FILM
Wie geen nood heeft aan ondertiteling raden we ten zeerste de Make My Day-collectie aan, een hele resem cultfilms (waaronder een hele hoop Amerikaanse cultfilms) die zijn uitgebracht via Studio Canal in een op en top gerestaureerde versie. Meestal gaat het om aparte titels, maar soms worden er twee films als één geheel uitgebracht zoals in dit geval twee misdaadfilms van Yves Boisset.

Boisset is een nu wat vergeten cineast, maar wel één van Frankrijks meest controversiële filmmakers, omdat de gewezen filmjournalist, die begon als regieassistent bij Jean-Pierre Melville, René Clément en Sergio Leone, gevreesd was bij de Franse politici. In zijn grootste succes Dupont Lajoie stelde hij het racisme aan de kaak, in La Femme Public met Miou-Miou zocht hij naar de link tussen kinderprostitutie en de bourgeoisie, en met R.A.S. haalde hij de Franse politieke macht op zijn nek omdat hij de wantoestanden van het Franse leger tijdens de Algerijnse oorlog aan de kaak stelde. Boisset wilde dat een tweede keer doen met Barracuda, maar toen president Mitterand hem op het matje riep, trok producer Jean-Paul Belmondo zich terug en stierf het project een stille dood wegens gebrek aan geld. Boisset was niet de enige die de politieke elite hekelde. In de VS werd het hele Watergate-schandaal met trefzekere precisie op het witte doek gebracht door mensen als Alan J. Pakula, terwijl je in Duitsland naast Rainer Werner Fassbinder ook nog Volker Schlöndorff en Margarethe von Trott had. In Frankrijk had je er zelfs twee, want naast Boisset was er ook nog Costa-Gavras. Alleen was Boisset zo veel brutaler dan de rest. De man wist van geen stoppen en ging in de jaren '80 steeds maar verder met Prix Du Danger (wat eigenlijk schaamteloos gepikt werd door Paul Michael Glaser voor de Schwarzenegger-film The Running Man) en Cannicule. In deze laatste hield Boisset er zich niet voor in om in close-up de buik van een schoolkind te doorzeven. Uiteindelijk wilde niemand nog geld steken in zijn films, en moest Boisset zich tevreden stellen met een carrière in de televisiewereld, maar dat hij één van de meest innoverende Franse cineasten was, stond buiten kijf. Een filmmaker die denkt dat je via entertainment het onrecht kan aankaarten en daarmee de kijker waarschuwen. Cinema is nu eenmaal ook politiek.

Op deze uitgave vinden we twee van zijn meest controversiële meesterwerken: Folle À Tuer uit 1975 en Canicule uit 1983.

Folle À Tuer (8/10)
Folle À Tuer verscheen in 1975, een zeer belangrijke periode voor regisseur Yves Boisset, want in datzelfde jaar verscheen ook Dupont Lajoie, zijn grootste succes. Het kan nooit kwaad om een buitenlandse ster in je film te hebben, denkt Boisset. In Canicule die we hieronder bespreken was het Lee Marvin, in Un Taxi Mauve uit 1977 dan weer Fred Astaire, en in deze film viel de keuze op Michael Lonsdale (de man uit Le Fantôme De La Liberté van Bunuel, en later de slechterik in de Bond-film Moonraker) en Tomás Milián (de Italiaanse ster uit vele spaghettiwesterns en Eurocrime-films). De hoofdrol is voor de fantastische Marlène Jobert die op dat momenten een echte vedette was in Frankrijk. Jobert speelt de rol van Julie Ballenger, die net ontslagen is uit een psychiatrisch ziekenhuis en een baantje vindt als oppas van het verwende rotjoch Thomas, het neefje van de steenrijke Mostri (Michael Lonsdale). Het eerste contact met het ventje is een muilpeer waar ze een bebloede lip aan overhoudt. En zeggen dat we net bekomen zijn van een scène waarin huurmoordenaar Thompson (Tomás Milián) genadeloos een jonge vrouw vanuit een flatgebouw op de grond laat donderen. Thompson krijgt de taak om het kind te vermoorden, en op de vraag van zijn opdrachtgever of hij dat emotioneel wel aankan, antwoordt de gangster doodleuk dat de klant altijd koning is. Voor Thomas en Julie is de enige optie om samen te werken en te ontsnappen.

Deze controversiële film is gebaseerd op de roman Ô Dingos, Ô Châteaux! van Jean-Patrick Manchette die drie jaar eerder verscheen. Een typische Boisset-film waarin het brute geweld geen seconde wordt geschuwd. Het verhaal is wel een tikkeltje ongeloofwaardig, maar wie tegen een stootje kan heeft hiermee denderende cinema in huis.

Canicule (8,5/10)
Toen Belmondo de stekker uit Barracuda trok, wist Boisset dat hij zich moest concentreren op een andere film en dat het moeilijk zou worden om geld te vinden. Het was scenarist Michel Audiard die met de oplossing kwam: het verfilmen van de gelijknamige roman van Jean Vautrin, die later onder het pseudoniem van Jean Herman zou meehelpen aan het script. Er werd geld in Duitsland gevonden, en Boisset dacht dat de film een groot succes zou worden met de hoofdrol aan een Amerikaanse ster te geven, iets wat voor een Franse film zeer ongewoon is. Het script werd doorgestuurd naar Lee Marvin, die er onmiddellijk wat inzag, maar hoewel de man een legende was, was hij tevens fin de carrière en werd Canicule zijn voorlaatste film. De laatste was The Delta Force van het Cannon-huis. De film zelf deed het niet zo goed, hoewel hij tegenwoordig steevast een plaatsje in de Franse cultsectie krijgt. Terecht.

Marvin speelt de Amerikaanse crimineel Jimmy Cobb, die Frankrijk terroriseert met zijn gangsterdaden. Steeds met de roos in het knoopsgat, maar wie in zijn weg loopt, wordt omver gemaaid. Dat is zeker het geval bij zijn laatste bankoverval in Orleans, die volledig uit de hand loopt omdat de politie er op hem wacht. De gangster is genoodzaakt om naar een boerderij in de Beauce te vluchten en botst daar op een wel vreemde familie. Er is de nymfomane Ségolène (Bernadette Lafont), de steeds ladderzatte Horace (Victor Lanoux), Jessica (Miou-Miou) die haar man wil vermoorden en het wel vreemde zoontje Chim (David Bennent, die ook al het ontspoorde kind in Die Blechtrommel speelde).

Canicule is een film die alleen maar in de '80's kon gemaakt worden, maar zeker zo niet aanvoelt. De film staat bol van politiek incorrectheid, zoals een tienjarig jongentje dat ongegeneerd naar de meisjes van plezier mag trekken, of brutaal geweld waar zelfs Sam Peckinpah zijn neus zou voor ophalen. Het is moeilijk om te achterhalen wat Boisset dacht toen hij deze film maakte, behalve choqueren, maar het is in ieder geval één van de meest merkwaardige misdaadfilms uit de jaren '80 en misschien wel het brutaalste wat je op mainstreamvlak in de Franse cinema zag.

BEELD EN GELUID
Hoewel bij ons compleet onbekend is de Make My Day-reeks een zeer prestigieus project van Studio Canal dat cultklassiekers van de allerbeste transfers voorziet. De beeldkwaliteit van beide films is optimaal, weliswaar met kleuren die typisch waren voor het tijdperk (enerzijds de '70's en anderzijds de '80's) en met een ongelooflijke fijne detaillering waar je zelfs de zweetdruppels in kan opmerken. Dat geldt niet voor het bonusmateriaal dat geen HD is, en eerder lijkt op iets wat ooit op een VHS-band stond. De geluidsband is een opgepoetste Dolby Surround 2.0. Echte lagen zitten er niet in het geluid, maar je hoort niet het minste geruis. Wel moet je er zeker van zijn dat je kennis Frans voldoende is, want deze twee films hebben geen ondertitels, ook geen Franse. Deze uitgave bevat vier disks waarbij elke film op dvd en op Blu-ray te vinden is.

EXTRA'S
Op iedere schijf vind je wat bonusmateriaal. Op beide worden de films ingeleid door de Franse filmcriticus Jean-Baptiste Thoret die zelf de Make My Day-catalogus mocht samenstellen en invloedrijk werk schreef waaronder een boek over Michael Mann. Hoewel het allemaal zeer interessant is wat de man heeft te vertellen raast hij wel met een verschroeiend tempo doorheen de cinefiele weetjes. Bij Canicule heb je The Making Of Canicule die bijna even lang als de film duurt (86 minuten). Dit is echt wel voer voor de fans, want je bent bijna anderhalf uur op de set aanwezig, waarbij de beelden worden afgewisseld met interviews en waar iedereen zwaar onder de indruk is dat ze in een film met Lee Marvin mogen spelen. Op de disk van Folle À Tuer vinden we een televisieprogramma van onze eigen RTBF terug met een aflevering die volledig in het teken stond van Yves Boisset toen hij Prix Du Danger uitbracht. Ook deze bonus (van bijna één uur) is niet in HD.

CONCLUSIE
Wie de hondsbrutale cinema van Yves Boisset wil ontdekken kan via deze release (weliswaar zonder enige vorm van ondertiteling) twee kanjers van de man ontdekken: Canicule en Folle À Tuer.