FILM
"I pretend I’m rich" (Jude Law als Rory O'Hara)

Nog nooit gingen zo veel films onopgemerkt voorbij zoals nu. De reden kennen we, maar dat belet ons niet om er toch maar op te hameren dat je hierdoor wel eens echte pareltjes zou kunnen missen. The Nest van Sean Durkin bijvoorbeeld die er ons subtiel op wijst dat Jude Law nog steeds niet uitgeteld is. Een film die bijzonder traag in gang schiet en op het eerste gezicht de kijker eerder afstoot dan aantrekt, maar dat heeft alles te maken met het verschrikkelijke karakter van Rory O'Hara, een degoutante yuppie die iedereen laat geloven dat de evenaar door zijn gat loopt, maar die zowel letterlijk als figuurlijk geen stuiver waard is.




De schone schijn ophouden, en daar weet Rory O'Hara alles van. Oorspronkelijk is hij van Britse afkomst, maar als inwoner van de VS heeft hij perfect de definitie van de Amerikaanse droom begrepen. Tenminste, zo lijkt het toch, als je louter afgaat op zijn bezittingen en zijn relatie met zijn Amerikaanse vrouw (de lichtjes ondergewaardeerde Carrie Coon) en hun twee kinderen. Op een dag vertelt de vader des huizes dat het gezin naar Londen verhuist omdat hij er een aanbod heeft gekregen dat hij niet kan weigeren. Zowel de kinderen als zijn echtgenote reageren afwijzend, maar doen volgzaam wat de kostwinner zegt. Eens aangekomen in Londen lijkt alles een inhoudsloze luchtbel te zijn.

Het duurt zeker een half uur vooraleer je als kijker interesse krijgt in dit verhaal, en dat heeft alles te maken met de levensstijl van Rory. Luxueus, maar net zoals hijzelf is het niet meer dan verpakking zonder inhoud. Rory is een mens zonder gevoelens. Het enige wat de praatjesmaker interesseert, is dat hij indruk kan maken op zijn medemens zodat die in zijn val tuimelt. Eens het labiele kaartenhuisje in elkaar stort, gaan de poppen aan het dansen en kom je in een rollercoaster terecht die je van de ene verbazing naar de andere brengt.




Regisseur Sean Durkin is wel geen klinkende naam en The Nest nog maar zijn tweede langspeler, toch maakte bijna tien jaar geleden de Canadese filmmaker al furore met het eveneens ingetogen Martha Marcy May Marlene. Durkin werkte jarenlang aan The Nest, en hoe kil het er ook allemaal uitziet, merk je dat toch dit een film is die tot in de puntjes tiptop is uitgewerkt. The Nest is een film die werkt met contrasten. De meest in het oog springende tegenstelling is die met het Victoriaanse kille, lege landhuis dat het gezin huurt, en tegenover de flamboyante new-wave muziek (van This Mortal Coil tot Psychedelic Furs) staat die alsmaar uit de kamers van dochterlief knalt, en dit omdat Durkin het verhaal in het midden van de jaren '80 brengt, wat qua sfeer voor een extra touch zorgt. Jude Law is perfect gecast als gladde paling die je geen seconde kan vertrouwen, hoewel het Carrie Coon (een actrice die we veel te weinig aan het werk zien) is die de show steelt als de echtgenote die met leedvermaak haar man om de haverklap te kakken zet.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen op The Searchers, zowel op dvd als Blu-ray. Wij kregen als viewingexemplaar een Blu-ray toegestuurd. De regisseur maakte een duidelijke keuze tussen de flamboyante buitenopnamen die zich meestal in hartje Londen afspelen en de binnenopnames die kil aanvoelen en een overdonderende geelachtige (lelijke) kleurentint hebben. Het is dan ook alleen maar in de buitenopnames dat je kan spreken van een degelijke detaillering, maar zoals gezegd is dit louter en alleen de wil van de cineast. Veel effecten heb je niet op de DTS-HD MA 5.1-geluidsband, maar de film zit wel boordevol '80’s-muziek en dat gaat van knallers als Communards tot eerder obscure new wave van bands als This Mortal Coil.




EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze disk.

CONCLUSIE
The Nest is een film die geduld vraagt. Op het eerste gezicht heb je een ongelooflijk saaie film in handen waarin niets lijkt te gebeuren, maar eens de maskers vallen zit je in een rollercoaster van wendingen, en dat met een schitterende Jude Law en nog betere Carrie Coon.