spinosaurus, Raptors Attack Udesky (00:59) over de raptors die een valstrik met Udesky als aas spannen, en The Lake (1:38) waarin de eindscène op het meer wordt besproken. Een bijzonder leuke feature is een virtueel bezoek aan de studio's van ILM, A Visit to ILM (14:52) waarbij je thematisch een reeks korte filmpjes over de computeranimaties kan zien. In Dinosaur Turntables (6:23) kan je een reeks 3D‑modellen van dinosaurussen bekijken, en in Storyboards to Final Feature Comparison krijgen we een drietal vergelijkingen tussen de film en de storyboards, met scènes in de ruïnes van het laboratorium, de hangbrug en de aanval van de spinosaurus op de boot. Het dinosaurussenfeest wordt afgesloten met wat productiefoto's en de trailer (1:16).




CONCLUSIE
Jurassic Park III is met zijn 91 minuten de kortste film uit de serie, en alhoewel ik een serieuze boon voor de franchise heb, zou de film langer mogen geweest zijn en wat meer filosofische bedenkingen hebben mogen uiten over het klonen van dinosaurussen in plaats van het gil-en-loop-wegfeest dat het nu geworden is. De beeldkwaliteit van de UHD ligt niet helemaal in lijn met de vorige twee films op gebied van beeld.