FILM
"I was surprised by what i saw, it wasn't what i had expected. I didn't like it, i found it upsetting. You could say i definitely disliked it." Het is een review op Amazon van iemand die het heeft over de beruchte film La Pianiste uit 2001. Het zijn het soort bevindingen die regisseur Michael Haneke alleen maar plezieren. Een cineast die als geen ander de kijker wil shockeren en naar eigen zeggen geen interesse heeft in kunst die niet obsceen is.




Een drama dat gebaseerd is op Die Klavierspielerin, een boek dat in 1983 geschreven werd door Nobelprijs-winnares Elfriede Jelinek. Via een paar omwegen kwam het boek in het begin van de jaren '80 bij Haneke terecht die wel interesse had in een verfilming, maar dat zag Elfriede Jelinek niet zitten. Toen een paar jaar later Haneke faam begon te maken in de filmwereld, vond de schrijfster het plotseling wel kunnen, maar het was dan Haneke die deze keer de kelk aan zich voorbij liet gaan omdat hij geen interesse meer had in het verfilmen van andermans werk. Er was één voorwaarde die hem van gedachte zou kunnen doen veranderen, en dat was wanneer Isabelle Huppert de hoofdrol zou spelen. Volgens Haneke (en gelijk heeft hij) is Huppert de beste Europese actrice, en tot dusver moest hij steeds in het zand bijten. Hij vroeg aan Huppert om de hoofdrol te vertolken in Funny Games, maar de Française vond het script zo weerzinwekkend dat ze weigerde. Funny Games bezorgde Haneke naambekendheid, net als Code Inconnu en Huppert ging op het aanbod in, ook al was het maar pas op de vlucht naar Wenen dat ze het script las en dat ze besefte waar ze aan begonnen was.




Haneke baseerde zich wel op het boek van Elfriede Jelinek, maar hij gaf zichzelf de volledige literaire vrijheid om het script anders aan te pakken door er personages bij te voegen of door de vele bladzijden over Jelineks jeugdherinneringen te gaan schrappen. Huppert speelt Erika Kohut, een pianolerares die in de hogere kringen een graag geziene gaste is. Niemand die weet dat de vrouw die nog steeds bij haar moeder (Annie Girardot) woont een zeer donker personage is. Voor ze aan tafel gaat, snijdt ze met een scheermesje haar vagina open, of ze loopt een peepshow binnen en neemt ze uit de prullenmand de smerige papieren zakdoekjes om het sperma op te snuiven. Vrienden heeft ze niet, en ook voor liefde is er geen plaats, alleen pijn en zelfverminking. Als ze een privéconcert moet spelen bij een rijke familie, wordt ze aangesproken door een knappe jongeman (Benoit Magimel) die haar passie voor klassieke muziek deelt en zelf ook piano speelt. De man maakt Erika meteen duidelijk dat hij haar leuk vindt en hij probeert er alles te doen om bij haar piano te mogen studeren.




La Pianiste was de film die Haneke de populariteit gaf die hij nu heeft. Een zeer gewaagde prent die meerdere kijkers zal doen kokhalzen. Isabelle Hupperts personage is ijskil voor zichzelf, emotieloos en vol venijn. Of met andere woorden een rol die Huppert op het lijf geschreven is, en waarschijnlijk ook de enige actrice die dit perverse verhaal zo geloofwaardig kon maken. Typisch Haneke dus, en zonder twijfel één van de beste arthousefilms van de laatste decennia.

BEELD EN GELUID
"Approved by director Michael Haneke, this new digital transfer was created in high-definition on an ARRISCAN film scanner from the 35mm original camera negative at Listo Vienna. The restoration was performed at Listo, and the color correction was supervised by Haneke. The original 5.1 surround soundtrack was remastered from the 35mm magnetic tracks." Zo staat het zwart op wit geschreven, en duidt erop dat je La Pianiste nooit beter zal zien dan op deze Criterion-release, tenzij er later nog een 4K-release op de markt gegooid wordt. De hele film oogt scherp met perfecte kleuren en details, zelfs in de meer donkere binnenopnames. De enige nadeel zijn het prijskaartje, want deze vindt u niet onder de 30 euro en het feit dat u een regiovrije Blu-rayspeler nodig hebt want deze release is regiogebonden. De film heeft een Franse DTS-HD MA 5.1-geluidsband met Engelse ondertitels. Normaal zouden we de maximale score moeten geven, maar dit is nu eenmaal een Michael Haneke-film en die heeft natuurlijk geen effecten, alleen maar dialogen, achtergronden en een hele resem klassieke pianostukken van o.a. Schubert.




EXTRA'S
Qua extra's krijg je uiteraard een trailer en audiocommentaar met Isabelle Huppert herself, ook al is dat maar voor een paar scènes. Wie Criterion zegt, weet natuurlijk ook dat er bij de release een boekje hoort met alle mogelijke info. Er is ook een uitgebreid interview met Michael Haneke en één met Isabelle Huppert. Hilarisch zijn de Postsync Sessions waarin we te gast zijn in een geluidsstudio en waar Huppert bepaalde zinnen alsmaar moet herhalen tot ze volgens Haneke de juiste intonatie hebben. Meteen valt op dat Huppert niet alleen op het witte doek nerveus en hysterisch is. Het stelt informatief wel allemaal niet zo heel voor, maar zeer leuke stuff voor de fans en het toont je op een zeer aparte manier hoe film gemaakt wordt.

CONCLUSIE
Dankzij deze puike Criterion-release (regiogebonden) kun je volop genieten van één van de grootste schandaalfilms van de afgelopen jaren die met brio onderstreept dat Haneke één van de grootste regisseurs van deze tijd is en dat Isabelle Huppert de beste Europese actrice is. Zelfs Michael Haneke deelt deze mening, dus...